ดังเรื่องของบุคคลในครอบครัวหนึ่ง ที่ผมได้ประสบมากับตนเอง เมื่อสามสิบกว่าปีมาแล้ว ขอสมมติชื่อแกว่าน้าแดง แกตั้งบ้านเรือนอยู่ที่บ้านดงไผ่ ต.เขาพระบาท อ.เชียรใหญ่ นครศรีธรรมราช ใกล้กับบ้านของผม ตอนนั้นน้าแดงแกยังเป็นโสด แกอยู่กับแม่ของแก ส่วนพ่อของน้าแดงได้ตายจากไป เมื่อตอนที่แกบวชเป็นพระอยู่ที่วัดใกล้บ้านนั้นเอง

พอออกพรรษาน้าแดงก็สึกจากพระ มาทำนาเลี้ยงแม่ต่อไป ตอนที่พ่อแกตาย ได้ทิ้งมรดกไว้ให้แกคือที่นา ๒๐ กว่าไร่ และนกเขา ๑๐ กว่าตัว ขังไว้ในกรง แขวนไว้ตามหน้าบ้านมุมเรือน ดูเกะกะไปหมดทั้งบ้าน ดูเหมือนน้าแดงแกจะชอบนกเขาเอามากๆเสียด้วย ว่างจากการทำนา น้าแดงจะเฝ้าดูแต่นกเขาทั้งวัน แม่ของแกเคยพูดกับพ่อของผมว่า ดีเหมือนกันที่เจ้าแดงมันชอบนกเขา เฝ้าแต่นกเขา มันจะได้ไม่ไปเที่ยวที่อื่นให้เป็นห่วงมัน ในบรรดานกเขาทั้งหมด น้าแดงแกชอบเป็นพิเศษอยู่ตัวหนึ่ง คือตัวที่ใช้ทำเป็นนกต่อ ที่ใช้ต่อล่อนกเถื่อนให้มาติดเครื่องดักของแก แกก็จะได้นกเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

อยู่มาวันหนึ่ง ในขณะที่น้าแดงแกนำนกต่อตัวที่แกรักที่สุดตัวนั้น ไปผึ่งแดดไว้ที่ราว ซึ่งน้าแดงแกทำขึ้นง่ายๆ สำหรับล่ามนกต่อผึ่งแดดเป็นประจำ เสร็จแล้วน้าแดงได้ไปยืนคุยถึงคุณภาพความดีของนกเขาตัวนั้นให้พ่อของผมฟังอยู่ ทันใดนั้นเองมีแมวตัวหนึ่ง ซึ่งแม่ของน้าแดงเลี้ยงไว้นั้นเอง ได้โผล่มาจากไหนไม่มีใครเห็น ได้ตะครุบเอานกเขาตัวนั้นของน้าแดงวิ่งขึ้นบ้านไป น้าแดงโกรธมาก แกวิ่งตามแมวไปทันที ส่วนผมเดินตามไปห่างๆ แต่ไม่ทันที่ผมจะขึ้นไปบนบ้านของน้าแดง ครู่เดียวนั้นเอง ผมได้ยินเสียงแมวร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดสองสามครั้ง หลังจากนั้นเสียงดังโครม น้าแดงได้ขว้างแมวกระแทกกับหน้าต่างบ้าน ตกลงที่พื้นดินข้างบ้าน ผมวิ่งไปดูเห็นแมวตัวนั้นกำลังจะลุกขึ้นยืนเพื่อจะวิ่งหนี แต่อนิจจามันลุกขึ้นยืนไม่ไหวเสียแล้ว เพราะขาหน้าทั้งสองของมัน บัดนี้ได้ถูกของมีคมตัดขาดไม่เหลือแม้แต่นิ้วเดียว ด้วยฝีมือของน้าแดงนั้นเอง พอผมก้มลงจะจับแมว ผมต้องหยุดชะงักอยู่กับที่ เพราะเสียงน้าแดงได้ตวาดลงมาจากบนเรือนด้วยความโกรธว่า "อย่าไปยุ่งกับมันนะ ปล่อยให้มันตายอยู่ตรงนั้นแหละ"

ผมสงสารแมวตัวนั้นมาก แต่ก็ไม่สามารถที่จะช่วยเหลืออย่างไรได้ จึงได้เดินกลับไปที่บ้าน เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้พ่อฟัง พ่อจึงไปเอาแมวตัวนั้นมาที่บ้าน ผมเห็นพ่อเอายาแดงใส่ให้มัน แต่ตอนนั้นเลือดมันยังออกมาก พ่อจึงใช้ให้ผมไปตัดต้นบอนมาต้นหนึ่ง พอได้ต้นบอนมาแล้ว พ่อก็ลอกเอาใยเปลือกของต้นบอนพันแผลให้แมวเลือดจึงได้หยุด พ่อได้รักษาแมวตัวนั้นอยู่หลายวัน จนกระทั่งหายดี

ทุกครั้งที่พ่อเอาข้าวให้แมวกิน หรือเอายาใส่ให้แมว พ่อได้พูดกับผมว่า เจ้าแดงมันได้ทำกรรมอันหนักเสียแล้วในครั้งนี้ กรรมอันนี้มันจะต้องสนองเข้าสักวันหนึ่งเป็นแน่ ลูกอย่าได้ทำแบบนี้นะมันเป็นบาปมาก

แล้วพ่อก็ได้พูดต่อไปอีกว่า เจ้าแดงนี้นะมันได้บวชมาแล้วก็ ๓ พรรษา ได้ศึกษาเล่าเรียนพระปริยัติธรรมมาก็มาก จนสอบไล่ได้นักธรรมชั้นโท แต่พระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าไม่เข้าสู่กระแสแห่งจิตวิญญาณของมันเลย แม้แต่ศีลห้าก็ไม่ได้นำมาประพฤติปฏิบัติ สึกออกมาไม่ทันไร มันยังทำร้ายทำลายชีวิตสัตว์ผู้น่าสงสารได้ถึงขนาดนี้

หลังจากนั้นราวเดือนหรือสองเดือนผมจำไม่ค่อยแน่นัก แมวตัวนั้นก็ได้ตายลง พ่อบอกว่ามันช้ำในเพราะแรงกระแทก เมื่อผมได้จัดการฝังแมวตัวนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็ได้ไปที่บ้านน้าแดง บอกแกว่าแมวได้ตายเสียแล้ว น้าแดงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าให้ผม ผมสังเกตเห็นใบหน้าของน้าแดงเศร้าหมองลงไปมาก

หลังจากแมวตายได้สามวัน น้าแดงจะสำนึกในบาปบุญคุณโทษที่แกได้ทำไว้กับแมวหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ จึงได้ปล่อยนกเขาหมดทุกตัว แกคงจะเข้าใจว่า นกเขาเป็นต้นเหตุให้ต้องกระทำกรรม อันโหดร้ายทารุณในครั้งนี้ก็ได้ แกจึงได้เลิกเลี้ยงนกเขาตั้งแต่นั้นมา และในปีเดียวกันนั้นเอง แม่ของแกก็ได้จัดการแต่งงานให้แกกับผู้หญิงในหมู่บ้านเดียวกัน ซึ่งน้าแดงก็ได้ชอบพอกันอยู่ก่อนแล้ว

วันคืนล่วงเลยไปปีกว่าๆ ภรรยาของน้าแดงได้ให้กำเนิดลูกคนหนึ่งเป็นผู้หญิง หลังจากที่หมอตำแยได้ทำคลอดให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ป้าหมอตำแยก็ได้มาเล่าเรื่องแปลกประหลาด ที่เกิดขึ้นกับลูกของน้าแดง ให้พ่อของผมฟังในตอนเช้าของวันนั้นว่า เด็กหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูอยู่หรอก เสียแต่ที่มือทั้งสองข้างของเด็ก ไม่มีนิ้วมือสักนิ้วเดียว นิ้วได้ขาดหายไปหมด เหลือไว้แต่รูปรอยของฝ่ามือครึ่งหนึ่งเท่านั้น

พ่อของผมส่ายหน้าแล้วพูดเสียงเบาๆออกมาว่า

กุสลาธัมมา อกุสลาธัมมา ผู้ที่รู้และเข้าใจกฎแห่งกรรมเท่านั้น ที่จะรู้ได้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร และเกิดขึ้นได้อย่างไร ส่วนน้าแดงก็ได้ย้ายบ้านไปอยู่ที่อำเภอร่อนพิบูลย์ แล้วแกก็ได้ถูกรถบรรทุกสิบล้อชนเสียชีวิตในเวลาต่อมา เหลือแต่ลูกและเมียของแก ต้องอยู่ต่อสู้กับวิบากกรรมต่อไป

เรื่องที่ผมได้เล่ามาทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง ไม่ได้ต่อเติมเสริมแต่งอะไรทั้งสิ้น และเมียของน้าแดงได้อนุญาตให้ผมเขียนเรื่องนี้ส่งมา เพื่อจะได้เป็นอุทาหรณ์แก่ท่านผู้อ่านทุกๆท่านด้วย เพราะมันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นทันตาเห็น ไม่ต้องรอวิบากกรรมชาติหน้า

จัด พลายชุม