กลางปี’๓๓ เราได้มีโอกาสรู้จัก และร่วมงานกับ พรพิชัย เจียมกัลชาญ อายุ ๒๕ ปี

เขาทำงานหนัก ทำงานมาก ทำตลอดเวลา ไม่เคยเห็นเขานั่งพักเลยตลอดทั้งวัน

เราสงสัย และเริ่มจับตามองว่า คนผู้นี้เขาทำตัวเช่นนี้ทำไม เขามีความคิดอย่างไร

เราสงสัยว่า เขากินข้าวเวลาไหน จนเวลาล่วงไปเป็นสัปดาห์ เราจึงรู้ว่า เขากินข้าวตี ๓ กว่า กินข้าวไป ปั่นจักรยานไปซื้อของที่ตลาดบางกะปิ และดักรอรถชมร.ที่หน้าตลาด แล้วเวลาที่เหลือนอกจากนั้น ก็คือ งาน งาน และงาน จน ๒ ทุ่มจึงเป็นเวลานอน และ ๖ ทุ่ม ก็เป็นเวลาของการงานอีกต่อไป ดูเขามาเป็นเดือน จึงถามเขาว่า

เรา :- "ทำไมคุณถึงทำงานมากขนาดนี้"

พรพิชัย :- "ผมไม่มีเหตุผลที่จะไม่ทำงานมาก" เขาตอบเราแบบนี้ทำเอามึนเหมือนกัน

เรา :- "เมื่อทำงานหนักขนาดนี้ ร่างกายคุณจะทนได้ขนาดไหน"

พรพิชัย :- "ผมคิดว่า ผมอายุไม่เกิน ๔๐ ปี"

เรา :- "ทำไมคุณคิดเช่นนั้น"

พรพิชัย :- "เพราะเครื่องยนต์ ที่ทำงานหนักตลอดเวลา ก็จะมีอายุการใช้งานสั้น ผมนอนวันละ ๔ ชั่วโมง ทำงานหนักตลอดวัน เครื่องยนต์ก็ต้องพังเร็วเป็นธรรมดา"

เรา :- ในเมื่อคุณก็รู้ว่า การทำงานหนักจะตัดทอนอายุคุณ ทำไมคุณไม่ทำให้น้อยลง และยืดเวลา ของคุณออกไป เพราะช่วงเวลาที่คุณเองก็คิดว่ามันคงสั้นลงนี้ คุณแน่ใจหรือว่า คุณสามารถ บรรลุเป้าหมาย แต่ถ้าหากเวลายืดออกไปอีก คุณก็จะมีโอกาสเพิ่มมากขึ้น"

พรพิชัย :- แล้วพี่รู้หรือเปล่า เวลาของเราสิ้นสุดลงเมื่อไร"

เรา :- "ไม่รู้สินะ"

พรพิชัย :- เมื่อไม่รู้ การประวิงเวลา ก็คือความประมาท" เขาพูดพร้อมกับชี้มือมาตรงหน้าเรา

เรา :- "เข้าใจแล้ว ฉันยอมรับ เข้าใจแล้วล่ะ" เพราะนั่นคือความจริง เรามีอย่างเดียวคือยอมรับ

พรพิชัย :- "รู้แล้วก็ลุยเลยพี่" เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้ม และทำงานเร็วๆต่อไป

เราก็เลยพลอยทำงานเร็วๆด้วย และก็ปรากฏว่า ภายใน ๒-๓ วันนั้น เราขยันเป็นพิเศษอีกต่างหาก