- ป.ปรีดา -
email: [email protected]

ฟ้องตำรวจ
เมื่อประมาณปลายปี ๒๕๓๘ คุณพ่อและทางบ้านได้เข้าไปพักอาศัย ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง อยู่แถวถนนรังสิต-นครนายก ต.ประชาธิปัตย์ อ.ธัญบุรี จ.ปทุมธานี เมื่อเข้าไปอยู่ใหม่ๆ ใจคอไม่ดีเท่าไร เพราะหมู่บ้านนี้ไม่ค่อยสะอาดเลย ดูรกร้างเต็มไปด้วยต้นไม้และวัชพืชนานาพันธุ์ ซอยที่คุณพ่อและญาติๆอยู่นั้นค่อยยังชั่ว ดูสะอาดกว่า ไม่มีสิ่งรกเลอะสกปรก เพราะคนที่พักอาศัยในซอยนี้ ต่างช่วยกันดูแลรับผิดชอบในการรักษาความสะอาด หน้าบ้านใครก็ช่วยๆกันทำความสะอาด และอยู่ท้ายหมู่บ้านซึ่งมีผู้พักอาศัยเกือบทุกหลังคาเรือน

หมู่บ้านที่ข้าพเจ้าอยู่นั้นรกมากจริงๆ หลายห้องหลายคูหาถูกปล่อยให้รกร้าง ตัวบ้านทรุดโทรม และเต็มไปด้วยวัชพืชอยู่แทนผู้อาศัย มิหนำซ้ำบางหลังคาเรือนยังมีสุนัขเข้าไปอยู่อาศัยแทนเจ้าของบ้าน ที่เป็นเช่นนี้ เพราะผู้มีอันจะกินมักจะซื้อตุนไว้หวังกำไร ใครเล่าจะไปซื้อหลังละเจ็ดแปดแสนบาท เป็นทาวน์เฮ้าส์สองชั้น สองห้องนอน สองห้องน้ำ หน้าบ้านทำรั้วเหล็กเตี้ยๆ แบบง่ายๆสามารถปีนข้ามได้อย่างสบาย ประตูทางเข้าเป็นกระจกหนาใส กว้าง ๔ เมตร ทั้งข้างบนและข้างล่าง หน้าต่างมีไม้ผสมอยู่บ้าง ส่วนพื้นปูปาร์เก้ ประตูห้องนอน-ห้องน้ำ-ห้องครัว สามารถตกแต่งได้ตามอำเภอใจจะออกแบบกันเองตามสไตล์ที่ชอบก็ได้ หรือจะปล่อยไปตามยถากรรมก็สุดแต่ ซึ่งมีเพียงกระจกเลื่อนใสๆ มองเห็นทะลุปรุโปร่งสบายตาไปทั่วทั้งบ้าน หากยังไม่ได้ติดม่าน

ในยุคไอเอ็มเอฟ เจ้าของบริษัทล่ม กิจการเจ๊ง ไม่มีสำนักงานขาย จึงถูกพรรคพวกขบวนงัดแงะ พากันแกะโน่นถอดนี่ (อุปกรณ์ภายในบ้านที่ติดตั้งไว้แล้ว)ไปทีละอย่างสองอย่าง

ค่าเช่าบ้านที่นี่เดือนละ ๑,๕๐๐-๒,๐๐๐ บาท ไม่สูงไปกว่านี้ ปัจจุบันการซื้อขายทาวน์เฮาส์ห้องละ ๓๐๐,๐๐๐-๓๕๐,๐๐๐ บาท ไม่เกินสี่แสนบาท ซึ่งเดิม ๗๐๐,๐๐๐-๘๐๐,๐๐๐ บาท

ชาวบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านนี้อยู่กันไม่ผาสุก เพราะไม่ทราบชะตากรรมจะมาถึงวันไหน เท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ หากเจ้าของบ้านไม่ใส่ใจดูแล ปล่อยปละละเลยก็ เป็นโอกาสดีของมิจฉาชีพที่ถอดเอาอลูมิเนียม ก๊อกน้ำ ปลั๊ก-สวิทช์-หลอดไฟ ลูกบิด สารพัดสาระเพที่จะเอาไปได้ก็เอาไปจนหมด เหลือแต่เพดานที่นำไปค่อนข้างยาก ทิ้งไว้ให้ดูเป็นขวัญตา

ยามดึก ชาวบ้านไม่ทราบจะทำอย่างไร ต่างต้องดูแลความปลอดภัยของตนเอง และรักษาชีวิตของตนเอาไว้ให้ได้ หลายคนที่อยู่ละแวกนั้นได้ยินเสียงงัดแงะ ก็ต้องทำเฉย แม้แต่เสียงสุนัขที่เห่า ในไม่ช้าก็ถูกวางยา

ข้าพเจ้าเห็นกับตาตัวเอง เมื่อวันที่ ๑๓ พฤศจิกายน ๒๕๔๕ เวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว ฟ้าวันนั้นมืดไวกว่าปกติ ข้าพเจ้าเห็นชายหนุ่มสองคนทำทีเป็นช่าง ข้าพเจ้าทราบดีว่าไม่ใช่หรอก โดยหนุ่มสองคนทราบมาก่อนว่า สองคูหานั้นไม่มีใครไปอยู่ จึงช่วยกันงัดแงะอย่างสบายอารมณ์ ข้าพเจ้ามองเข้าไปข้างในไม่ชัดนัก เพราะเกือบมืดแล้ว เห็นชายหนุ่มเงยหน้ามองออกมาที่ข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าทำทีไม่สนใจ มีผู้คนเดินผ่านไปมาหลายคน ต่างก็ไม่ทราบจะทำอย่างไร

ผ่านไปสองวัน ข้าพเจ้าแวะไปดูบ้านสองหลังนั้น คาดไว้ไม่มีผิด โล่ง สว่าง ทุกสิ่งหายไป ตามสไตส์ที่ขโมยมักงัดแงะอุปกรณ์ในบ้านไปทั้งหมด ที่จะนำไปได้

ยังมีอีกพวกหนึ่ง พวกช่างต่อเติมบ้านนี่ร้ายมาก มักหาทางลดต้นทุน โดยงัดแงะอุปกรณ์บ้านหนึ่ง ไปตกแต่งให้อีกบ้านที่ว่าจ้าง นี่ละหนอคนในเมืองไทย เมื่อไหร่จะเพิ่มคุณภาพให้จิตใจคนไทยรู้จักสำนึก ทุกวันนี้คงไม่ได้ยินคำว่า อดอยากเยี่ยงอย่างเสือสงวนสัตย์ โซก็เสาะใส่ท้อง จับเนื้อกินเอง กันเสียแล้วกระมัง

ผู้ให้ข้อมูลกล่าวต่อไปว่า เคยบอกให้หลานๆ โทรช่วยแจ้งกันกลางดึก ว่ามีมิจฉาชีพมาที่หมู่บ้านนี้ พอตำรวจมาถึง พวกนั้นต่างก็วิ่งหนี และลุยน้ำเข้าพงหญ้าหายไป จึงซาไปพักหนึ่ง แต่ไม่นานนักพวกเขาก็หวนกลับมาอีก ชาวบ้านละแวกนั้นจึงไม่เป็นอันอยู่ผาสุก

ผู้เขียนเชื่อแน่ว่า ลักษณะเช่นนี้คงเกิดขึ้นกับหลายๆหมู่บ้าน เช่นเพื่อนของข้าพเจ้า ที่อยู่หมู่บ้านลานทอง จ.นนทบุรี ชาวบ้านละแวกนั้นใหม่ๆที่มีผู้คนอยู่ไม่มากนัก ก็ประสบปัญหานี้ จนต้องติดเหล็กดัดกันทุกบ้าน

ขอบคุณ คุณนง องค์อเนก ที่ให้ข้อมูลมา

หากท่านผู้ใดมีประสบการณ์จริงจากชีวิต สามารถส่งมายังคอลัมน์นี้ หรือส่งมาทาง e-mail ข้างต้นได้

-สารอโศก อันดับที่ ๒๖๔ กันยายน ๒๕๔๖-