"เราจะรักคนอื่นอย่างแท้จริง
หากเราจะรักตัวเองให้น้อยลง"

เราอาจจะมีความรักให้กับคนได้มากมายทั้งโลกเลยก็เป็นได้

แต่ความรักของเราที่ให้คนอื่นจะไม่มีวันเต็มร้อย ตราบใดที่เรายังรักตัวเองเป็นอัตตา (ตัวกูของกู) ด้วยเหตุว่า... การที่เรามอบรักให้คนอื่น เราเองก็หวังให้เขามารักเราเช่นกัน เป็นความรัก ที่หวังผล สนองอัตตา ไม่ใช่รักอย่างเสียสละ

รักแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์เป็นเช่นไร ?...หาได้ยากมาก เพราะตัดเขตเอาระดับพระอรหันต์ขึ้นไป จึงมีความรักให้โลกอย่างสุญญตา

ความรักระดับสุญญตาคงยกไว้พอสังเขป แต่เราจะมาพูดถึงความรักระดับทั่วไป เป็นสามัญที่ยัง ไม่หมดตัวตน เพียงรักตัวเองให้น้อยลง เพื่อจะรักคนอื่นได้มากขึ้น

จะทำอย่างไรให้รักตัวเองน้อยลง???

ฝึกหัดขัดใจตัวเองบ้าง...เด็กถูกตามใจยังเสียนิสัย เราเองเช่นกัน ทำตามใจตนบ่อยนักไม่ดี มันจะติดเป็นนิสัยที่แก้ยาก กลายเป็นคนเห็นแก่ตัว เรียกร้องเอาความรักจากคนอื่นแต่ฝ่ายเดียว...

การขัดใจ ช่วยให้เราได้หยุดบำเรอตน ไม่โอ๋ตามใจตนมากไป รู้จักที่จะเสียสละให้แก่คนอื่น รักตัวเองน้อยลง

ยอมเสียหน้า...การที่เราหน้าแตกบ่อยๆ มีส่วนช่วยล้างอัตตาเหมือนกัน อยากหวงตัวดีนัก ปล่อยให้ หน้าแตกเสียให้เข็ด ทำผิดทำพลาดบ้าง ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์พร้อมไปทุกอย่าง ถูกด่า ถูกตำหนิ บ้าง จะได้ทำใจรักตัวเองน้อยลง

อย่าหลงตัวเอง...คนประเภทหลงตัวมักอัตตาจัด ชอบวางท่าข่มคนอื่น รักหลงตัวเองเอามากๆ จึงรักคนอื่นได้น้อย ไม่รักซ้ำยังเบียดเบียนยกตนข่มอีกต่างหาก

คนหลงตัวนี่แก้ยาก เพราะเจ้าตัวไม่รู้ ใครบอกสอนเขาก็ไม่ฟัง นอกจากจะสอนตัวเอง และให้เวลา ค้นหาตัวเองจนพบนั่นแหละ ถึงจะยอมรับสภาพตามจริง แล้วรักตัวเองน้อยลงอย่างปลงอนิจจัง

บทสรุปสุดท้าย....ล้างกิเลสอัตตาตัณหาได้มากเท่าไหร่ เราก็จะรักตัวเองน้อยลงตามนั้น

แล้วเราจะรักคนอื่นได้มากขึ้น ตามลำดับอาริยภูมิที่มีในตน