หอมดอกพุทธา โดย แม่น้ำ ลักขิตะ ตอน...
เปิดใจให้กว้าง จะพบทางแห่งความสุข
หนังสือพิมพ์สารอโศก อันดับที่ 229
หน้า 1/1

เปิดใจให้กว้าง จะพบทางแห่งความสุข

แผ่นดินไม่เคยปริปากบ่น แม้ถูกคนถุยนำลายรดเหยียบย่ำมันอยู่ทุกวัน กระนั้นมันยังใจกว้างอภัยให้เสมอ

พึงทำใจให้เป็นเสมือนแผ่นดิน... ใครจะด่าว่าเสียหาย ใครจะใส่ร้ายป้ายสี ใครจะเห็นว่าไม่ดี ใครจะเพ่งโทษ จับผิด หรือทำลายทำร้ายสักเพียงใด... เราจะไม่เคืองแค้นถือสา เราจะไม่พยาบาทอาฆาต เราจะไม่เดือดดาลตอบโต้ หรือรีบแก้ตัวอย่างลนลาน... แต่เราจะช้าอย่างคัมภีรภาพ สงบ... หยุด... ยอม... อ่อนน้อม... เบิกบาน... และอภัย

เปิดใจให้กว้าง จะพบทางแห่งความสุข

เมื่อเขาพูดว่าเราไม่ดี... อย่าด่วนเดือดดาล หรือรีบกล่าวแก้อย่างผู้ต้องหา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทำปัญญาให้โปร่งใส ทำใจให้สบาย... รับฟังไว้ด้วยดี แล้วใช้วิจารณญาณตรวจสอบดูเขาพูดจริงหรือกล่าวเท็จ ส่วนไหนจริงเรารับไว้ปรับปรุงแก้ไข ส่วนไหนเท็จเรารับฟังอย่างสงบสันติ หากอธิบายให้เขาเห็นจากผิดเป็นถูกได้ พึงกระทำแต่พองาม แต่ถ้าคิดว่าป่วยการกล่าว... ให้เราสยบยอมอย่างคัมภีรภาพ ปล่อยวางอย่างเบิกบาน

ผู้หลงผิด ควรที่เราจะเมตตาสงสารเขาให้มาก อย่าเคียดแค้นชิงชัง เพระเท่ากับเราชั่วยิ่งกว่าเขา อย่ารังเกียจคนไม่ดี แต่จงรังเกียจความไม่ดีที่ปรากฏ และนำมาเตือนตน อย่ามีพฤติกรรมเช่นนั้น

เปิดใจให้กว้าง จะพบทางแห่งความสุข

เมื่อต้องสูญเสียของรัก... อย่าได้โศกาจาบัลย์ คล้ายชีวิตจะดับสูญ หรือมืดมิดดุจคืนข้างแรม ตั้งสติให้ดี บอกกับใจให้คลายเศร้า... สรรพสิ่งล้วนมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไป... เป็นสัจจะที่ไม่มีวันตายชีวิตมีการจากพรากของรักเป็นธรรมดา วันนี้ไม่จาก พรุ่งนี้ก็ต้องจาก หรือวันต่อๆไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง

สิ่งที่เสียแล้วก็เสียไป เมื่อลมหายใจยังอยู่ อย่าก่อทุกข์ทับถมชีวิตอย่างโง่เขลา ด้วยการทำจิตหมองเศร้า จมอยู่กับอดีตเก่าๆที่ไม่มีวันหวนกลับคืน... เมื่อบางอย่างเป็นชะตาฟ้าลิขิต เรามิอาจอยู่เหนือชะตาฟ้าได้

จึงต้องสยบยอม และเรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่อย่างเบิกบาน

เปิดใจให้กว้าง จะพบทางแห่งความสุข

เมื่อย่างก้าวของชีวิตมีผิดพลาด... อย่าได้ตอกย้ำซ้ำผิดให้มากเกินจนเกิดเป็นบาดแผลภายในใจ เจ็บร้าวเศร้าระทม

สำนึกผิดเป็นสิ่งดี แต่ไม่ควรทำทุกข์โถมทับจิต ทุกคนมีสิทธิ์ผิดพลาดกันทั้งนั้น... ไม่สำคัญว่าใครจะผิด แต่สำคัญว่าทำผิดอะไร? ผิดเพราะเจตนา หรือว่าฟ้าลิขิต? ผิดแล้วแก้ไข หรือเพิกเฉยไม่ไยดี?

แม้กระทำผิดจริง รู้ตัวและพร้อมจะแก้ไขเสียใหม่ สมควรได้รับการอภัย

โลกนี้ไม่มีผู้ใดไม่เคยทำผิด... เพียงผิดมากผิดน้อยแตกต่างกันไป คนทำผิดมิใช่ว่าจะชั่วตลอดไป คนทำดีมิใช่ว่าจะไม่เคยทำผิด กาลเวลาให้โอกาสคนเราปรับเปลี่ยนตัวเองเสมอ แม้เราพึงให้โอกาสตนเองและคนอื่นเช่นกัน

เปิดใจให้กว้าง จะพบทางแห่งความสุข