เรียงวลี กวีธรรม

คลื่นใจ
คลื่นสีเขียวเกลียวตัวเข้าหาฝั่ง
ประดุจดังกิเลสเหตุมัวหมอง
พันเป็นเกลียวคลื่นซัดน้ำตานอง
ใจเราต้องนิ่งสงบยิ่งหาดทราย
แม้ลมแรงแฝงมาวาจาโหด
อย่าพิโรธโกรธใครดั่งใจหมาย
เพราะนั่นคือคลื่นกิเลสเหตุพาตาย
ความวุ่นวายฉิบหายล้วนเพราะคลื่นใจ
* ฟากฝั่งฝัน

*ดอกไม้บนกองขยะ
ปลูกสะเดา เอาน้ำเชื่อม ไปราดรด
ไม่ปรากฏ ทำให้ สะเดาหวาน
ผู้ทำชั่ว เป็นนิจ ติดสันดาน
ย่อมเหมือนถ่าน ฟอกสบู่ ไม่หายดำ
กองขยะ สะสม แต่สิ่งเสีย
แมลงเคลีย คลอเน่า เอาอิ่มหนำ
ดอกไม้ดูด สิ่งดี เป็นประจำ
เอาไปทำ ประโยชน์ให้ ดอกใบงาม
* ปรีดี อู่ทรัพย์

*หัวใจที่ไม่ท้อ
ดวงใจของฉัน...
ดูฝูงปลาในลำธารนั่นสิ มันพากันแหวกว่ายทวนกระแสธารา ตลอดระยะเวลาแห่งชีวิต ผ่านวัน...ผ่านเดือน...ผ่านปี มันยังว่ายอยู่เช่นนี้

ฉันไม่เคยได้ยินปลาบ่นว่าเหนื่อย หรือเบื่อกับสิ่งที่มันกำลังทำอยู่...
ที่สุดสายธารอยู่ตรงไหน เจ้าปลาน้อยคงไม่รู้ แต่เจ้าก็ยังเดินทาง ด้วยหัวใจที่ไม่ท้อ

ดวงใจของฉัน...
เธอเป็นอย่างปลาได้มั้ย แหวกว่ายทวนกระแสโลกีย์ ก้าวไปบนเส้นทางแห่งความดีอย่างไม่รู้เบื่อ
ตราบที่ลมหายใจยังมี เธอจะสู้ทนกับการทำดี เธอจะไม่ท้อต่อการทำดี

ไปเถิดดวงใจของฉัน... สุดฟากฝั่งแห่งความดีนั้น มีความฝันที่งดงามรอเธออยู่

* ปีกฝัน

* ชำระใจ
ศาสนามีแก่นธรรมงดงามยิ่ง
พระศาสดาตรัสของจริงอิงเหตุผล
ซาบซึ้งได้ปฏิบัติขัดใจตน
สิ่งมืดมนก็แจ่มใสได้ปัญญา
ด้วยทำไปไม่รู้จริงสิ่งที่ผิด
ให้ต้องติดให้ต้องกลุ้มสุมปัญหา
มากด้วยเล่ห์เพทุบายโลกมายา
ควรพึ่งพาหาหลักธรรมชำระใจ
* พระวรวิทย์ สันติภโร

* กระทำทุกข์
มีเรื่องในชาดก เล่าตลกให้คนขัน
หลวงตาผู้ขยัน มีเณรนั้นเป็นลูกศิษย์
วันหนึ่งยืนรับใช้ พัดวีให้ด้วยสนิท
พัดไปใจก็คิด ตามแรงฤทธิ์ของตัณหา
เราบวชไปนานนาน จนถึงกาลที่ควรลา
มีเงินที่เก็บมา สร้างเคหาให้ใหญ่โต
จะหาหญิงดีดี เอาคนที่ดูแล้วโก้
อยู่กันให้สุโข มีลูกโชว์ชื่นหัวใจ
ต่อมาแม่อีหนู ทำสู่รู้อวดตัวใหญ่
เถียงไม่ยอมแพ้ใคร จะตีให้ยอมแพ้เรา
คิดพลางยกพัดมา ฟาดหลวงตาด้วยความเขลา
เหตุฤทธิ์กามาเมา สุดบรรเทาแก้ไขทัน
หลวงตาทักขึ้นว่า เจ้าเณรซ่าตีหัวฉัน
ตีเมียของตัวนั้น เหตุใดพลันตีอาจารย์
นี่แหละคือข้อคิด ระวังจิตอย่าสามานย์
คิดแต่เรื่องสาธารณ์ จึงเกิดการกระทำทุกข์
* รุ่งฟ้า

*ฤทธิ์ทุรน
อารมณ์ฤทธิ์ ผิดธรรม เกิดซ้ำซาก
เพิ่มวิบาก บาปบ่ม ถมสนอง
เหมือนโง่หนัก หลักเย็น เห็นครรลอง
แต่ลำพอง มองเมิน จนเกินเลย
คุมไม่อยู่ กู้ใจ ไม่ระงับ
หน้าก็ยับ เป็นผล จนเปิดเผย
ทั้งตาแดง แข่งดอก กันงอกเงย
เหมือนคุ้นเคย กิริยา ที่น่าอาย
อารมณ์ดี ทีไร ก็ได้คิด
ว่าดวงจิต ผิดทาง สร้างจุดหมาย
ต้องกอบกู้ แก้ปม ที่งมงาย
เพื่อทำลาย ปฏิฆะ ที่ระราน
สร้างต้นเหตุ เมตตา มาสำนึก
ให้รู้สึก แววไว ในสงสาร
เพียรอภัย ในจิต อุทิศทาน
ปลุกวิญญาน เย็นยอม มาน้อมนำ
* อ่อนฌาน ญาณเยาว์ *

(สารอโศก อันดับที่ ๒๔๙ มิถุนายน ๒๕๔๕)