ลักขณา วชิรวาทการ นักรบรุ่นที่ ๑ ของชมรมมังสวิรัติ แม้ไม่มีร่างเธอแล้วในวันนี้ แต่วิถีชีวิตบนเส้นทางแห่งสัมมากัมมันตะ ที่เธอพากเพียร ปฏิบัติเป็นเวลา ๖ ปี ได้ทิ้งไว้ให้เราศึกษา จากบันทึกประจำวัน ของเธอดังต่อไปนี้…

วันพุธ ที่ ๒๑ พฤษภาคม ๒๕๒๗

พรุ่งนี้เป็นวันวิสาขบูชาแล้ว เราจะตื่นขึ้น หรือ ยัง เราพยายามทำอยู่ เรากำลังฝืนล้างอยู่ ถ้าไม่ล้างเราจะยิ่งขี้เกียจหนักขึ้น เราเป็นคนไม่เอาไหนเอง ต่อไปเราจะแก้ไขตนเอง จะล้างรากเหง้า "มานะ" ที่พาเราเสื่อม เราจะอดทน

ในขณะนี้เราอายจนเราไม่กล้าไปบอกพ่อว่า เราทำอะไรพังไปหลายอย่าง เพราะโทสะของเราทำเหตุ เราจะต้องมาปรับปรุงตัวเราเอง เราผู้ยังพาล(อ่อนเยาว์)เอาแต่โทษผู้อื่น อนิจจาเราไม่เอาไหน

ข้าแต่พุทธองค์ผู้ทรงบริสุทธิคุณ ข้าน้อยจะพยายาม ตอบแทนคุณของพระองค์ด้วยการมาหัดให้ หัดเสียสละบ้าง เราคงจะโตขึ้นบ้าง เราสอบตกแล้วสอบตกอีก มานะผีร้าย เรากำลังมีปัญหาในงานของเราอยู่ คือ เราพากันชอบทำงานใหญ่ ไม่ชอบทำงานเป็นคนรับใช้ เราจะต้องแก้ก่อน ทำไมเวลาเกิดถึงล้างผีไม่ยอมไม่ได้เสียทีนะ

เราทำไม่ได้อีกแล้ว เราไม่ได้ศรัทธาพระพุทธเจ้าจริง เราโกหกอย่างจัง เราไม่ได้ยอมจริงอย่าง ที่รู้ เพราะเราไม่ลงมือกระทำ ไม่มีประโยชน์เลยถ้าทำงาน ถวายพระพุทธเจ้าไม่ตรงเป้า เราโกหก เราโกหก ศีลเธอไม่สะอาด เธอไม่ใช่ศรัทธาจริง เธอถึงไม่ยอมทำ ถ้าศรัทธาจริง เราก็ต้องทำได้อย่าง ที่รู้

วันพฤหัส ที่ ๒๒ พฤษภาคม ๒๕๒๗ วัตรเช้า - พ่อท่าน

วันนี้ญาติธรรมมากันมากเลย เพราะเป็นวันวิสาขบูชา

ท่านสอนเรื่องความจน ที่ยิ่งใหญ่ คือ หากิเลสในตัวเราไม่ได้เลย จนแจ้งๆ จนจริงๆ วันนี้ฟ้าสว่างไสว

คอท่านไม่ดีอีกแล้ว อาจไม่ได้ยินเสียงท่านบ่อยนัก ท่านต้องระวังเพราะท่านไม่ฉันยารักษา ชาวพุทธ ที่มีสำนึก ถึงสร้างเหตุให้เกิดจุดกระตุ้นให้เรามีความตั้งใจในการริเริ่มกระทำความดี เราอยู่ในสังคม ที่นับวันโหดเหี้ยม ฉลาดเพื่อฆ่ากันอย่างเลือดเย็น

ฉลาด ซื่อสัตย์ เสียสละ จึงต้องกระทำให้มีขึ้น ถ่วงดุลในสังคม ท่านบอกว่า ทุกวันนี้ทำดีจึงทำยาก เราจึงมาร่วมกัน รวมกันเพื่อตามท่านพานำ พาทำ ดี คือ ละโลภ โกรธ หลง...

วันอาทิตย์ ที่ ๒๕ พฤษภาคม ๒๕๒๗

เราทำงานชดใช้พระคุณของพ่อท่าน ด้วยการพยายามทำงาน เริ่มทำ เริ่มฝืน ทำตามรู้ เรารับใช้ด้วยงาน ที่ง่าย ที่สุด คือ เราจะพยายามทำความสะอาดในทุกแห่ง ที่เรามองเห็นว่าสกปรก และ เราจะอดทน จะค่อยๆ ทำไปทีละนิด

ความรู้สึกของเรา ที่มีต่อหลวงปู่พุทธทาส ท่าน คือ ดาวสันติภาพดวงหนึ่ง เราชาตินี้เป็นได้แค่ลูกแหง่ ดูไปเรื่อยๆ ฝึกฝนไปพลาง เรียนจากอาจารย์ไปพลาง เราไม่ได้เห่อเหิม ทะเยอทะยานเป็นอะไรยิ่งใหญ่ เราจึงหวนกลับมาทำงานเป็นคนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ เราเพิ่งพยายามทำงานรับใช้ ที่คนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ต้องทำ ชำระล้างรูปหยาบก่อน ด้วยการพยายามทำงานตีนติดดิน เก็บกวาดเช็ดถู เท่า ที่ร่างกายเราสามารถ เราจะทำพร้อมกันสองอย่างในเวลาเดียวกัน ศึกษาทั้งอ่านคิดแล้วทำตาม ที่ได้ใคร่ครวญดีแล้วไปพลาง

งานนั้นพอเราชัด เราเคยคิดเสมอว่า ขอแค่ให้เราได้อยู่ทำงานเล็กๆ ของเรา แค่นี้เราก็พอใจแล้ว (งานเรามีล้นมือลูกเอ๋ย) เราขอแค่ทำงานเป็นคนรับใช้ท่านเท่านั้นก็พอแล้ว ไม่แย่งเป็นลูกของท่านกับใครๆ ไม่แย่งอะไรทั้งนั้น เราพอแล้ว เราจะได้ไปเ ที่ยวสวนโมกข์ฯด้วย ท่านเมตตา ให้พวกเราได้ติดตามไปกราบหลวงปู่พุทธทาส เราจะได้หยุดงานปิดร้านไป ๓ วัน ๒๗,๒๘,๒๙ คราวนี้เราเตรียมตัวเบิ่งตาดูเต็ม ที่ เราได้พยายามทำความสะอาดก้าวหน้าไปทีละนิดๆ แล้ว เราพอใจในผลงาน แต่เราก็จะพยายามขึ้นอีก เราไม่กล้าตามบ๊วยไปเก็บกวาดขัดถูในวัด แต่ตึกขาวเรามีสิทธิ์เต็ม ที่ เราจะพยายาม เราจะสำนึก ขณะนี้เราง่วงอีกแล้ว เรากำลังสร้างบารมีด้านความอดทน สมบุกสมบัน ไม่ดูดาย เพราะเราไม่มีภพจะเสพย์จึงต้องทำงาน ทำงาน ทำงาน

วันอังคาร ที่ ๒๗ พฤษภาคม ๒๕๒๙ ทำวัตร-พ่อท่าน

วันนี้อบรมผู้ ที่จะไปร่วมกันคารวะท่านพุทธทาส คนแยะ และ หลากหลายระดับ ก็ต้องทำแบบนี้ เราจะได้ทำได้ถูกต้องด้วย

วันนี้เจอของดีจากหนังสือ วิธีบริหารร่างกายด้วยโยคะ เพื่อผ่อนคลายจากความตึงเครียดทางสรีระ กายกับใจต้องดีด้วยกัน

ได้อาหารทิพย์ให้แก่จิตวิญญาณแต่เช้าเลย เรื่องสามัคคี เรากำลังได้รับเมตตา ได้รับการขัดถูใจอีกแล้ว อะไร ที่เราทำไม่สำเร็จนั้น ควรตรวจตนก่อนทุกครั้ง เรายอมรับว่าเราผิดจริง เราไม่ดีพอจริง พ่อท่านเน้นการไปสวนโมกขพลาราม เพื่อไปทำวัตร ท่านสอนจุดนี้ เป็นตัวอย่างแก่พวกเรา ท่านเดินไปตั้งไกลเพื่อให้มีรูปแบบของสมมุติสัจจะสมบูรณ์

เรากำลังล้างมานะ... เราจะแยบคายกับกิเลสของเราเท่านั้น เราจะให้ค่าก็แต่ความดี เราจะไม่สร้างค่าให้กับสิ่งไร้สาระ "เราต้องเนียน จะโต้เถียง โต้แย้ง ก็ต้องด้วยจิตสะอาดก่อน" จะไม่สร้างรากฐานของการเกิดสิ่งไม่ดี พระเจ้าสร้างความเกิด แต่พระพุทธเจ้าสร้างความเกิดในจิตวิญญาณ ที่ดี ดีเป็นเครื่องอาศัย เราล้างตัวนี้ๆ ยังไม่ได้ สุดท้ายล้างยากมาก รู้ยากท่านยืนยัน

เราโชคดีจังเลย มีพ่อ (ทางจิตวิญญาณ) ที่สุดแสนสะอาด รู้เสมอ ช่วยเราเสมอ...

งานรับใช้ว่าฝืนใจ งานรับใช้ด้านนามธรรมยิ่งแย่ ถ้าเราไม่มีศรัทธาจริง...

สมรรถภาพ ที่ดีต้องมีการร่วมมือ

วิมานในอากาศนั้นสวยเหลือเกิน เหมือนมองความงามของท้องฟ้าในยามค่ำคืนอยู่ห่างๆ แต่แค่เวลาไม่นาน แสงอาทิตย์ ที่ทีแรกก็อบอุ่น อุ่นขึ้น อุ่นขึ้น แล้วก็เปลี่ยนเป็นร้อนแรง ถ้าอุดมการณ์ในจิตวิญญาณเป็นของเก๊ มันก็คงจะละลายหลอมไปกับความร้อน แต่ความร้อนยิ่งร้อน ยิ่งร้อน ยิ่งสร้างจิตวิญญาณให้กล้าแกร่ง

ไม่มีอุปสรรคใดยิ่งใหญ่ไปกว่าความไม่สู้ในจิตใจเรา สิ่งเหล่านี้เป็นธรรมดาของโลก นี่ คือ อาหารทิพย์ วิตามินชั้นดีของจิตวิญญาณ เรากำลังตามจิตเข้าไปเรียนรู้ลีลาจิตของเรา เราจะตามเข้าไป ตามเข้าไป จงมองตน จงมองตน...

ความโกรธ ความพยาบาท ทำให้มนุษย์น่าเกลียด เหี้ยมเกรียม น่าสงสาร กายนอกจะสวยยังไง กายทิพย์ ที่ส่องออกมาก็ยังน่าเกลียดนักหนา

เราล่ะ เราเกิดจิตใจอะไรขึ้น รังเกียจ หรือ สงสาร หรือ สงคราม

เรากำลังทำจิตด้วยวิปัสสนาอันยิ่ง เราเคยจริงใจยังไง เราก็จะจริงใจไมตรีเช่นเดิม รู้ เข้าใจ อภัย เมตตา พูดจริงๆ นะ เราผิดเองแหละ ไม่ใช้คำพูดให้ช้ากว่านี้... เราไม่ได้ทำเพราะกลัวใครว่าล้านเปอร์เซ็นต์ เรากลัวเราจะติเตือนตัวเองได้เจ็บแสบต่างหากล่ะ

วัน ที่ ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๒๙

วันนี้ขากลับเรานั่งรถ นั่งไม่ดีง่วงไปหลายวูบ เพราะจิตเรายังไม่สว่างเต็ม ที่ แต่ก็พยายามปรับไปทุกอิริยาบถ ใช้ทุกอย่างปรับเพื่อปลอบให้จิตวิญญาณสว่างขึ้น รู้ ตื่น เบิกบานเหมือนเดิม ขณะนี้ใสดี มิน่าพระถึงสอนคนจะตายให้มีจิตดีในขณะตาย

เรากำลังตามล่าอิตถีภาโวในลีลาจิตเรา ลึกเข้าไป ลึกเข้าไป เราจะอยู่เหนือธรรมชาติ ถึงเราจะเจโตไม่แกร่งกล้า ไม่เป็นไร พอมีปัญญาเท่าหางอึ่งเหลืออยู่บ้าง เราจะสุขุม อดทน ไตร่ตรอง เราไม่คุยแล้ว เพราะบางทีก็ตะครุบไม่ทัน

เอาเป็นว่าเราจะแก้ไข ปรับปรุงไม่หยุด ช่วงนี้เราหยุดตัวเองเรื่องกินไม่ได้อีกแล้ว (แม้มื้อเดียวก็จริง แต่ยังกินตามใจ) เราจะต้องมาปักหลักให้หยุดอีกแล้ว แต่ช่วงนี้ฝืนใจไม่ให้นอนมากเกินไป นอนให้น้อยลง อาจเป็นด้วยเหตุนี้ จึงไปออกเรื่องกิน และ เราจะคุมอารมณ์เราทันที ถ้าเรารู้ว่าแย่ เราจะหยุดจับให้อยู่ก่อน

วัน ที่ ๑ มิถุนายน ๒๕๒๙ ทำวัตร-ท่านสันตจิตโต

ให้เก็บตกจากการไปงาน ที่สวนโมกข์ ไม่ให้คนเกลียด คือ ไปไหนอย่าไปสร้างภาระต้องไปช่วยแบ่งเบาผู้อื่น

ประชุม อ.ต.ก.พ่อท่าน, ท่านมุทุฯ

เราได้แต่ถอยหนีอีก หรือ เราทำไมจึงบอดจุดนี้ เราเจอตัวนี้ ใสดี พยายามเข้าใจ พยายามเข้าใจ เราไม่ต้องกลัวหรอก สมมุติว่ายิ่งอยู่กับเขาได้ จึงจะพิสูจน์ฐานจิตเรา เราต้องอย่าเบื่อ

"ค่าใดจะยิ่งกว่า "น้ำใจ"นั้นไม่มี ใจ ที่จริง (บริสุทธิ์) ใจ ที่กรุณา (ทำจริง) ใจ ที่เสียสละอย่างรู้ประโยชน์ด้วยปัญญา (วีรกิจแห่งมนุษย์) นั่น คือ ดรรชนีชี้ค่า ที่เรียกได้ว่า ประเสริฐสุดสำหรับความเป็นมนุษย์ ที่มีต่อมนุษย์" -พ่อท่าน-

ชาตินี้เราทำตัวอ่อนน้อมถ่อมตน สามัคคีไปจนตาย เราดูให้ชัดซิ เข้าใจ เข้าไปซิเพราะเราเอง เราล้างซิ เกิดเมื่อไหร่ ฟันทันที ใครไม่รู้ เรารู้ก่อน ต้องรู้ยิ่ง รู้จริง รู้ชัด