พ่อครับ...ผมขอโทษ
พ่อบอกว่าลูกดื้อถือทิฏฐิ
ทำให้ปริแตกร้าวหมู่ชาวหิน
มีอัตตามานะไม่ยลยิน
กวาดทิ้งสิ้นความคิดผิดจากตน
คือติดภพไม่สบใจได้ดังหวัง
ไม่ยอมยั้งหยุดให้ใครสักหน
เอาชนะคะคานเขาสุดทน
ทุกคนบ่นเหม็นเบื่อเหลือระอา
ไม่รู้ตัวไม่รู้เหตุกิเลสร้าย
จึงเมามายมึนดื้อมุ่งถือสา
แข็งกระด้างวางก้ามทุกยามมา
ใครไม่กล้าท้วงติงเพราะหยิ่งเกิน
จึงหลวมตัวหลงนึกว่ากูแน่
แต่ที่แท้ใครเล่าเขาสรรเสริญ
ที่เขายอมเพราะไม่อยากให้ยับเยิน
จึงหลงเดินทางเด่นจนลืมดี
เมื่อมานะกิเลสกล้าได้อาหาร
เจ้าจอมมารยิ่งอวดดื้อถือศักดิ์ศรี
ไม่กลัวใครขวางหน้าท้าราวี
คมวาทีเชือดนิ่มๆยิ้มเย็นๆ
แล้ววันหนึ่งมีคดีจนถึงพ่อ
ใครตัวก่อเหตุนั้นท่านย่อมเห็น
พ่อขนาบปราบมานะแทบกระเด็น
หากไม่เป็นลูกพ่อคงท้อตาย
ไม่มีคำปลอบใจให้สักนิด
ชี้ถูกผิดลูกเจ็บแปลบแทบขวัญหาย
เพิ่งรู้ตัวว่าเรานี้เมามาย
เป็นผู้ร้ายมาตลอดยอดโง่นัก
แต่ก็ยังยอมไม่เป็นอยู่เหมือนเก่า
ดูเถิดเจ้าจอมมารสุดหาญหัก
โอ้...อัตตามานะสุดที่รัก
เมื่อไหร่จักหมดดื้อเลิกถือดี
มันเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจโหด
แล้วจะโทษใครเล่าเจ้าอิตถี
เพราะอ่อนแอเกินไปไร้ไมตรี
จนเกินที่จะสยบคบใครๆ
จึงบอกพ่อขอหลบลงรูก่อน
หยุดพักผ่อนเลียแผลแก้นิสัย
ที่ผ่านมาเพราะเร่งร้อนเกินไป
ยังไม่ทันอ่านใจจึงพลาดพลั้ง
ต่อไปจะยอมตนให้คนเหยียบ
ทำตัวเปรียบธุลีดินสิ้นโอหัง
ไม่อวดโอ่ไม่โตใหญ่ไม่เด่นดัง
ใครชี้แนะจะเชื่อฟังนอบน้อมรับ
ที่ผ่านมาสร้างภาระให้พ่อเหนื่อย
ดื้ออยู่เรื่อยเป็นจอมเฮี้ยวเที่ยวโขกสับ
มาบัดนี้สำนึกบาปกราบคำนับ
นบแทบเท้า...."พ่อครับ ผมขอโทษ"
จาก....."ลูกดื้อ"
๓๑ มีนาคม ๒๕๓๕