จากโลกีย์ถึงโลกุตระ

ชื่อเดิม น.ส.นารถ วงศ์สวัสดิ์
ชื่อใหม่ น.ส. บัวเพ็ญ ชาวหินฟ้า
เกิด ๑๕ พ.ย. ๒๔๙๒
ภูมิลำเนา จังหวัดสมุทรสงคราม พี่น้อง ๔ คน เป็นคนโต
การศึกษา ประถม ๔
อาชีพ ช่างเสริมสวย ขายอาหารมังสวิรัติ

ปี ๒๕๒๔ ได้ไปร่วมงานศีลสมโภชน์ที่สวนลุมพินี ได้พบชาวอโศก และได้เริ่มรับ ประทานอาหารมังสวิรัติ มาตั้งแต่บัดนั้น

ปี ๒๕๒๗ ได้เข้ามาอยู่ที่ชุมชนปฐมอโศก และไปทำงานขายอาหารมังสวิรัติ ที่ร.พ.ศิริราช ไปเช้า เย็นกลับ มาพักที่ชุมชน

ปี ๒๕๓๒ ลาออกจากร้านอาหารมาอยู่ที่ชุมชนเต็มตัว และไปช่วยขายอาหารมังสวิรัติ ที่มร.ฐ. นครปฐม จนถึงปัจจุบัน

ปัญหาอุปสรรคและการแก้ไข เมื่อเกิดปัญหา เช่น กับเพื่อนร่วมงาน ต้องปรับที่ใจเราก่อน แม้ยาก แต่ต้องอดทน รอคอย อาศัยเวลา แม้ว่าบางครั้ง ต้องร้องไห้ก็ตาม บางเรื่อง ก็ใช้เวลาเป็นเดือน บางเรื่องก็ใช้ เวลาเป็นปีๆ ในการอดทน และฝึหจิตใจ กว่าจะล้างใจให้แจ่มใส ออกจากปัญหานั้นๆ ได้ ขึ้นอยู่กับเรา โง่มากโง่น้อย ในเรื่องหรือปัญหานั้นๆ

สิ่งปฏิบัติยากที่สุด เรื่องความเห็นแก่ตัว ทุกๆเรื่องที่เราเห็นแก่ตัว เป็นเรื่องที่เรา ต้องระวัง และทำยากที่สุด

ความแตกต่าง สมัยก่อน ต้องแต่งเนื้อแต่งตัว ต้องสวย ต้องมีทุกอย่างที่อยากจะมี ตามสังคม และตาม ความสามารถ ที่เราสามารถมีได้ ตามใจกิเลส แต่พอมาอยู่ ในเส้นทางของโลกุตระ เราต้องสละ ออกทุกอย่าง ในเรื่องวัตถุหยาบๆ ที่เราหลง เราติดมา และมีให้น้อยกว่าคนอื่น สันโดษให้ได้ ทั้งเรื่องอยู่ เรื่องกิน เรื่องการทำงาน ต้องทำงานมากกว่า ๑๒ ชั่วโมง แต่มีสภาพ จิตใจสบายกว่า เพราะงานเยอะ เวลาน้อย จึงทำให้เรา ไม่ฟุ้งซ่าน คนมีงานน้อยจะ ฟุ้งซ่านเยอะ

สิ่งที่ประทับใจ สมณะ สิกขมาตุ ท่านฉันมื้อเดียว แต่ราศีท่านดี ประทับใจเพื่อนร่วมงาน มาต่างที่ต่างถิ่น แต่ทำงานกันหัวปักหัวปำ และไม่สนใจว่า ใครจะเอา ไปทำอะไรที่ไหน อย่างไร

คติประจำใจ ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด

เป้าหมาย อยากปลดเปลื้องกิเลสตัณหา ให้หมดเกลี้ยงก่อนตาย

ข้อคิดข้อฝาก เส้นทางสายนี้ต้องใช้ความอดทน และมีสัมมาทิฏฐิไปตามขั้นตอน อาศัยเวลา ปรับจิตปรับใจ ตามสภาพ และเหตุการณ์ โดยเฉพาะผู้หญิง มักมีเรื่อง คิดเล็กคิดน้อย หยุมหยิม ถ้าอยากอยู่วัด อย่างอบอุ่น ต้องเป็นคนใจกว้าง ใครเขาคุยกัน เรื่องโน้นเรื่องนี้ ก็ไม่ต้องไปอยากรู้ กับเขามากนัก ไม่ต้องไป สนใจ เรื่องบางเรื่อง เรารู้ทีหลังก็ไม่ต้องไปน้อยใจ ไม่ต้องเสียใจ อย่าสำคัญตัวเองว่า เราเป็นคนสำคัญ ถ้าเราคิดว่าเราสำคัญ เราจะเจ็บปวด จงอย่าสำคัญตัวเอง สักวัน เขาก็จะให้ ความสำคัญกับเราเอง หมั่นฟังธรรมให้มาก แล้วลงมือปฏิบัติให้จริง ก็จะเห็นผลจริง และต้องเข้มแข็ง พึ่งตนเอง อย่าตั้งความหวัง ความผิดหวัง จะรอเราอยู่เบื้องหน้า แม้เวลาเจ็บป่วย ก็ไม่ต้องเรียกร้องความสนใจ ต้องอดทน พึ่งตนเอง ให้มากที่สุด ทำตัวเรา เป็นกระโถนท้องพระโรง ทำตัวเป็นพี่ให้น้องๆ อบอุ่นได้พึ่งพิง แต่สำคัญที่สุด ตัวเราต้อง พึ่งตัวเอง

(สารอโศก อันดับที่ ๒๔๖ มีนาคม๒๕๔๕)