ครั้งหนึ่ง มีลูกค้าชายคนหนึ่ง เอะอะอาละวาดขึ้นในร้าน ผรุสวาทใส่อาสาสมัครของเรา พวกเราก็รู้ๆกันว่า ผู้ชายคนนี้มีปัญหาบ่อยๆ วันนี้เมื่อสอบถามเรื่องราวได้ความว่า เขาต้องการจะตักอาหารเอง พนักงานขายหน้าร้านจึงติงเตือนเขา เขาก็เลยโมโห และอาละวาดขึ้นมา

พรพิชัยถูกเรียกตัวไป เพราะผู้ชายคนนี้เคยบอกว่า เขาเชื่อถือพรพิชัยคนเดียว นอกนั้นคือพวกเล่นละคร พรพิชัยไปพูดคุยกับเขานิดหนึ่ง เขาก็สงบลง

ในตอนเย็นพวกเราได้มาปรึกษาพูดคุยกันว่า เรื่องเกิดขึ้นได้อย่างไร และจะแก้ไขอย่างไรต่อไป ทุกคนร่วมกันสรุปว่า เป็นที่รับทราบกันว่า สำหรับลูกค้ารายนี้ เราต้องอะลุ้มอล่วยเขา ยอมเขาบ้าง โอนอ่อนผ่อนตามเขา เท่าที่เห็นเหมาะควร

ทุกคนคิดว่า พวกเราได้ยอมเขามากแล้ว แต่ลูกค้ารายนี้ก็ทำเกินไป

ตอนเย็นมีเวลา เราจึงถามพรพิชัยว่า

เรา: คุณคิดว่า ทำไมจึงเกิดเรื่องนี้ขึ้น ในเมื่อพวกเราก็บอกว่า ยอมเขาแล้ว

พรพิชัย: การยอมนี่นะ มันก็มีหลายลักษณะ การยอมที่แท้จริง ควรจะยอมด้วยความเข้าใจ เห็นใจ ยอมด้วยจิตที่เมตตา และเข้าใจเขาจริงๆ ต้องเป็นการยอมที่มาจากความรู้สึกภายในจริงๆ

แต่มีพวกเราบางคน ยอมเขาแบบเกินไป ยอมจนทำให้เขาเกิดความรู้สึกว่า เขาไม่ปกติ เหมือนกับที่เรายอมให้กับคนบ้า ยอมให้กับเด็กๆ หรือคนปัญญาอ่อน มันเป็นลักษณะของการประชดประชัน ไม่จริงใจ มันเหมือนเป็นการดูถูกเหยียดหยามเขา

คนที่มีมานะ เขาทนไม่ได้หรอกที่ถูกใครหยาม ผู้ชายคนนี้เขาก็เข้าใจ "เขารู้สึกได้ เขาจึงโมโห การยอมที่เกินไป มันก็เป็นการยั่วยุโทสะคนได้เหมือนกัน เข้าใจไหม?"

เขายิ้มและเป็นแบบเมตตาแท้ๆ

เรา : เข้าใจแล้วค่ะ

เออ แม้แต่การยอมก็ยังมีปัญหานะ ทุกสิ่งทุกอย่างทุกเรื่องราว จะต้องอาศัยความละเอียดถี่ถ้วน และรอบชัดทั้งนั้น แม้ในเรื่องดีๆก็ยังมีมุมเสีย แม้ในเรื่องเสียๆก็ยังเหลือมุมดีๆ

ทุกอย่างจึงล้วนแต่จะต้องใช้วิจารณญาณอย่างละเอียดถี่ถ้วน และใช้มันอย่างชาญฉลาด จึงจะเกิดผลดี ถ้าใช้ไปแบบดุ่ยๆ ก็มีหวังพังได้เหมือนกัน