ฝากไว้ในแดนธรรม ระลึกถึง พรพิชัย เจียมกัลชาญ ตอน ...
คุยกับพรพิชัย (2)
หนังสือพิมพ์สารอโศก
หน้า 1/1

พรพิชัยล้างจานอยู่คนเดียว เขาทำงานเร็วๆมากเหมือนเครื่องจักร เราไปช่วยล้าง ก็ต้องทำเร็วๆ ตามเขาไปด้วย สักครู่เราก็เหนื่อย และพูดกับเขาว่า

เรา : "ชีวิตเราไม่จำเป็นต้องเร็วก็ได้" เขาหันมามองแล้วหัวเราะ

พรพิชัย : "แต่ถึงจังหวะที่เร็ว เราก็ต้องเร็ว เมื่อไหร่ที่ไม่จำเป็น เราก็ช้าได้" เขาพูดสีหน้ายิ้มๆ

เรา : "ก็เห็นคุณทำอะไรเร็วๆ อยู่เสมอ บางครั้งก็คิดว่า คุณน่าจะลองช้าๆ ลงบ้าง"

พรพิชัย : ผมรู้ว่าผมช้าก็ได้ แต่ผมก็รู้อีกนั่นแหละว่า ผมควรทำอะไรเร็วๆ มากๆ พี่ก็เห็นแล้วมิใช่หรือว่า งานมันมากกว่าคน ผมจึงต้องทำเร็วๆ"

เรา : "แล้วคุณคิดว่าคุณควบคุมตัวเองได้หรือ"

พรพิชัย : "ใช่ผมทำได้"

เรา : "รวมทั้งเรื่องอารมณ์ด้วยหรือ"

พรพิชัย : "ผมไม่โกรธมา ๓ ปีแล้ว หมายถึง ตัวรำคาญ อึดอัด จิตหมองด้วยนะ เรื่องอื่นๆก็พอๆกัน"

เรา : "ทุกผัสสะเลยหรือ"

พรพิชัย : "ทุกผัสสะ"

เรา : "เวลากระทบผัสสะ คุณใช้เวลากี่นาที"

พรพิชัย : "โห! นาทีหนึ่งมันนานนะพี่ ต้องเป็นวินาทีสิ ๐.๑ หรือ ๐.๒ จุด ๓ วินาทีแบบนั้น นาทีหนึ่งไม่ไหวหรอก มันนานเกินไป"

เรา : "คุณหมายถึงทุกเรื่องเลยหรือ"

พรพิชัย : "เรื่องไหนที่หมดไปแล้ว ผมก็รู้ว่าหมดไปแล้ว เรื่องไหนที่ยังอยู่ ผมก็รู้ว่ายังอยู่ สำหรับผม ทุกๆ เรื่องเท่ากัน ไม่มีเรื่องไหนเด่นออกมา และทุกเรื่องทำไม่ยาก" ดูเหมือนคุยนะ แต่สีหน้าท่าทีไม่ใช่อวดดีอวดตัวเลย ยังคงสุภาพอ่อนน้อมอยู่อย่างเดิม

เรา : "ฉันพูดผิดไป เห็นด้วยนะ นาทีหนึ่งมันนานเกินไป แต่ฉันก็เข้าใจบางมุมเท่านั้น เรื่องความโกรธ ก็เคยทำได้โดยใช้เวลา วินาที ครึ่งวินาที แต่ส่วนใหญ่ก็คงใช้เวลามาก เป็นนาที ชั่วโมง ถ้าแรงๆก็เป็นวัน บางเรื่องยังไม่แน่ใจเลยว่า ชาตินี้จะทำได้หรือเปล่า"

พรพิชัย : "อย่าเพิ่งท้อใจ ทำไปเรื่อยๆ คนเราไม่ได้เกิดมาเพื่ออะไรหรอก นอกจากทำงาน และงานที่สำคัญคือ ล้างกิเลสนั่นแหละ พยายามต่อไปนะพี่นะ" เขาหันมายิ้ม แล้วก็ผละไปล้างหม้ออีกด้านหนึ่ง คนที่กิเลสเบาบาง ดูช่างมีพลังเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดเอาเลยนะ คล่องแคล่ว ปราดเปรียว ขับเคี่ยวกับงานทั้งวัน ก็ยังดูเหมือนคนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ยังยิ้มแย้ม แจ่มใสกับทุกคนได้ ไม่วุ่นวาย

ส่วนเราหรือ ปรับเรื่องงานก็มาชนเรื่องกิน ปรับเรื่องกิน ก็มาชนเรื่องนอน จากเรื่องนอน มาปะทะ เรื่องอารมณ์ ทุกประตู มันระวังยากเย็น เสียนี่กระไร แต่ก็จะไม่ท้อใจหรอกนะ อย่างน้อยๆ เราก็รู้ว่ามีคนหนึ่งละที่ทำได้

โชคดีที่มีโอกาสได้มองพฤติกรรมเขาอย่างใกล้ชิด ก็อย่างที่เขาบอก พยายามต่อไปนะ