ลักขณา วชิรวาทการ นักรบรุ่นที่ ๑ ของชมรมมังสวิรัติ แม้ไม่มีร่างเธอแล้วในวันนี้ แต่วิถีชีวิตบนเส้นทางแห่งสัมมากัมมันตะ ที่เธอพากเพียร ปฏิบัติเป็นเวลา ๖ ปี ได้ทิ้งไว้ให้เราศึกษา จากบันทึกประจำวัน ของเธอดังต่อไปนี้…

วันที่ ๖ ก.ย. ‘๓๒

เมื่อคืน จับเจอว่าที่ไม่หลับเพราะที่นอนนิ่ม กับอากาศร้อน พยายามหลับ ตี ๕ ต้องพยายามตื่น

วันนี้อาจารย์จรัล มาตรวจอาการ ถ้าเราไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็คงจะได้จัดการผ่าวันจันทร์

ปากไม่เขียว แต่ ตาเขียวอยู่ (เพราะอากาศที่นี่ร้อน)

แม่ กับน้องมาเยี่ยมอีก ขน ของมาอีกมากมาย

วันพุธหลับนิดเดียว เพราะคนเดินกันไม่หยุด เราเป็นคนฟุ้งซ่าน เลยไม่หลับทั้งคืน

เช้าง่วง

มีเด็กทยอยกันเข้ามา ทั้งจุก และ แกละ และ ไม่มีทั้งสองอย่าง แต่ ที่เหมือนกันคือ ร้องไห้ คิดถึงบ้าน กับแม่กันระงม เด็กบางคนต้องการเพียงผู้เข้าใจ กับ เพื่อน ไม่ติดยึดตัวบุคคลนัก

มาที่นี่สอนอะไรเราเอ่ย

เราเองโตแล้ว ไม่ติดยึดบุคคล สถานที่ แต่ เราก็ยังติดยึด เสียดายเวลาที่ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์

คติวันนี้ “อยู่ในโลก ถ้าช่วยอะไรใครได้ ควรทำให้คนอื่นมีความสุข”

วันที่ ๗ ก.ย. ‘๓๒

แม้มาอยู่ในโรงพยาบาล ก็ยังประมาท ไม่เคยคิดถึงความตายอยู่ดี

ได้คิด ก็ปล่อยวาง มีเท่านี้เล็กเท่านี้ แล้วค่อยไปแก้ไขปัญหากันใหม่

เมื่อวาน ทางวัด กับที่บ้านทยอยกันมาเยี่ยมจนเราปวดหลัง ของเยี่ยมก็ล้นแล้วล้นอีก ญาติธรรมที่มาให้เลือด ก็ยังอุตส่าห์ซื้อ ของมาฝาก ทำให้เด็กๆข้างเตียงได้รับน้ำใจจากพวกเรา จนอาการขาดความรักหายไป จิตวิญญาณในการแจกจ่ายเผื่อแผ่ความรัก ทำให้โลกนี้น่าอยู่อย่างมาก

ช่วงนี้ในโรงพยาบาล เป็นช่วงที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความรัก ความมีน้ำใจ

วันนี้นอนด้วยความสดชื่น เพราะนอน กับพัดลมตัวใหญ่ หลับสบายจนเช้ายังไม่ยอมลุก

คติวันนี้ "ชีวิตที่ไม่มีกฎเกณฑ์ เราต้องระวังอย่าติดจนต้องทุกข์ "

วันที่ ๘ ก.ย. ‘๓๒

ผลจากพัดลมที่ว่าสบาย คือ ขี้มูกไหล เจ็บคอ และ ไอ

วันนี้ผลจากการรับแขกมาก เสียดท้อง และ เหนื่อย หมอให้ยาฆ่าเชื้อ ยาแก้อักเสบแล้ว วันนี้ข้าวไม่กิน กินน้ำหวาน ถือว่ายาดีค่ะ

คติวันนี้ "น้ำใจที่ล้นหลาม ก็ทำให้เราทุกข์ได้" (ก็ทุกขขันธ์ในขณะนี้ไง)

วันที่ ๑๐ ก.ย. ‘๓๒

วันนี้พยายามอย่างยิ่งในการพยายามกินลงไปในท้อง แต่ ก็ยากเหลือเกิน ไม่รู้ว่าผล ของการไม่กิน จะเกิดอะไรขึ้นหลังทำการผ่าตัด ( แต่ วันนี้ก็เหนื่อยน้อยกว่าเมื่อวาน)

คติวันนี้ "ความเจ็บป่วยเป็นทุกข์อย่างยิ่ง"

วันที่ ๑๑ ก.ย. ‘๓๒

กำหนดนัดผ่าตัดต้องเลื่อน! เพราะเรามีอาการปวดท้อง

วันที่ ๑๒ ก.ย. ‘๓๒

ที่ "ศิริราช"...ค่อยหายปวดท้อง มีแรงขึ้นมาหน่อย ก็เดินสำรวจไปทั่วๆ ชีวิตทุกคน ต้องมีความเกี่ยวข้อง ต้องมีสายสัมพันธ์ ทำอย่างไร จะไม่ทุกข์ กับสายสัมพันธ์

วันนี้เจออาจารย์กัมพล ประจวบเหมาะ ยังทรงภูมิสง่างาม ฟังอาจารย์สอนนักศึกษาแพทย์ ดูคุยสนุก หมอที่ดีต้องละเอียด ปฏิภาณเยี่ยม ความจริงเราผ่าตัดช้านี่ก็โชคดีหลายอย่างนะ ได้พบ กับอาจารย์กัมพล ทั้งๆที่ท่านได้เกษียณอายุแล้ว วันนี้คงได้รับเชิญมาสอนพิเศษ

ในการศึกษา ทางโลก หรือธรรม สิ่งที่สำคัญ คือ การมีครู อาจารย์ ที่เป็นแบบอย่างที่ดีให้ กับศิษย์

คติวันนี้ “ไหวพริบ ปฏิภาณ ความไม่ยอมแพ้ ไม่ท้อแท้ กับอะไรง่ายๆ จะนำมาซึ่งผลสำเร็จในที่สุด”

วันที่ ๑๔ ก.ย. ‘๓๒

เรามีนิสัยเสีย ใจร้อนจริง ไม่เคยอดทนอะไรได้นาน ต้องบ่นจนมีคนเดือดร้อน ในชีวิตทุกชีวิตในโลก ถ้าอยู่อย่างไม่มีธรรมะ อยู่ยากนะ ถ้าเรายึดถือ เราก็จะทุกข์

ได้ฟังประสบการณ์ จากผู้ที่ผ่าตัดก่อนหลายราย เราคงต้องอาศัยเจโตอย่างยิ่ง เราตั้งใจจะอดทนอย่างยิ่ง

วันนี้ก็ยังรบกวน ให้แม่ต้องลำบากอีก

มนุษย์ในโลกนี้ มีสิ่งที่เราอยู่ เพื่ออาศัยเรียนรู้จริต แม้ในเด็กเล็กๆก็รู้จักใช้มายา เรารู้ เพื่ออะไร เราจะอยู่อย่างเห็นแก่ตัว หรืออยู่อย่างเสียสละ

คลื่นผัสสะที่กระทบเราทุกผัสสะ มีมา เพื่อให้เราวัดจิตใจ สติปัญญา ของเรา ว่าเรามีความอดกลั้น อดทน เสียสละแค่ไหน

วันที่ ๑๕ ก.ย. ‘๓๒

วันศุกร์อีกแล้ว คนในร้านทำให้เราตื้นตันใจ ตั้งไกลก็ยังอุตส่าห์เอาอาหารมาให้ "คุณสมชาย" อาสานำอาหารมาให้ อาแจ้ก็อุตส่าห์เจียดเวลามาเยี่ยม ในโลกนี้เราเกิดมาทำไมนะ ถ้าเกิดมาแล้วชีวิตไร้ค่า

ครั้งนี้เราคงกลับออกไปอย่างฉลาดขึ้นนะ รู้พักรู้เพียร

วันที่ ๑๗ ก.ย. ‘๓๒

พรุ่งนี้ คงพร้อม สุขภาพทั่วไปใช้ได้ อาการเหนื่อยก็ดี อยู่ในเกณฑ์ดี ตอนนี้ต้องกัดฟันที่สุดคือ ต้องพยายามอดทน ต่อสู้ กับความเจ็บปวดให้ได้มากที่สุด

วันที่ ๑๘ ก.ย. ‘๓๒

วันนี้ สุขภาพดี พร้อม แต่ สิ่งที่เตือนเราอยู่คือ คนไข้ร้องว่า "ทรมาน" เราปฏิบัติธรรมมาหลายปี จะทนได้เท่าไหร่กัน

และ ทั้งหมดนี้ก็คือ บันทึกสุดท้าย ก่อนที่คุณลักขณา (เล็ก) จะเข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนลิ้นหัวใจ และ รักษาตัวอยู่จนเสียชีวิตไปในที่สุด เมื่อวันที่ ๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๓

ชีวิตเธอผู้ดำรงวิถีอยู่บนเส้นทางแห่งสัมมากัมมันตะ ยามมีชีวิตอยู่ เธออยู่อย่างผู้เสียสละ ปฏิบัติธรรมอย่างเอาจริงเอาจัง และ เป็นประโยชน์ต่อสังคม

แม้ยามชีวิตหาไม่แล้ว เธอก็จากไปเพียงร่าง แต่ แบบอย่างความดีที่เธอทำ มันยังแฝง และ ยังย้ำในดวงใจเราทุกคน

จะเห็นได้ว่า ยามขณะป่วย ความพากเพียร ของเธอก็ไม่ลดละ แปรพลังป่วยมาเป็นบันทึกให้พวกเราได้ศึกษาจนกระทั่งวันนี้ และ นี่คือ..."ฝากไว้ในแดนธรรม"

คติสุดท้ายจากหน้าบันทึก...

"ผู้ให้ที่ดีเป็นอิสระจากการให้ ผู้รับที่ดีฝึกฝนการให้แทนการจดจำ"