ตรองดูให้ดี.....แท้จริงชีวิตเป็นอยู่อย่างง่ายๆ แต่เพราะเราไปทำให้มันวุ่น ซับซ้อนสับสนเสียเอง สังขารปรุงแต่งไปซะอลังการ ต้องมีบ้านหลังใหญ่ สมบัติมากมาย รถหลายคัน ของกินของใช้ฟุ่มเฟือย ฯลฯ

ชีวิตมิได้ต้องการอะไรมาก เรามีความสุขได้กับความเรียบง่าย พอเพียงในปัจจัย ๔ อย่างสมถะ

แค่มีอาหารกินธรรมดา ไม่ต้องเลิศหรู เพียงเท่านี้ชีวิตก็อยู่ได้.....
แค่มีเสื้อผ้าห่อกายธรรมดา ไม่ต้องเป็นผ้าอย่างดี เพียงเท่านี้ชีวิตก็อยู่ได้.....
แค่มียาสมุนไพรธรรมดารักษาโรค ไม่ต้องบำรุงวิตามินแร่ธาตุต่างๆนานา เพียงเท่านี้ชีวิตก็อยู่ได้.....
แค่มีเรือนหลังน้อยพอคุ้มแดดกันฝนได้ธรรมดา ไม่ต้องเป็นเรือนใหญ่โตอลังการ เพียงเท่านี้ชีวิตก็อยู่ได้.....

หากรู้จักใช้ชีวิตเรียบง่าย จะพบความสบายและเป็นสุข.....

ดูอย่างพระศาสดาสมณโคดม ทรงทิ้งความอลังการเยี่ยงราชา ทิ้งบรรจถรณ์ อันอ่อนนุ่ม มาเอนกายแนบชิดติดดิน ทิ้งอาหารอันเลิศรสอย่างเวียงวัง มาเลี้ยงชีพด้วยก้อนข้าวของชาวบ้าน ทิ้งปราสาทสามฤดู มาอยู่ใต้ร่มไม้เป็นชายคา ทิ้งรองเท้าทองคำ มาย่ำย่างไปทั่วทิศด้วยฝ่าเท้าอันเปล่าเปลือย ทรงประกาศไปทั่วหล้า ว่าชีวิตเป็นอยู่อย่างเรียบง่าย สุขยิ่งกว่าอื่นใด

เคยมีคนถามพระพุทธเจ้าว่า ระหว่างพระองค์กับพระเจ้าปเสนทิโกศล ผู้ใดเล่ามีความสุขมากกว่ากัน พระองค์ตรัสตอบว่า.....”เรานี้แหละสุขกว่า เพราะว่าเราสุขโดยส่วนเดียว”

ไม่ว่าพระองค์จะบรรทมบนบรรจถรณ์ หรือว่าบนดิน ก็สุขโดยส่วนเดียว แต่สำหรับพระเจ้าปเสนทิโกศล ต้องบรรทมบนบรรจถรณ์เท่านั้นจึงจะสุข หากบรรทมบนดิน ก็คงทุกข์จนหลับไม่ลงแน่ หากรู้จักใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย จะพบความสบายและเป็นสุข.....

ทุกคนเกิดมาต้องตาย ทรัพย์สมบัติมากมาย สิ้นใจเมื่อใดก็ทิ้งไว้กับโลก บุตรและภริยารักมากปานใด สุดท้ายต้องพรากจาก เป็นสัจจะที่ไม่มีวันตาย สำหรับทุกชีวิตที่เกิดมาต้องเผชิญไม่วันใดก็วันหนึ่ง

พุทธปรัชญาสอนไว้ว่า.....บุตรเปรียบเสมือนห่วงรัดคอ ภริยาเปรียบเสมือนห่วงรัดแขน สมบัติอลังการเปรียบเสมือนห่วงรัดขา ชีวิตถูกพันธนาการอยู่กับ ๓ สิ่งนี้ สูญสิ้นอิสระเสรีภาพ

เพราะอวิชชาบดบังจักษุแห่งปัญญา...คนจึงหลงไปตามโลกอย่างโง่งม ทุกข์ระทมและขมขื่น หลงเข้าใจว่า ชีวิตต้องมีสมบัติอลังการ หลงเข้าใจว่า ชีวิตต้องแต่งงาน หลงเข้าใจว่า ชีวิตต้องมีบุตร..... จึงเพียรพยายามเสาะแสวงหา และในที่สุดก็ได้มาซึ่งพันธนาการชีวิตไว้ด้วยห่วงทั้ง ๓ อิสรภาพถูกจองจำทันที

ชีวิตมิได้ยุ่งยากอย่างที่คิด เพียงทำความเข้าใจในสัจจะ ดำรงตนอย่างเรียบง่ายสมถะ แล้วจะพบความสุขและสบาย.....สุดที่จะหาใดเปรียบปาน

หอมดอกพุทธา โดย แม่น้ำ ลักขิตะ (สารอโศก อันดับ ๒๓๒ หน้า ๑๑๘ เดือน มกราคม ๒๕๔๔)