รักตัวเองมากไป
เพราะข้ารักตัวเองมากไปใช่มั้ย?
ดวงใจจึงขมขื่น
เมื่อต้องกล้ำกลืนดื่มคำตำหนิ
วาจานั้นมิใช่ยาพิษ
แต่ความหม่นเศร้า-กลับแผ่ซ่าน
ไปทั่วทุกอณูขุมขนแห่งดวงใจข้า
เพราะข้ารักตัวเองมากไปใช่มั้ย?
ดวงใจจึงเจ็บช้ำ
เมื่อต้องเผชิญใครสักคน
มาตอกย้ำ-ซ้ำแซะ
กับความพลั้งพลาดบนเส้นทางชีวิต
เขาอาจบอกข้าด้วยความปรารถนาดี
แต่สำหรับข้า...
เป็นความปรารถนาดีที่น่าเศร้า
เพราะข้ารักตัวเองมากไปใช่มั้ย?
ดวงใจจึงเจ็บร้าว
เมื่อได้ข่าวว่าเขาคนนั้นเข้าใจผิด
มันร้อนเร่าอยากจะแก้ตัว
มันลนลานที่จะอธิบาย
ให้เขาเข้าใจ-ให้เขามองอย่างถูกต้อง
ทั้งที่ความจริงก็สิงสถิตอยู่ในตัวข้า
และมิเคยแปรเปลี่ยน
เพียงเพราะลมปากใคร
เพราะข้ารักตัวเองมากไปใช่มั้ย?
ดวงใจข้าจึงถูกจองจำอยู่ในห้องแห่งความเศร้า
เงียบเหงา..เพียงลำพัง
- ปีกฝัน คนบ้าเขียน -

คนเศร้า
น้ำตารินหลั่งไหลหาใครรู้
จิตหดหู่เศร้าเหงาหาใครสน
นี่แหละหนาเกิดมาเป็นตัวคน
ทั้งอับจนทุกข์เศร้าเคล้าน้ำตา
ยังมีฟากฝั่งฟ้าถ้าใจฝัน
ตั้งจิตมั่นก้าวไปในเวหา
ก้าวด้วยศีล ด้วยธรรม ด้วยปัญญา
สุดขอบฟ้าฝั่งฝันพลันเปรมปรีด์..
- ฟากฝั่งฝัน -

---

รู้อ่อนน้อม
สะบัดโบกโยกโยนโอนเอนลู่
สงบอยู่ยืนมั่นไม่หวั่นไหว
ลมกรรโชกพายุพัดแกว่งกวัดไกว
ยังอยู่ได้ไม่ต้องฝืนยืนมั่นคง
เปรียบผู้รู้โอนอ่อนผ่อนภาวะ
รู้ลดละปล่อยวางอย่างประสงค์
รู้อ่อนน้อมถ่อมตนพ้นทะนง
จึงดำรงอยู่มั่นถึงวันนี้
- สุรเดช พระลับรักษา -

ขี้หมาเอ๊ย!
คิดว่าจะหนีไป ไกลจากพ่อ
แต่ก็ห่อ เหี่ยวใจ จะไหวหรือ
โลกร้อนแรง รุ่มร้อน กะหือรือ
กลัวเป็นคือ หยดน้ำใส ในไฟนั้น
คิดว่าจะหนีไป ไกลจากพวก
ที่คอยจวก จัดแจง แทงใจฉัน
ที่คอยบอก คอยชี้ ทุกวี่ทุกวัน
ที่คอยหั่น คอยตัดทอน ตอนฉันหือ
คิดว่าจะหนีไป ไกลจากเพื่อน
เคยเยี่ยมเยือน เติมน้ำใส ใจนับถือ
ในผลงาน ความสามารถ มีฝีมือ
ยอยกย่อง ยอมนับถือ เราคนนี้
คิดว่าจะหนีไป ไกลจากพระ
สมณะ ที่คอยเทศน์ ไกลเปรตผี
ให้ละเลิก ความลุ่มหลง โลกโลกีย์
เติมสิ่งที่ ก่อพลังใจ ไฟนักสู้
คิดว่า จะหนีไป ไกลจากวัด
ออกไปซัด วาดลวดลาย ใคร่ลองรู้
ยังเห็นโลก สวยสดใส สีชมพู
มีคนรู้ ดูแลใจ ใครหนึ่งคน
คิดว่า จะหนีไป ไกลจากหมู่
ทั้งที่รู้ พ่อท่านเทศน์ เกิดกี่หน
ทำไมหรือ จะไปต้อง ลองดิ้นรน
หลีกมาพ้น โลกโลกีย์ มันดีแล้ว
- ทอง ๑๐๐ % -

(สารอโศก อันดับที่ ๒๕๘ มีนาคม ๒๕๔๖)