ชื่อเดิม ไพรัช ข่าทิพย์พาที มีพี่น้อง ๘ คน เป็นคนที่ ๑ ชื่อใหม่ ธาตุบุญ ข่าทิพย์พาที ภูมิลำเนา กทม. เกิด ๒๙ ก.พ.๒๔๘๒ สถานภาพ หม้าย

การศึกษา อนุปริญญาด้านกฎหมาย จากมหาวิทยาลัยรามคำแหง
อาชีพเดิม พยาบาลและการธนาคาร สถานที่ทำงาน ร.พ.ทหารเรือ, สหธนาคาร จำกัด

ปี ๒๕๑๘ เพื่อนที่ทำงานแนะนำ ได้ไปฟังธรรมพ่อท่านที่วัดอาวุธฯและที่ต่างๆ

กันยายน ๒๕๑๙ จึงได้มาที่สันติอโศก ประทับใจการกินอาหารมังสวิรัติ การรักษาศีล
ของชาวอโศก และได้อ่านหนังสือคั้นออกมาจากศีล จึงปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด กินวันละ
๑ มื้อ เลิกอบายมุข ลดละการแต่งตัว นอกจากนั้นยังได้ไปปราการอโศกและแดนอโศกด้วย

ประมาณปี ๒๕๒๒ เป็นเหรัญญิก มูลนิธิธรรมสันติ

ต่อมาไปช่วยดูแลโครงการชุมชนปฐมอโศก จ.นครปฐม ดูแลรับผิดชอบในเรื่องการถมดินและปลูกบ้าน ซึ่งมีบ้าน พล.ต.จำลอง ศรีเมือง และบ้านของตนเอง ปลูกเป็นสองหลังแรก

เมื่อจัดตั้งหมู่บ้านปฐมอโศกเสร็จ จึงกลับมาอยู่ที่สันติอโศก(ข้างวัด)

ปี ๒๕๒๘ พล.ต.จำลอง สมัครผู้ว่าฯ กทม. จึงลาออกจากงาน เพื่อไปทำหน้าที่เลขาฯ รองผู้ว่า กทม. (อ.อาภรณ์ พุกกะมาน) ดูแลด้านการศึกษา โดยทำการเมืองไปพร้อมกับ การปฏิบัติธรรม
ปี ๒๕๔๑ กลับมาอยู่ที่สันติอโศก(ข้างวัด)เช่นเดิม ช่วยงานทั่วไปในวัด
ปี ๒๕๔๒ ได้เป็นรองประธานชุมชนสันติอโศก จนถึงปัจจุบัน
ปี ๒๕๔๔ ได้เป็น ต.อ.ชุมชน จนถึงปัจจุบัน และเป็นนิสิตสัมมาสิกขาลัยวังชีวิต เขตสันติอโศก

ปัญหาและอุปสรรคในการปฏิบัติธรรม
มีอยู่มากมายพอสมควร แต่ถือเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับนักปฏิบัติธรรม และก็ไม่เห็นว่า จะมีอะไร ดีกว่านี้ จึงสู้เรื่อยมา จนถึงทุกวันนี้ ก็สู้และทนได้ดีขึ้น

แนวทางต่อสู้
ต้องสู้อย่าถอย สิ่งหนึ่งที่นักปฏิบัติธรรมจะต้องมี คือ ความอดทน เพราะทนได้มากเท่าไหร่ ก็จะมีมรรคผล ให้เห็นเสมอ มีปัญหาอะไร จงอดทนไว้ แล้วไม่นานนักก็จะพบชัยชนะ ตอนนั้นจะเป็นสุขมาก

ข้อปฏิบัติที่คิดว่ายากที่สุด
เรื่องกามผู้หญิงผู้ชาย จนถึงเรื่องกามในการกิน สู้ได้ยาก แต่ก็สู้ได้ และเบาบางลงไปเรื่อยๆ ชาตินี้อาจได้เห็น ความสำเร็จ

คติประจำใจ
ความเพียรจะชนะได้ทุกอย่าง คือ เพียรและทนรอคอย จนกว่าจะประสบความสำเร็จ

เป้าหมายชีวิต
เคยคิดจะบวชให้ได้ และพยายามแล้ว แต่ยังยากยิ่ง เมื่อบวชไม่ได้ก็ขอปฏิบัติธรรม จนกว่าชีวิตจะหาไม่

ข้อคิดข้อฝาก
พยายามอยู่กับหมู่กลุ่ม ทำตามกฎระเบียบให้ได้ จะขัดเกลาตนเองให้สูงขึ้น และจะอยู่ในวัดได้อย่างผาสุก คิดว่า ไม่มีอะไร จะดีเท่ากับ การอยู่ในวัด และอยู่กับหมู่กลุ่มให้ได้ ถือว่าได้ปฏิบัติธรรมอย่างยิ่ง

(สารอโศก อันดับที่ ๒๔๗ มิถุนายน ๒๕๔๕)