- แม่น้ำ ลักขิตะ -

แจ่มชัดในตนหลุดพ้นบ่วงมาร
ก็เบิกบานสำราญสุข

มารหรือซาตาน สัญญลักษณ์ของความชั่วร้ายมิเคยสูญสลายไปจากโลก.....

คนเราจินตนาการภาพลักษณ์มารไว้เสียน่าเกลียดน่ากลัว ตัวโต เขี้ยวงอก ถือหอกถือง้าว ท่าทางกักขฬะ จ้องจะทำร้าย คนดีเสมอ อะไรทำนองนั้น.....แต่จะมีสักกี่คน มีนัยน์ตาแห่งปัญญาญาณ เห็นมารตัวจริง เป็นสัจธรรม

มารคือ ความชั่วร้ายในใจเราทุกคน เพราะไม่เข้าสัจจะชีวิต จึงไม่หลุดพ้นบ่วงมาร เราต้องทุกข์ทรมาน ไม่จบสิ้น จากความชั่วร้าย ที่สิงอยู่ภายในใจตน

เราถูกหลอกให้หลงระเริงไปกับโลกีย์ ติดตามหาสวรรค์จอมปลอม ท่ามกลางรูป รส กลิ่น เสียง และสัมผัส อันรัดรึง ทุกข์แสนทุกข์ ก็ยังเห็นว่าเป็นสุข เหนื่อยหนัก ปานใด ยังไม่เข็ดหลาบ....เพราะมารดลใจ แท้เชียว

เราจะมีความสุขได้มากกว่านี้ หากหลุดพ้นบ่วงมารคือ หลงตน.....

ชีวิตเหมือนถูกจองจำอยู่กับความสวยงาม สตรีมากมายที่สูญเสียเวลาของชีวิตไปกว่าครึ่ง กับการ ส่องกระจก ดูเงาหน้าตน แต้มแต่งสีสรร วาดหน้ากาก แห่งความงาม ลงบนหน้า เพื่อลวงบุรุษ ตาถั่ว ให้มองเห็นว่า ตัวเองสวยพริ้มเพรา สูญเวลาไปมากมาย หมุนซ้าย หมุนขวา สำรวจความงาม นับว่า กระจกเงา เป็นสิ่งเดียวในโลก ที่หลอกสตรี ได้แนบเนียนที่สุด และสิ่งเสพติด ที่ผู้หญิงเสพ ไม่รู้จักพอคือ เครื่องสำอาง

การแต่งตัวอย่างหลงสวยหลงงาม เป็นบ่วงมารของชายและหญิงทุกผู้คน ทุกข์ส่วนหนึ่ง ของชีวิต เกิดจากจุดนี้

สัจจะแห่งความงามมิได้อยู่ที่เปลือกกาย ทว่าเป็นใจสะอาดบริสุทธิ์ของคนเราต่างหาก ความงาม เพียงเปลือก นั้นไม่ถาวร มินานก็เสื่อมสูญ แต่งามภายในนี้เป็นนิจนิรันดร์

เลิกแต่งหน้าทาปากเสียได้ สตรีจะมีชีวิตที่เบาสบายอย่างมากมายเชียว และได้เวลาของชีวิต กลับคืน อีกตั้งครึ่ง ประหยัดรายจ่าย ไม่ต้องสวมหน้ากากลวงล่อชายใด ไม่ต้องแต่งตัว ก็อยู่ได้สุขสบาย เรียบง่ายดี

เราจะเข้ากับคนอื่นได้อย่างมีความสุข หากไม่หลงตนว่าดีเลิศประเสริฐศรี.....

คนประเภทนี้ไม่มีใครอยากคบหา เพราะชอบอวดตนต่อสาธารณชน เป็นที่น่าหมั่นไส้ กันถ้วนทั่ว

หลงว่าตนเองดีจึงไม่เห็นใครอยู่ในสายตา ข่มเบ่งอหังการ์ ไม่อ่อนน้อมถ่อมตน สร้างศัตรู รอบกาย โดยไม่รู้ตัว ไม่มีเพื่อน ดีเด่นแต่โดดเดี่ยว ช่างเป็นคนดีที่น่าเศร้าเสียจริง.....

แจ่มชัดในตนหลุดพ้นบ่วงมาร

มองให้ออกว่า ดีของเรา เป็นดีจริงหรือดีแตก.....เปิดเปลือกตาแห่งปัญญาขึ้น มองตัวเองให้กระจ่าง อย่างคัมภีรภาพ หรือรับฟังเสียงสะท้อน จากคนรอบข้าง เขารู้สึกกับเราอย่างไร ? ชื่นชม หรือ เอือมระอา เต็มทน ?

สำรวจตัวเองให้รอบ.....หลงตนว่าดีเลิศหรือไม่ ? หากเป็นจริง พึงรีบปรับปรุงแก้ไข ทำตัวเสียใหม่ ให้อ่อนน้อม ถ่อมตน เมื่อนั้นเราจะสัมพันธ์กับคนรอบกายได้อย่างมีความสุข

(สารอโศก อันดับที่ ๒๕๘ มีนาคม ๒๕๔๖)