- แม่น้ำ ลักขิตะ -

คนเรามีเหตุผลกันทุกคน และมักเอาใจเข้ายึดเหตุผลนั้นของตน ทุกข์จึงเกิดตามมา

ปัญหากับชีวิตเป็นของคู่กัน.....

เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ชีวิตเราไม่มีความสุข การขัดแย้งกับคนอื่นด้วยเหตุผลที่ไม่ลงรอย โต้เถียงเพื่อ ให้ได้มาซึ่งเหตุผลว่าตนถูก ต้องสูญเสียอารมณ์ไปเป็นอย่างมาก ถึงกับลงไม้ลงมือก็มี

เหตุผลนั้นมันสำคัญมากนักหรือ?

ชีวิตเราจะมีความสุขมากกว่านี้ หากจะวางทิฐิที่ยึดดีของตนเสียบ้าง "ภูเขาสูงเสียดฟ้าเพียงใด แต่ฟ้ามิเคยหนักใจ เพราะไม่ได้เอาบ่าเข้าไปแบก" คนเราฉลาดรู้มากมาย แต่ที่ยังทุกข์หนัก เพราะไม่รู้จักวางความฉลาดของตน

เขาก็มีเหตุผล เราก็มีเหตุผล...เขามั่นใจว่าตัวเองถูก เรามั่นใจเช่นกัน แล้วต่างก็ยึดว่าตนถูก แต่หารู้ไม่ว่า สัจจะของความถูกมิได้อยู่ที่เหตุผล ทว่าอยู่ที่ความสงบของใจ.... เรายอมเขาก่อนได้มั้ย หากยอมได้ ประตูแห่งความสุขสงบสันติภาพจะเปิดอ้ารับเรา

ความฉลาดแท้จริงอยู่ตรงนี้ รู้รักษาอารมณ์ ไม่ลนลานเร่าร้อน ไม่ห่อเหี่ยวหดหู่ เบิกบานสำราญสุข

สุขใจจะเกิดขึ้น เมื่อเราไม่ยึดว่า ความคิดตนต้องดีเลิศประเสริฐศรีเสมอไป....

ปลุกสมองขึ้นมาลองคิดดู จะทำอย่างไรไม่ให้ใจเข้าไปยึดทิฏฐิมานะ จนก่อเป็นทุกข์ขึ้นใน
ชีวิตเรา?

บอกกับใจว่า ความคิดเราอาจผิดก็ได้ และเขาอาจเป็นฝ่ายถูก....

เกลียวเชือกแห่งอารมณ์จะถูกคลายออกทันที สัมผัสได้ถึงความรู้สึกเบาขึ้นทั้งกาย-ใจ อะไรที่ดู สับสนยุ่งยากจะกลับกลายคลี่คลายเป็นง่ายขึ้น เมื่อเราถอน ความยึดปักมั่นว่าตนถูก สงครามอารมณ์ จะไม่เกิดตามมา บางคนถึงกับต้องสูญเสีย เพื่อนสนิท สายสัมพันธ์ขาดสะบั้น เพราะต้องการ ความถูกเป็นของตนเท่านั้น

บอกกับใจว่า ความคิดเราอาจผิดก็ได้ เพราะความโง่นั้นไม่เคยตาย การจะเห็นว่า ตนโง่เป็นสิ่งยาก เหลือแสน ความผิดคนอื่นเท่าภูเขา แต่ความผิดเราเท่าเส้นขนบังตา แทบหาไม่เจอ...

ทุกครั้งที่มองกระจกเงา เรารู้สึกว่าตนเองงาม แต่ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่ ถามว่ากระจก หลอกเรามั้ย เปล่า...กระจกเงาซื่อสัตย์กับเราเสมอมา ทว่าเราต่างหาก หลอกตัวเอง

สตรีกับกระจกเงาเป็นของคู่กันมานามนม เฉกความโง่กับการหลงตัว อยู่คู่โลกเป็นนิรันดร์

เราจะค้นพบความสุขอย่างแท้จริง หากจะย้อนถามตัวเองเสียบ้างว่า....

"เขาอาจฉลาดอย่างแท้จริง และคนโง่อาจเป็นเราเสียก็ได้"

สิ่งใดที่ใจเราเข้าไปยึดปักมั่นเสียแล้ว ย่อมก่อทุกข์ตามมา.... เพราะคนเป็นสัตว์โลก ชนิดเดียว ที่มีเหตุผลไม่จบสิ้น

ความสุขจะเกิดขึ้นได้ ต่อเมื่อใจเราปล่อยวาง ยอมรับได้แม้ต้องเป็นผู้แพ้ วางได้แม้ความดี อย่างที่สุด

-สารอโศก อันดับที่ ๒๖๕ ตุลาคม ๒๕๔๖ -