แถลง มหาทาน-มหาทุกข์

ถ้าจะถามว่าอะไรที่สำคัญที่สุด และมีค่ามากที่สุดในโลกนี้ คงจะไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่า "ชีวิต" !
ชีวิตทุกๆชีวิต ย่อมเป็นทั้งความสำคัญ ความศักดิ์สิทธิ์ และเป็นมูลค่าราคาที่ประมาณมิได้ โดยเฉพาะชีวิตของเราแต่ละคนนั้น ไม่สามารถขายชีวิตให้ใครได้ ไม่ว่าจะราคากี่ล้าน หรือ กี่ร้อยล้านก็ตาม

ดังนั้น การช่วยชีวิตสรรพสัตว์ทั้งหลาย ให้รอดตายได้ จึงเป็นบุญกุศลที่ยิ่งใหญ่ โดยเฉพาะ การช่วยที่ต้นเหตุ ไม่ให้สัตว์ต้องพากันล้มตาย นั่นก็คือ "การกินเจ" จนมีสำนวนกล่าวไว้ว่า "๑ มื้อกินเจ ๑๐,๐๐๐ ชีวิตรอดตาย" การช่วยให้ชีวิตรอดตาย ได้มากมายเช่นนี้ ย่อมเป็น มหาทาน มหากุศล โดยแท้

ผู้ให้ชีวิตย่อมได้ชีวิต ผู้ให้กำลังยิ่งมีกำลัง ที่ชมร.เชียงใหม่ แม่ปราณีป่วย ด้วยโรคมะเร็ง ร้ายในปอด ครั้งแรกที่หมอตรวจดู บอกว่า จะอยู่ได้อีก ๕-๖ เดือน แต่ปัจจุบัน อยู่มา ๕-๖ ปี ก็ยังไม่ตาย แถมยังมีใจปีติ อยู่ตลอดเวลา ที่ได้ถือศีลกินเจ และมาช่วยขาย อาหารมังสวิรัติ ซึ่งทำให้สรรพสัตว์ รอดพ้นจากการถูกฆ่าตาย ได้มากมาย

ใจที่มีปีติยินดีต่อการสร้างกุศล ย่อมเป็นโอสถขนานวิเศษ ทำให้เกิดสารสุข (เอ็นโดฟิน) หลั่ง
ออกมา สร้างภูมิต้านทานร่างกาย ให้แข็งแรง จนสามารถควบคุมเชื้อมะเร็งร้าย ในร่างกายได้ ในทำนองเดียวกัน ถ้าใจของเรา มีแต่ความหงุดหงิด งุ่นง่าน โมโหโกรธา นั่นคือ ที่มาของ มะเร็งในอารมณ์ และ ถ้าหาทางออกไม่ได้ ก็ย่อมปะทุออก ตามอวัยวะต่างๆ ในร่างกาย ให้เจ็บปวด ทุกข์ทรมาน กันไปจนตาย

มหาทุกข์(การ"เอา"ที่ยิ่งใหญ่)น่าจะตรงข้ามกับมหาทาน(การ"ให้"ที่ยิ่งใหญ่) นักปฏิบัติธรรม ที่คิดเอา หรือยึดเอามา เป็นตัวเรา ของเราเมื่อไหร่ ย่อมทำให้เกิด มหาทุกข์ มหาโกรธ มหาไม่ชอบใจ เมื่อนั้น

การเจริญเมตตา จึงเป็นมหาทานชั้นเลิศประเสริฐเยี่ยม เพราะนอกจาก จะช่วยชีวิตให้ผู้อื่น อยู่รอดปลอดภัยแล้ว จิตของเราก็มีแต่เมตตา คิดให้อนุเคราะห์เกื้อกูล โดยไม่ไปเรียกร้อง หรือกำหนด แม้แต่การให้เขาต้องทำดี อย่างที่เราคิด นั่นก็คือ การยึดเอาเป็นตัวเรา ของเรา เป็นการเจริญอัตตา มากกว่าเจริญเมตตา

เมื่อให้วัตถุย่อมได้จิตวิญญาณ เมื่อให้จิตวิญญาณ ย่อมได้นิพพาน จิตที่ให้ได้สูงสุด บริสุทธิ์ ที่สุด ได้มากเท่าไหร่ ย่อมเป็นมหาทาน สูงสุดได้มากเท่านั้น

คณะผู้จัดทำ