....หายนะคุกคามผู้คนอย่างไร้ปราณี
เหล่าสัตว์วิบัติจากความเป็นมนุษย์คนแล้วคนเล่า
และยังจะเป็นเช่นนี้ สืบต่อไปและต่อไป... ไม่สิ้นสุด

ผู้แสวงหาเท่านั้นที่พบทางรอด
ผู้กล้าเปลี่ยนแปลงเท่านั้นที่มีโอกาสได้ร่วมก้าว
ผู้ตั้งใจและทำจริงเท่านั้นจึงหยัดยืนอยู่
อยู่อย่างสงบเย็นเป็นประโยชน์ และบรรลุชัยในที่สุด

พระโพธิสัตว์อุบัติเพื่อส่องประทีปแล้ว
สาวกพุทธร่วมจุดประทีปแล้ว
จากหนึ่งเป็นสอง เป็นสาม เป็นสี่ และยังจะมี และมี
แต่แสงสว่างปานนี้ พอเพียงแด่ใจแสวงหาเท่านั้น
ทว่าไม่พอเพียงเลยกับยุคสมัยที่มืดมน
เหล่าคนหลงทางอีกมากอยู่
โลกหล้า ฟ้าดิน บ่ายหน้าสู่ความพังภินท์อีกมากอยู่

มีเพียงการรวมใจและร่วมไฟของผองเราเท่านั้น
จึงจะยังประทีปใหญ่ให้เกิดขึ้น
ยังความเลวร้ายหายนะให้ถอยร่น
ขับไล่มืดมนออกจากมนุษยชาติ โลกหล้าฟ้าดินได้

มาเถิดสาวกพุทธบุตรโพธิสัตว์
อย่าเลินเล่อโลเลกระทั่งประทีปใหญ่ดับไปเลย
เพราะกาละบำเพ็ญบุญสร้างบารมีอันงดงามปานนี้...อาจไม่มีอีกแล้ว

ช้าไปวันหนึ่งเสียเวลาไปวันหนึ่ง
ช้าไปวันหนึ่งอ่อนแรงไปวันหนึ่ง
ช้าไปวันหนึ่งอาจสายเกินไป
หรือไม่มีวันใหม่ให้ทำอะไรได้

เวลาชีวิตเป็นสิ่งสำคัญ
แต่มากหรือน้อย ยาวหรือสั้น
อยู่ที่ใช้คืนวันของชีวิตทำกิจใด
หากใช้เพื่อทำชั่ว วันเดียวก็มากไปแล้ว
หากใช้เพื่อทำดี แม้ร้อยวันพันปี ไม่มากไปเลย
จะใช้วันคืนของชีวิตในทิศทางใดต้องเลือก

หากเลือกคบปราชญ์ ย่อมฉลาดขึ้น
เลือกดำเนินตามปราชญ์ ย่อมสะอาดขึ้น
ทางไปของปราชญ์เป็นอย่างหนึ่ง
ทางไปของเปรตเป็นอย่างหนึ่ง

ไปตามรอยทางเปรต
กิเลสหนาปัญญาทึบเป็นอันหวังได้
ไปตามรอยทางปราชญ์
ปรีชาสามารถเป็นอันหวังได้

ปราชญ์มีความไม่ประมาทเป็นเครื่องระลึก
เปรตมีปกติเหลวไหลไปตามอารมณ์รู้สึก
วันคืนของชีวิต
จะอุทิศเพื่อเป็นเปรตหรือเป็นปราชญ์
เลือกได้โดยตน.