หัวเขา-เสาเรือน

คิดถึงท้องนา-ป่าร้าง เจ้าทุยเขากาง
คอกเคียงลอมฟางข้างเรือน
ตัวมันเป็นควายเผือกเผื่อน ด่างดำดวงเดือน
เป็นเพื่อนเลี้ยงมาช้านาน
หน้านาทำนาไถหว่าน แดดฝนทนทาน
ลากคราดดึงผาลนานปี
ลมโชยเกี่ยวข้าวคราวนี้ ฟ่อนข้าวรวงดี
หน้าที่เจ้าทุยลุยทำ
กองเทินพะเนินเดินย่ำ เริงร่าร้องรำ
น้อมนำคืนเหย้าเข้าฉาง
เสร็จนาทุยยืนกลืนฟาง ทดแทนเสกสร้าง
ทำนานวดข้าวเรากิน
ล่วงเลยยี่สิบปี-ยิน เสียงกลองวัดอินทร์ฯ
หนังทุยทั้งผองกลองดัง
โอ้หนอชีวิตอนิจจัง เหลือเพียงความหลัง
ฝากฝังลบยากจากใจ
คดข้าวจากหม้อทีไร หวนหาอาลัย
ร้างไร้ไม่มีพี่ทุย
ก่อนนั้นเคยพาข้าลุย ขี่หลังเป่าขลุ่ย
ฮาฮุยข้ามน้ำลำคลอง
เย็นย่ำยามนี้หม่นหมอง น้ำตาไหลนอง
เหม่อมองหัวเขา-เสาเรือน

- แด่ธรรม -

อ่อนน้อมมิใช่อ่อนแอ
อ่อนน้อมใช่อ่อนแอ มิใช่แพ้แต่อภัย
อ่อนนอกแต่แข็งใน เป็นเพราะใจที่แกร่งจริง
ยอมแพ้เพื่อชนะ ยอมลดละในบางสิ่ง
ชนะใดไม่ใหญ่ยิ่ง ชนะจริงชนะใจ
แข็งแกร่งใช่แข็งกร้าว ไม่ก้าวร้าวข่มเหงใคร
กล้าดีมีน้ำใจ ชนะได้ใจตนเอง

- สมเจตน์ เมฆพายัพ -
๑๐ ส.ค.๒๕๔๔