".......เรื่องติดยาเสพติดนี่มี ๒ อย่าง คืออย่างหนึ่งเคราะห์ร้าย และเคราะห์ร้ายนี่มี ๒ อย่าง เคราะร้ายอย่างหนึ่ง"บังเอิญ"อย่างเมื่อ ๕๐ ปี มีคนเขาเอาเครื่องดื่มไปเติมเฮโรอีน เติมยาเสพติด ไม่รู้ตัวเลยอย่างหนึ่ง อีกอย่างหนึ่งไปเสพยาเสพติด เพราะว่า "เพื่อนฝูงหรือไม่ใช่เพื่อนฝูง" พวกที่เขาไปบอกว่านี่อันนี้ดี ทำให้แข็งแรง ทำงานได้ แล้วก็ครึกครื้น ไม่เห็นเป็นไร

เสพยาเสพติด ยาบ้า ก็โง่ เพราะว่าเคราะห์ร้ายหนึ่ง เคราะห์ร้ายเราให้อภัย แต่โง่ไม่น่าจะให้อภัยนัก เพราะเขาอยากเล่น อยากสนุก อยากสบาย อยากแข็งแรง ซึ่งไม่จริง

ใช้ยาเสพติดน่ะ จริงว่าไม่เหน็ดไม่เหนื่อย ขับรถได้เป็นเวลาเป็นรายชั่วโมง ขับรถได้เป็น ๑๐ ชั่วโมง ไม่เหน็ดไม่เหนื่อย แต่ถึงเวลา ๑๑ ชั่วโมงแล้วก็ฟุบลงไป แล้วไปชนใครต่อใคร หลังจากนั้นอาจจะไม่ชนก็เกิดเมา อย่างมากปีนเสาไฟฟ้าขึ้นไป เดือดร้อนถึงเจ้าหน้าที่ตำรวจจะต้องขึ้นไป หรืออย่างหนึ่ง ไปจับคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ขู่ที่จะเชือดคอ อย่างนี้พิษของยาเสพติด ซึ่งมาจากความโง่ของคนที่บริโภค ความโง่ในด้านต่างๆ และความเคราะห์ร้ายด้วย.....

.....เรื่องที่เขียนความกตัญญู ความดีมันมาจากทองแดงมีความดีกับแม่มะลิ แม่มะลิมีความดีกับลูกเลี้ยง มันเป็นอย่างนี้ถึงเป็นเรื่องที่น่าเขียน น่าเล่าให้ฟัง ไม่ใช่ว่าจะแต่งเรื่องมาใส่ทองแดง แต่ทองแดงกับแม่มะลิทำตัวมาใส่เรา ไอ้เรื่องเป็นการปฏิบัติของสุนัข สุนัขเด็กกับผู้ใหญ่ ที่เค้าทำตัวให้น่าชื่นชมอย่างมีความกตัญญู เป็นการแสดงว่าสุนัขเค้ามี เราไม่พูดถึงว่าไม่มีความกตัญญู คนน่ะ!น่าจะมีกตัญญู น่าจะมีความดี เราไม่วิจารณ์ แต่ว่ามาเห็นสุนัขดี เค้ามีความกตัญญู มีความฉลาด อันนี้เราชื่นชม ก็ต้องเขียนว่าสุนัขเป็นอย่างไร นิสัยของสุนัขมีอะไรบ้าง....."

(พระบรมราโชวาท ณ ศาลาดุสิดาลัย สวนจิตรลดา เนื่องในวันเฉลิมพระชนมพรรษา
๕ ธันวาคม ๒๕๔๕ พระชนมพรรษา ๗๕ พรรษา)

สารอโศก อันดับที่ ๒๕๔ พฤศจิกายน ๒๕๔๕