แม่ที่มีแต่ให้....ให้....และให้

เท่าที่ฉันจำความได้แม่จะเป็นคนขยันชนิดที่หาตัวจับได้ยาก แม่จะทำงานทุกอย่าง ที่จะสามารถ ลดรายจ่าย และเพิ่มรายได้ให้กับครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นการทำสวน ทำนา เปิดร้านค้าขายของ แถมยังเลี้ยงหมู อีกหลายร้อยตัว ตอนกลางคืนแทนที่จะพักผ่อนเพราะเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน แต่แม่กลับลุยเย็บจักร บางวันก็เร่งงานจนสว่าง แม่เร่งสร้างฐานะให้กับครอบครัว เพียงไม่กี่ปีจากครอบครัวที่เริ่มจากไม่มีอะไร เพราะพ่อก็เพิ่งเป็นครูได้ไม่นาน แต่ความยอดขยันของแม่ก็ทำให้ครอบครัวไม่น้อยหน้าใครๆในตำบลนั้นๆ

นอกจากขยันแล้ว แม่ก็ยังเป็นสุดยอดของความประหยัด ตอนเป็นเด็กๆฉันนุ่งกางเกง ๓ สี ด้วย ความ ภาคภูมิใจ ที่ไม่เหมือนใครแต่โตมาถึงได้รู้ว่ากางเกงหลายสีนั้นเป็นเพราะแม่เอาเศษผ้ามาเย็บให้ แม้วันที่แม่เสียชีวิต พวกญาติๆได้ไปช่วยกันดูว่า มีเสื้อผ้าชุดไหนพอจะแจกจ่ายให้กับคนอื่นเอาไปใช้ได้บ้าง แต่ได้พบว่า กางเกงที่แม่ใส่มีแต่รอยปะแล้วปะอีกเต็มไปหมด

ด้วยความที่แม่โหมทำงานหนักทั้งคืนทั้งวัน ทำให้แม่ล้มป่วยเป็นอัมพาตเดินไม่ได้ ตั้งแต่อายุ ๓๐ กว่าๆ แม้จะอยู่ในสภาพคนพิการ แต่แม่ไม่เคยท้อแท้ แม่ทำงานทุกอย่างเท่าที่สภาพร่างกายจะทำได้ ขนาดคลาน ลงไปขุดหลุมปลูกต้นกล้วยแม่ก็ยังทำ แม้การเลิกกินเนื้อสัตว์ทุกชนิด แม่ก็ทำได้ โดยไม่เกี่ยง ในความพิการ

ด้วยอานิสงส์ของอาหารมังสวิรัติ ทำให้แม่สามารถอยู่ได้ยืนนานกว่าคนพิการทั่วๆไป แม่จะกินอาหารง่ายๆ อาศัยข้าวกล้อง ถั่ว งา เป็นหลัก พวกถั่วงาก็จะเอาไปคั่วก่อนแล้วใช้ครกตำให้ป่น เพราะฟันไม่ค่อยดี ผักก็จะเก็บ เอาตามรั้วบ้าน โดยเฉพาะจะกินผักบุ้งเป็นประจำ เพราะหมอตาแนะนำว่าจะทำให้สายตาดี มีเวลาว่างเมื่อไหร่แม่จะอ่านหนังสือธรรมะของชาวอโศกอยู่เป็นประจำ แม่จะไม่กินอาหารที่ปรุงแต่งทั่วๆไป จะกินได้แต่พวกรสจืดๆ พวกผลไม้ก็มีแต่กล้วยน้ำว้า วันๆแม่จะใช้เงินเพียงไม่กี่บาท

สมบัติที่แม่เก็บหาเอาไว้ ส่วนหนึ่งก็กะว่าจะเอาใช้ทำบุญ นอกนั้นก็เอาไว้ให้ลูกหลานได้ใช้กัน เฉพาะตัวเองนั้น แทบจะไม่กล้าใช้จ่ายอะไร เจ็บป่วยขึ้นมาถ้าไม่หนักสุดขีดจริงๆลูกหลานจะไม่มีวันรู้เลย จึงทำให้ฉันต้องผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง ที่เคยคิดว่ารู้จักแม่ฉันดี แต่ฉันกลับไม่รู้จักขีดความอดทนของแม่ ทุกๆวันก็เห็นแต่แม่พูดคุยยิ้มแย้มแจ่มใส กว่าจะรู้ว่าแม่ป่วยก็อยู่ในสภาพที่หนัก จนสุดจะเยียวยา แก้ไขได้แล้ว เพราะไม่อยากรบกวนใครๆ แม่จึงไม่ยอมปริปากบอกเล่าอาการเจ็บป่วยของตัวเอง

แม่เสียชีวิตเมื่ออายุได้ ๗๗ ปี ตลอดชีวิตของแม่มีแต่ให้กับให้และให้ เพื่อครอบครัวของตัวเองตลอดมา โดยมีน้ำตาแห่งความดีใจและเสียใจเป็นผลตอบแทน ฉันรู้ว่าแม่ของฉันยิ่งใหญ่ต่อเมื่อแม่ได้เสียชีวิตไปแล้ว ความจริงแม่ของใครก็ยิ่งใหญ่สำหรับลูกผู้นั้น เพราะไม่สามารถเอาแม่ของกระต่าย กับแม่ของเต่า ไปเทียบกันได้ว่า ใครยิ่งใหญ่กว่าใคร ฉันอยากให้ทุกคนได้ค้นพบความยิ่งใหญ่ของแม่ตั้งแต่ท่านยังไม่ตาย เพื่อไม่ให้ผิดพลาดเหมือนที่ฉันได้ผิดพลาดมาแล้ว และถ้าลูกๆสามารถประพฤติปฏิบัติตัว ให้แม่ภาคภูมิใจได้ นั่นก็คือลูกกตัญญูโดยแท้

ส่วนลูกที่ติดแม่ ซึ่งเป็นประเภทแม่โขงก็ให้รู้เถอะว่า มีคนที่พร้อมจะให้กำลังใจคุณอีกมากมาย เพื่อให้เอาชนะ ในตัวเองให้ได้ โดยเฉพาะตนที่มีแต่ให้กับให้และให้กับคุณตลอดมา

- คณะผู้จัดทำ -

(สารอโศก อันดับที่ ๒๖๒ กรกฎาคม ๒๕๔๖)