“ช่างเป็นเวรบ่าย ที่สนุกสนาน อบอุ่น และ โกลาหลอะไรอย่างนั้น!”

หลังจากรับเวรฟังรายงานอาการ จากเวรเช้าเสร็จแล้ว ไม่ทันไรพายุฝนก็กระพือโหม เข้ามาในแผนกอย่างรวดเร็ว จนต้องเปิดไฟฟ้าใช้ตั้งแต่ห้าโมงเย็น

ฟ้าแลบแปลบปลาบ เป็นริ้วๆแฉกๆ บางทีก็สว่างจ้า ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่า ดังคำรน กึกก้อง

บางคนก็ตกใจกับเสียง ดังสะท้านนี้จนสะดุ้ง แต่บางคนพอฟ้าสว่างแว่บก็สะดุ้งรอไว้ก่อน!

คนไข้ ที่พอลุกได้ ก็ลงจากเตียงมาช่วยกันขน ของ และ เข็นเตียงอีกแรงหนึ่ง บ้างก็ช่วยกันจัดเตียงในห้องให้ติดๆกัน จะได้มี ที่ว่างได้รับเตียงข้างนอกอย่างเต็มใจ

ครู่เดียวไฟฟ้าก็ดับ เกือบทั่วโรงพยาบาลมืดไปหมด เห็นจะมีอยู่เพียงสี่แผนก ที่ยังใช้กระแสไฟฟ้าฉุกเฉินได้ คือห้องคลอด ห้องผ่าตัด ห้องอุบัติเหตุ และ ห้องผู้ป่วยหนักเท่านั้น เพราะถ้าไฟฟ้าดับ อาจหมายถึงชีวิตคนไข้ดับตามไปด้วยก็ได้ !

พวกเราพยายามเข็นเตียงเข้ามา “อัด” ในห้องอยู่เรื่อยๆ ไม่ว่าจะยากดีมีจนอย่างไร คนไข้ และ ญาติ ที่อยู่เตียงเสริมข้างนอก ต่างก็อยู่ในความรับผิดชอบ ของเราทั้งนั้น เขาต่างมีสิทธิ์หลบพายุฝน และ ฟ้าดุๆอย่างนี้ เหมือนคนไข้ภายในแผนกเช่นกัน เพราะเขาต่างก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน

ฉันอดชื่นใจไม่ได้ ที่แลเห็นน้ำใจจากทุกๆฝ่าย ทุกคนต่างช่วยกันสมานสามัคคีอย่างเต็มใจจริงๆ

ขณะ ที่จะให้เลือดคนไข้ตกเลือดหลังคลอด ที่ส่งมาจากโรงพยาบาลบางปลาม้า ฉันตรวจชื่อ และ กรุ๊ปเลือดอย่างละเอียด “…เราจะพลาดไม่ได้ แม้อยู่ท่ามกลางความมืดสลัว” สามีคนไข้กุลีกุจอเข้ามาส่องไฟฉายให้ด้วยท่าทีกระตือรือร้นเต็มอกเต็มใจ

“หมอน้ำเกลือเตียง ๓ หมดแล้ว” ญาติเตียง ๓ มาสะกิดข้างหลังทั้งๆ ที่ยังหาเส้นเลือดเตียง ๕ ไม่พบ

“หลบมาทางนี้ลูก อย่าไปเกะกะทางหมอนะ” เสียงยายแก่ๆบอกหลานตัวกระจ้อย

“หมอ! น้ำเกลือเตียง ๒๗ หมดแล้ว” เตียง ๒๗ อยู่ตรงไหนนะ อัดกันแน่นไปหมดอย่างนี้ ดูลานตาไปหมด

ฉันต้องวิ่งเป็นหนุมานเลย บางปัญหาก็เกิดขึ้นมานานแล้ว เพิ่งจะมาได้ฤกษ์ มาตามตอนยุ่งๆนี่พอดี!

ไหนจะงานประจำ ที่ต้องวัดความดันโลหิต-วัดปรอท-ชีพจร-อัตราการหายใจ ฟังเสียงหัวใจเด็กในครรภ์ ของมารดา ที่ยังไม่คลอด ว่ายังปกติดีไหม แล้วนำมาลงรายงาน ในแฟ้มประวัติคนไข้แต่ละราย แจกยากิน ฉีดยาประจำชั่วโมง ซึ่งมีหลายเข็ม และ จะให้ยาสับกันไม่ได้ (แม้ในบรรยากาศมืดสลัว) ไหนจะต้องคอยต่อขวดเลือด และ น้ำเกลือไม่ให้ผิดคน คอยปรับอัตราหยดให้พอดี กับสภาวะอาการ ของคนไข้แต่ละราย ไหนจะปัญหาฉุกเฉินเฉพาะหน้าอีก ขณะนี้บุญ “ผุด” พรั่งพรูเข้ามาให้ทำมากมาย จนลายตาไปหมด!

“เตียง ที่เพิ่งคลอดใหม่น่ะ เขาขอ” พลางชี้เข้าไปกลางห้องสลัวๆ ฉันมองตามมือชี้ไป เห็นเงาลางๆนอนแบ็บอยู่บนเตียง อย่างอ่อนแรง

เสียงเพลงหวานดังขึ้นอย่างปลอบโยนในยามยากอย่างนี้ “เหงื่อพรูหลั่งรินไหล แพ้ใจเรา ทุกข์ลำบากยากเย็นเพื่องานเด่น รับเอาสร้างตัวเราให้แกร่งกายใจ”

แม้จะยุ่งอย่างไร แต่ศีล ของเรายังบริสุทธิ์อยู่เสมอ ยังระวังกายกรรม วจีกรรม และ มโนกรรมให้บริสุทธิ์อยู่เสมอ ยุ่งๆนี่แหละดี เราจะได้ฝึกความว่องไว และ แววไวทั้งกาย และ จิตวิญญาณ ฉันบอกตนเองให้กำลังใจตนเองเงียบๆ

“สงสารหมอจังเลย ตั้งแต่ขึ้นเวรมาวิ่งตลอดเลย ยังไม่เห็นหยุดพักกินข้าวเลย” ฉันได้แต่ยิ้ม ไม่ได้ตอบว่ากระไร อานิสงส์การกินมื้อเดียวนี้มากมายนัก นี่ถ้ายังกินมื้อเย็นอยู่ ป่านนี้ท้องคงเรียกร้องว่า เมื่อไหร่จะได้กินข้าวซักที(วะ!)

“หมอครับ ผมช่วยส่องไฟให้นะครับ” ญาติคนไข้ขันอาสาอย่างเห็นใจ

“แม่หมอ… หิว หรือ ยังละ แม่คุณ” คนเรียก “แม่หมอ” แก่หง่อมคราวยาย!

“หมอจะให้ช่วยอะไรบอกมาเลยนะ”

อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ถึงจะแสนยุ่ง และ เหนื่อยยากอย่างไร หากมี”กำลังใจ” ก็สามารถฟันฝ่าอุปสรรคไปได้ การไม่ทับถมตนเองในยามยาก และ การหัดให้กำลังใจตนเองนี่จะทำให้เรา ไม่ย่อท้อ และ มีพลังในชีวิตตลอดเวลา และ นี่ฉันยังได้กำลังใจจากรอบข้าง อย่างมากมายมาช่วยเสริมอีก

เกือบ ๔ ทุ่ม พายุเงียบสงบ และ ฝนขาดเม็ด ลมเย็นพัดโชยเอาอากาศบริสุทธิ์เข้ามาในแผนก ญาติหลายๆเตียงเอาปิ่นโต เอาห่อข้าว ของตนออกมาแบ่งปันกันกิน ทั้ง ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน คนไข้บางคนไร้ญาติ แต่ญาติเตียงอื่นๆต่างแบ่งปันอาหารคนละเล็กคนละน้อย ให้กินจนอิ่ม

เร็วๆนี้ ที่”ปฐมอโศก” มีการประชุมสี่องค์กร ยามนี้… คณะกรรมการมากันเกือบครบ คน ที่ขาดประชุมคือคน ที่ติดธุระจำเป็นจริงๆ และ นอกจาก “คณะกรรมการ”แล้วยังมี “คณะกรรมเกิน” ที่มาร่วมฟังประชุมอย่างเต็มใจ ห่วงใย สามัคคี และ อบอุ่นอีกด้วย

ขณะนี้พวกเราชาวอโศก ยิ่งรวมพลังกันเหนียวแน่น สามัคคีกลมเกลียวกัน เรื่องระหองระแหง จุกจิก แทบจะไม่มีปรากฏ ต่างร่วมยืนหยัดยืนยันในสัจธรรม

ห้าทุ่มกว่า แม้พายุฝนจะสงบไปแล้ว แต่ไฟยังดับอยู่ แสงเทียนยังวอมแวบอยู่ในแผนก ฉันเพ่งมองฝ่าความมืดแห่งรัตติกาล ไปยังต้นโพธิ์ใหญ่ใกล้ห้องเก็บศพ ซึ่งอยู่ทางทิศใต้ ของโรงพยาบาล ภายหลังพายุร้าย… สายฝน ที่กระหน่ำกระแทกลงมา… ท่ามกลางแผ่นฟ้า ที่กึกก้องคำรนสะท้านสะเทือน ฉันรู้สึกว่าใบโพธิ์แต่ละใบสดใส สดชื่น แข็งแรงมีชีวิตชีวาขึ้นด้วยซ้ำ ต้นโพธิ์ใหญ่ก็ยังคงยืนตระหง่านอย่างมั่นคง จะมีก็แต่ใบสีเหลืองๆ และ สีน้ำตาล ที่หลุดจากขั้ว ร่วงหล่นจากต้น เมื่อถูกแรงพายุกระพือพัด ส่วนสิ่ง ที่จะเจริญต่อไปเป็นแก่นแกน ยังคงเหนียวแน่นคงทนต่อมรสุมร้ายอย่างยืนหยัด แต่บางที “กาฝาก” บนต้นโพธิ์ ก็เหนียวแน่นไม่ยอมหลุดไปง่ายๆ ด้วยเหมือนกัน จริงๆด้วย ต่างกันแต่วัตถุประสงค์ ของมันคือ การคอยเบียดเบียนดูดแย่งอาหารจากต้นโพธิ์ กิ่งโพธิ์ และ ใบโพธิ์นั่นเอง

ยามสองกว่าแล้ว

ขณะ ที่ถีบจักรยานลงเวรบ่ายมา โคลงบทหนึ่ง ที่เคยผ่านตาก็ผุดขึ้นมาในภวังค์…

When you walk through the storm, hold your head up high. And don’t be afraid of the dark. Behind the dark is the golden sky.

แต่ถึงแม้จะมีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม ฉันก็จะเป็นคนหนึ่ง (ในอีกหลายๆคน) ที่จะมั่นคงยืนหยัดยืนยันห่างจากอบายมุข กินมังสวิรัติ และ ใช้ศีลเป็นเครื่องขัดเกลากิเลสให้ออกไปจากจิตวิญญาณ จะพยายามระมัดระวัง กายกรรม วจีกรรม และ มโนกรรมให้บริสุทธิ์ขึ้นไปเรื่อยๆ ตามอินทรีย์พละ จนชั่วชีวิต

เพราะได้พิสูจน์ด้วยตัวเองแล้วว่า พุทธธรรม ที่แท้นี้ก่อให้เกิดสันติสุข และ คุณประโยชน์ทั้งต่อตนเอง และ มวลมนุษยชาติตลอดมาทั้งอดีต และ ปัจจุบัน ( ที่ได้พิสูจน์แล้ว) ไม่เลือกยุคกาลสมัย

๑๓ กันยายน ๒๕๓๑