ตั้งแต่มาอยู่ปีเศษแล้ว เรายังไม่เคยเห็นพรพิชัยลงทำวัตรเลย เห็นแต่เขาทำงาน ทำงาน ทำอยุ่ตลอดเวลา ตื่นเที่ยงคืน ตี ๑ ตีไหนๆ ก็ยังคงเห็นพรพิชัยทำงาน ทำงานเร็ว คล่อง เหมือนเครื่องจักรกล เมื่อเราเป็นคนช่างสงสัย จึงอดสงสัยไม่ได้ว่า ถ้าเขาลงไปนั่งนิ่งๆ ทำวัตร เขาจะหลับไหมนะ สงสัยๆ จึงอดที่จะถามไม่ได้ว่า

เรา: “พรพิชัย ทำไมคุณไม่เคยลงทำวัตรเลย”

พรพิชัย “ผมมีงานต้องทำมากมาย” จำไม่ได้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ขณะที่ตอบ มือก็ยังคงทำงานอยู่

เรา “คุณทำแต่งานๆ ก็ไม่ได้ฟังว่า สมณะท่านสอนอะไร”

พรพิชัย “ผมรู้ ว่าคนควรดำเนินชีวิตอย่างไรจึงจะถูกต้องที่สุด” คำตอบที่จริงจัง กับท่าทีที่สุภาพอ่อนโยนตามปกติ ทำให้คำพูดของเขาไม่ใช่พูดเล่น และไน่าหมั่นไส้

เรา “ถ้าคุณขึ้นไปนั่งทำวัตร คุณจะง่วงไหม” เขามองหน้าเราแล้วก็หัวเราะ คงขำความคิดของเรา

พรพิชัย “ผมรู้ว่าพี่สงสัยอะไร จะบอกให้นะ เมื่อก่อนคนที่ลงศาลามากที่สุดคือพรพิชัย และคนที่ตื่นที่สุดก็คือ พรพิชัย” เขาตอบยิ้มๆ เอ็นดูคนโง่หรือเปล่าก็ไม่รู้

เรา “เดี๋ยวนี้คุณไม่ต้องฟังเทศน์เลยหรือ”

พรพิชัย “ผมฟังอยู่เสมอ”

ต่อจากนั้น เราก็คอยจ้องจับเขาทุกวัน ว่าฟังเทศน์ตอนไหน เขาคั้นกะทิ เขาบีบมะนาว เขาคั่วงา ช่วยทำอาหาร คนอื่นๆอยู่บนศาลา เสียงพ่อท่านเทศน์ สมณะอื่นๆ เทศน์ เขาคงจะรู้ว่าเราคอยสังเกตเขา เวลาเจอหน้าเราเขาจึงมักถามว่า

พรพิชัย “ได้ยินพ่อท่านเทศน์เมื่อเช้านี้ไหม ชัดเจนดีนะ” เรางง หน้าแตก นั่งฟังอยู่แท้ๆยังไม่รู้เรื่องเลย เขาคั่วงานึกว่าไม่ฟัง เขาก็เลยอธิบายขยายข้อธรรมะที่พ่อท่านเทศน์โดยละเอียดชัดเจน เราเข้าใจ และเขาก็ถามแบบนั้นอยู่เรื่อยๆ เราก็ได้หน้าแตกอยู่เรื่อยๆ เหมือนกัน จืดเสียไม่มี.