มองขึ้นไปบนหลังคารถ ปิ๊งปิ๊ง หรือรถเก๋าเก๋า ทุกวันก็จะเห็นกองผ้าสีกรัก ตอน ๒ ทุ่ม พรพิชัยนอนอยู่บนนั้น ใช้ถุงนอน ๑ ผืน ไม่มีกลดไม่มีมุ้ง เที่ยงคืนก็ตื่นขึ้นมาทำงาน

ช่วงก่อนเขาคั้นกะทิ ทำอยู่คนเดียว เอามะพร้าวที่กะเทาะกะลาออกแล้วไปขูดกับเครื่อง แล้วเอามะพร้าวขูดใส่ตะกร้อ วางบนเครื่องบีบแล้วกดๆ

การเอามะพร้าวใส่ตะกร้อ วางบนที่บีบแล้วบีบนั้น ยุ่งยากและช้ามาก แต่เมื่อมองเขาทำ ก็จะเห็นแต่มือที่สะบัดพั่บๆ หลังที่ก้มๆ เงยๆ รวดเร็วปานเครื่องจักร เราเคยนึกกลัวว่าจะหน้ามืดหัวทิ่ม แต่เขาก็ยังคงทำแบบนั้นทุกๆ วันมานาน เราเคยช่วยเขาแต่ก็ทำไม่ทันเลย เขาเร็วมาก

พรพิชัยนอนบนหลังคาทุกวัน และบอกว่าสบายดี ไม่เป็นไร วันหนึ่งถุงนอนเขาหายไป เขาจึงไม่มีใช้ วันรุ่งขึ้นก็เป็นผื่นแดงไปทั่วตัว เขานอนบนหลังคารถโดยไม่มีอะไรคลุมร่าง ยุงมันจึงกัดเอา เพื่อนๆ ร้อนใจจะหาถุงนอนให้ เขาก็ว่าไม่เป็นไร เขาพยายามไม่รบกวนใครๆ ให้เกิดความยุ่งยาก แต่เพื่อนก็พยายามหาให้จนได้

วันต่อมาตัวเขาเป็นผื่นแดงเต็มตัว บอกว่าไปนอนบนกองฟางหลังตึกขาว ไม่รู้ตัวอะไรมันไต่เต็มไปหมด กองฟางหลังตึกขาวนั้น ได้เน่าไปแล้ว ฟางเน่าคงจะมีตัวเรือดตัวไรอยู่กระมัง เขานอนหลับไปได้อย่างไรทั้งคืน เราเองเคยถามว่า

เรา: "นอนวันละ ๔ ชั่วโมงไหวหรือ คุณทำงานหนักขนาดนี้ นอนไม่พอร่างกายจะแย่นะ"

พรพิชัย : “คนเราควรนอนวันละ ๖ ชั่วโมง สำหรับผม ๔ ชั่วโมงผมพอไหว แต่ละวันผมจ่ายพลังงานมาก และนอนน้อย ผมจึงต้องควบคุมทั้งเรื่องกิน เรื่องนอน และการงาน ที่สำคัญคือเรื่องจิตใจ"

เรา : "ฉันเคยสังเกตว่า อารมณ์โกรธ และการยึด ทำให้เหนื่อยมากกว่าการทำงานบางอย่างเสียอีก"

พรพิชัย : "ใช่ และผมก็ตัดปัญหาเรื่องเหล่านั้นได้มาก แต่ละวันผมเพียงแต่จ่ายพลังงานให้กับการทำงาน ผมก็คำนวณว่ามันสมดุลกับการกินอาหารของผม ก็มีบางวันที่ผมรู้สึกว่ามันโหลด ผมก็จะควบคุมจิตและมีสติให้มากขึ้น ผมอาจจะไม่พูดทั้งวัน หรือพูดเท่าที่จำเป็น แต่ทุกวันนี้ปัญหาเหล่านั้นก็ไม่ค่อยมีแล้วละนะ"

ระยะหลังมานี่ เขาเข้าไปนอนที่หน้ารถเก๋าเก๋า แล้วปิดกระจก ล็อกทุกด้าน เรารู้เพราะในวันฝนตก สังเกตเห็นกระจกด้านในของรถมีฝ้าจับ นึกสงสัย จึงชะโงกหน้าเข้าไปดู ก็เห็นเขานอนอยู่บนเบาะ นึกๆว่านอนเข้าไปได้อย่างไร อบอ้าวจะแย่ บางทีอากาศก็ไม่พอหายใจ ตอนเช้าจึงถามเขาว่า

เรา : "คุณนอนหน้ารถทำไม" เขาก็ยิ้มๆ แล้วถามว่า

พรพิชัย : "พี่รู้เหรอ"

เรา : "รู้สิ เมื่อคืนเห็นคุณนอน เดี๋ยวอากาศไม่พอหายใจก็ตายเท่านั้นเอง"

พรพิชัย : พอ อากาศในนั้นเพียงพอ รู้ไหมทำไมผมถึงนอนแบบนั้น เพราะว่าการนอนแบบนั้น ทำให้ร่างกายของเราตื่นตัวตลอดเวลา ตื่นได้ตามเวลา เมื่อตื่นแล้วก็ไม่มีอาการซึม ไม่งัวเงีย พร้อมที่จะทำงานได้ทันที"

เรา : "งั้นคุณก็ไม่ได้พักผ่อนเลยสิ"

พรพิชัย : "ได้พักสิ การที่จิตของเราสงบ เราก็ได้พักผ่อนแล้ว การที่ผมนอนอยู่ในนี้ก็ไม่ได้แปลว่าผมนอนไม่หลับ แต่ผมหมายถึงร่างกายมันตื่นตัวเท่านั้นเอง"

เรา : "แล้วไม่ร้อนหรือ"

พรพิชัย : "ผมตื่นขึ้นมาเหงื่อเต็มตัวเลย"

อนิจจา มนุษย์ช่างแตกต่างอะไรกันปานนี้ เรารึนอนเท่าไหร่ไม่รู้จักพอ อยากจะนอนวันยังค่ำ สบายแล้ว ก็ยังอยากสบายอีก แต่พรพิชัยสิ นอนน้อยก็แล้ว นอนลำบากก็แล้ว ก็ยังจะฝึกลำบากยิ่งๆ ขึ้นไปอีก นี่ละนะยอดมนุษย์ ผู้เพียรตั้งตนอยู่บนความลำบากตลอดกาล