- แม่น้ำ ลักขิตะ -

ไม่เพ่งโทษ ไม่ถือสา
ไม่เที่ยวเสาะหาความเลวของใคร เป็นการสร้างพลังใจให้เปี่ยมสุข

พฤติกรรมเพ่งโทษจับผิดคนอื่น ส่วนมากเกิดจากใจที่ไม่สร้างสรร และจัดอยู่ในสายพันธุ์ มองโลก ในแง่ร้าย ชอบติมากกว่าชมในผลงานคนอื่น ความผิดเขาเล็กน้อย มองเห็นใหญ่โต ราวภูเขาเลากา ส่วนความดีเขา มากปานใด ไม่เคยอยู่ในสายตา

บุคคลเช่นนี้ มีชีวิตอยู่อย่างหมองหม่นเสียส่วนใหญ่ เพราะจิตใจ พอกพูนอกุศล มิอาจเข้าถึง ความสุขสงบ ภายในตนได้ อีกทั้งวิญญาณ ยังสัมผัสบาปมโนทุจริต

ความสุขในชีวิตเราสูญหายไปกว่าครึ่ง เพราะการเสาะหา ความเลวของใครๆ และเพ่งโทษ ถือสากับเรื่อง เล็กน้อย หยุมหยิม ที่ต้องเจออยู่ทุกวัน อาทิเช่น ถูกขับรถปาดหน้า เพื่อนร่วมงาน แสดงกิริยาทราม ใส่เรา ฯลฯ

หากเราไม่เก็บมาถือสาเคืองขุ่น คิดมองโลกในแง่ดี.....คนขับรถปาดหน้า เขาอาจไม่เจตนาก็ได้ หรือเขา อาจมีกิจ ที่เร่งด่วนมาก พ่อใกล้สิ้นใจ เมียกำลังจะคลอด ฯลฯ มากมายเหตุผล ที่เราจะสรรหา เพื่อมิให้คิด มองโลกในแง่ร้าย

อย่างเพื่อนร่วมงานที่แสดงกิริยาทรามใส่เรา เขาอาจมีเรื่องทุกข์ใจมากมาย อัดแน่นอก มาจากที่อื่น และ เผอิญ จุดเดือดอารมณ์เขา มันมาประจวบเหมาะ เอากับเราพอดี.... คิดเสียว่า ช่วยให้เขาได้ระบาย ขยะอารมณ์ ออกจากใจ มองคนในแง่ดี ไม่มีใครอยากทำตน ให้คนเกลียดชังหรอก เมื่อเป็นสามัญชน ธรรมดา หาใช่พระเจ้าไม่ ย่อมแสดงกิริยาทราม ยามคุมอารมณ์ไม่อยู่ เป็นธรรมดา

ดวงใจจะเอิบอาบความสุข เมื่อเรามองโลกในแง่ดี....

ทำให้ความคิดสร้างสรรมีพลังเต็มที่....เพราะคนมองโลกในแง่ดี ไม่ต้องเสียพลังความคิด ไปกับการจับผิด เพ่งโทษใครๆ สามารถทุ่มเทพัฒนาศักยภาพตน ได้อย่างสมบูรณ์ ประกายความคิด เจิดจ้า ดุจแสงสุริยา ที่ไร้เมฆา บดบัง สว่างไสวทุกทิศ นำพาชีวิต บรรลุเป้าหมาย ได้อย่างผาสุก

มิตรสหายรักเคารพ....คนมองโลกในแง่ดีย่อมมีการตัดสินใจ ที่เป็นกลาง ไม่ลำเอียง เพราะชังด้วย อกุศลจิต ใครก็อยากคบหา คนเช่นนี้ ให้ความเคารพยำเกรง และไว้วางใจ.... มีเพื่อนมาก ด้วยไม่คอยเพ่งโทษ จับผิดเขา ไม่ทำให้ใครเสียความรู้สึกว่า ถูกมองในแง่ลบ

ไม่สร้างศัตรูคู่แค้น.....ปรกติคนมองโลกในแง่ร้ายศัตรูจะรายรอบ เพราะเที่ยวจับผิด คนเขาไปทั่ว ก่อความ ไม่ชอบใจ และเคียดแค้นชิงชังให้คนอื่น เขาย่อมจ้องทำลาย ทำร้ายคืนเช่นกัน

หากเรามองโลกในแง่ดีเข้าไว้ แม้ศัตรูอาจกลายเป็นมิตรได้ กรรมใดใครทำไม่ดีนั้น เป็นส่วน ของเขา ส่วนใจเรา อย่าให้สัมผัสบาป ด้วยการเพ่งโทษถือสา ก่อเป็นอกุศลจิตภายใน ทุกข์ใจเสียเปล่า

มองคนอย่างเข้าใจ เห็นใจในส่วนที่เขายังบกพร่อง แล้วดวงจิตเรา จะเข้าถึงความสุขสงบ อันจริงแท้

(สารอโศก อันดับที่ ๒๕๔ ตุลาคม ๒๕๔๕)