ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย
หากพูดคำนี้ได้
แม้ปัญหาจะยิ่งใหญ่สักเพียงใด
เรายิ้มรับได้ไม่กังวล

ไม่เป็นไร....บอกกับดวงใจเรา เมื่อย่างก้าวของชีวิตมีการผิดพลาด
กิ้งกือมีหลายสิบขายังเดินพลาดตกท่อ นักปราชญ์ฉลาดเลิศยังมีโง่ได้เหมือนกัน แล้วเรา เป็นใคร? ไม่ใช่พระเจ้า หรือศาสดาผู้ประเสริฐสุดสักหน่อย ชีวิตมีสมบูรณ์ มีผิดพลาดบ้าง เป็นธรรมดา

ไม่เป็น....บอกกับดวงใจเรา เมื่อเส้นทางชีวิตช่างแสนลำเค็ญ
วาสนาบารมีคนเรา กรรมแบ่งสรรปันส่วน ให้ไม่เท่ากัน บ้างรวยล้นฟ้า บ้างจนติดดิน สิ่งนี้ชะตา เป็นผู้ลิขิต มิใช่สิทธิ์ของเราไปกำหนดเอาได้ตามใจ.....

ท่วงทำนองชีวิตบางคนนุ่มนวลเหมือนเพลงคลาสสิก ในขณะที่บางคน ร้อนแรง ปานเพลงร็อค และ มีบ้าง ที่ทำนองโศกสลดเหมือนบรรเลงสวดศพ

ชีวิตจะดีหรือร้าย เรามิอาจสั่งได้ตามต้องการเหมือนอาหารจานด่วน สุข-ทุกข์ ดี-ร้าย กรรมกับกาละ จัดสรรให้เรา อย่างสมส่วน ไม่มีสิทธิ์เลือก หรือเรียกร้องใดๆ แม้จะหนีไกล สุดปลายฟ้า ก็มิอาจ หลีกพ้น ชะตาตน

เมื่อประสบสุข เรายิ้มรับหน้าชื่น....เมื่อเผชิญทุกข์ ก็ควรโอบกอดมันไว้ด้วยรอยยิ้มเช่นกัน แม้เป็นการยิ้ม อย่างฝืดฝืน ก็ตามที แล้วปลอบดวงใจตนเองว่า....

"ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย"
เมื่อโชคดีมาเยือน เรายังเปิดประตูต้อนรับ ก็เมื่อโชคร้ายมาถึง ไยเรารีบผลักไส... ชะตาชีวิต จะดีจะร้าย มิใช่เรื่องที่เราต้องทุกข์ร้อนหรือสุขสันต์ไปกับมัน เพียงเข้าใจ สภาพชีวิต ที่ต้องเผชิญ ตามสัจจะ เรียนรู้ ที่จะอยู่ เหนือมัน อย่างผู้ไม่อนาทร ต่อชะตา ว่าจะเลิศหรู หรืออยู่อย่างติดดิน

เส้นทางชีวิตจะเลวร้ายสักปานใดก็ตาม ขอเพียงใจเคารพในสัจจะ แล้วบอกกับ ตนเองว่า.... "ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย" ความสุขบังเกิดมีแก่เราได้ แม้ทุกข์ทนเหลือแสน

ไม่เป็นไร....บอกกับดวงใจเรา เมื่อชีวิตต้องเผชิญกับการสูญเสีย
ชีวิตมีการพลัดพรากจากของรักเป็นธรรมดา ทว่าสายธารแห่งน้ำตามิเคยแห้งหายกับเรื่องนี้ เราเศร้าใจ กับการสูญเสีย ครั้งแล้วครั้งเล่า ครวญคร่ำเป็นวรรคเป็นเวร กระนั้น มิเคยได้ของ ที่สูญไป กลับคืนมา

บอกกับตัวเองเถิด ว่าเราเกิดมาเพื่อเผชิญกับการสูญเสียไม่วันใดก็วันหนึ่ง นับตั้งแต่ วัตถุสมบัติ เกียรติยศ ญาติสนิท มิตรสหาย บุตรและภริยา แม้ชีวิตเรา ยังต้องเสื่อม สลายไป ตามกาล

ภายใต้วัฏจักรของการเกิดขึ้น-ตั้งอยู่ แล้วดับไป อันเรียกว่าไตรลักษณ์ของพุทธศาสนา เราเกิดมา เพื่อเรียนรู้สภาพสัจจะทั้งสามนี้ อย่างแจ้งกระจ่างใจด้วยปัญญา แล้วฝึกใจ ให้ปลงวาง กับการสูญเสีย ของรัก ของหวงทั้งหลาย

เมื่อใจเราไม่เข้าไปยึดสิ่งใดให้เที่ยงแท้คงมั่น ชีวิตเราจะมีแต่ความสุขสงบ แม้สรรพสิ่ง รอบกาย จะแปรเปลี่ยน และสูญสลาย เรายิ้มรับได้ไม่กังวล

(สารอโศก อันดับที่ ๒๕๖ มกราคม ๒๕๔๖)