ความสุขที่ปรากฏ เพราะเราอดซึ่งความอยาก

ความอยากเหมือนเป็นนายชีวิตคนเรา
เราถูกความอยากจิกหัวใช้สารพัด อยากร่ำรวยเป็นอภิมหาเศรษฐี อยากเด่นดังคับฟ้า ให้คนรู้จักทั้งแผ่นดิน อยากให้คน ยกย่องสรรเสริญ เทิดทูนบูชาเยี่ยงวีรชน

เราตกเป็นทาสความอยากมากี่ภพกี่ชาติแล้วเล่า ถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนแห่งการแสวงหา วิญญาณ มิได้เป็นไทสักที เหนื่อยหนักสากรรจ์ปานใดมิเคยผ่อนพัก ความอยากลากถูลู่ถูกัง ไปตราบ วันสิ้นลมปราณ

หลาบจำบ้างมั้ย? ทุกข์ทรมานตะเกียกตะกายสายตัวแทบขาด เพียงไขว่คว้ามาให้สมใจอยาก

เพราะความรวยมิใช่หรือ? เส้นทางไปสู่สรวงสวรรค์จึงไม่ปรากฏ แต่เส้นทางไปสู่นรกกลับปรากฏอยู่ ตรงหน้า ให้คนรวย ก้าวเดินไปได้ทุกเมื่อ

เพราะความเด่นดังมิใช่หรือ? ชีวิตที่เคยสุขสงบเรียบง่าย จึงได้อันตรธานสูญสิ้น....ความสับสนวุ่นวาย ไม่มีโลก ส่วนตัว ไม่อิสระ พันธะนานาร้อยรัดชีวิตไว้ดุจห่วงโซ่ เข้ามาแทนที่จนชีวีเร่าร้อน

เพราะคำสรรเสริญมิใช่หรือ? ทำให้ปราชญ์ต้องกลายเป็นไอ้งั่ง หลงตัวอย่างปัญญาบอดสนิท อัตตาจึงเป็นใหญ่ เหนือใครๆ มานะปีกกล้าขาแข็ง ถือดี มิสยบยอม

เพราะความอยากเหล่านี้ ทำให้เราทุกข์ทรมานยาวนานข้ามภพข้ามชาติ เวียนวน อยู่ในวัฏสงสาร อย่างหาเบื้องต้น และที่สุดไม่ได้

เราเกิด-ตาย....เกิด-ตาย นับรอบไม่ถ้วน แต่ความอยากเป็นอมตะ ตราบเราไม่กำจัดมันออกจาก วิญญาณ มันคงนำพาเรา ก้าวเดินไป บนเส้นทางแห่งความทุกข์ อย่างแลไม่เห็นจุดหมาย และไม่มีวันได้หยุด ผ่อนพัก ชั่วนิรันดร์....

ความสุขแท้จริงจะปรากฏ เพราะเราอดซึ่งความอยาก

อดที่จะทำตามความอยาก....เราต้องฝึกให้เป็นนิสัยถาวร บอกกับตนเองเสมอ อย่าทำอะไรตามใจ พิจารณา ให้ดี ก่อนลงมือกระทำ ว่าทำด้วยความจำเป็น หรือเพราะความอยากผลักดัน

ฝืนไว้ไม่เสียหาย ทำจิตให้อยู่เหนือความอยาก จนเป็นปรกติ เมื่อนั้นความสุขจะปรากฏ

แม้ไม่รวยเราก็มีความสุขได้...เพียงทำใจให้รู้จักพอ มักน้อยสันโดษ ดำรงตนบนบาทวิถีแห่งสมถะ ไม่ถึงกับอดอยาก ปากแห้งหรอก รู้ประมาณในการกินการอยู่อย่างสมส่วนกับฐานะ ไม่ฟุ่มเฟือยเกินจำเป็น

อย่าหลงเดินตามไปกับมายาโลก บูชาลัทธิบริโภคนิยม ศรัทธาเงินว่าเป็นพระเจ้า เทิดทูน สักการะ เหนือธรรมทั้งปวง นับเป็นมิจฉาทิฏฐิอันก่อทุกข์ และเป็นมหันตภัยกับชีวิตคนเรา

มิใช่เรื่องยุ่งยากอันใด หากคนๆหนึ่งจะดำรงตนอยู่อย่างสุขสันต์ เพียงมีปัจจัย ๔ ข้าว-ผ้า-ยา-บ้าน เท่าที่จำเป็น เห็นไหมว่าชีวิตง่ายดายอะไรเช่นนี้.....แต่อีกอย่างที่สำคัญสุดๆคือ ใจที่รู้จักพอ

ความมั่งคั่งสมบัติ มิใช่ต้นกล้าแห่งสุขสันต์ ทว่าใจที่รู้จักพอต่างหากคือ พฤกษาแห่งอมตสุข

ความเด่นดังและเสียงสรรเสริญ มิใช่รางวัลของคนดี หากเป็นหลุมพรางนำไปสู่หายนะ และ หยาดน้ำผึ้ง ที่เจือด้วย ยาพิษ

สารอโศก อันดับ ๒๖๑ มิถุนายน ๒๕๔๖