ก่อนพบชาวอโศก ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปในสังคมปัจจุบัน ตกอยู่ในห้วงอบายมุข ไม่มีศีล ๕ เลย มีหนี้สินท่วมตัว

ในช่วงปี พ.ศ.๒๕๓๔ ได้อ่านหนังสือสู่เส้นทางอาริยะ และสารอโศก โดยลูกค้านำมาให้ จากนั้น ก็ติดตามหนังสือ และเท็ปของชาวอโศกจากห้องสมุดประชาชน และร้านมังสวิรัติ แม่คำแดง จนปี ๒๕๓๕ ได้เข้าร่วมงานอโศกรำลึกที่สันติอโศกแต่ย้ายมาจัดที่ปฐมอโศก (เนื่องจากเกิดเหตุการณ์ ทางการเมือง)

หลังจากนั้น ก็มีการเปลี่ยนแปลง คือ ๑. สมาทานศีล ๕ ๒. ตั้งใจละอบายมุข ๓. ฝึกกินมังสวิรัติ ๔. ร่วมประชุมกลุ่มทุกเดือน ๕. ร่วมงานอโศกทุกงาน

จนกระทั่งปี ๒๕๔๐ ได้หยุดกิจการร้าน หันหน้าเข้าหาภาคผู้ผลิต กสิกรรมไร้สารพิษ ที่บ้านเกิดของตน แล้วปี ๒๕๔๑ ลูกสาวคนโต ได้เข้าเรียนที่โรงเรียน สัมมาสิกขา ศีรษะอโศก (ป.๖) บุตรชายได้เข้าเรียน แห่งเดียวกัน ในปี ๒๕๔๓ เมื่อพร้อมก็ชวนภรรยา มาปฏิบัติธรรมที่ ชุมชนดอยรายปลายฟ้า หรือ เชียงรายอโศก จนถึงปัจจุบัน

โดยมีตำแหน่งหน้าที่คือ
๑. คณะผู้รับใช้ด้านชุมชนและศูนย์ฝึกอบรม
๒. ผู้อำนวยการศูนย์ฝึกอบรม
๓. เป็นปฏิบัติกรฐานกสิกรรมและปุ๋ยชีวภาพ

ปัญหาและอุปสรรคในการทำงาน
๑. ยังประมาณไม่เก่งทำให้ผิดพลาด
๒. ทำงานติดภพ
๓. ติดอาหารและการนอน

แนวทางแก้ไข
๑. ปรึกษาหมู่
๒. ปรึกษาสมณะ
๓. เพิ่มอธิศีล
๔. เปิดเผยความผิดต่อเพื่อนประพฤติธรรม
๕. อ่านและฟังธรรมเสมอ

ข้อปฏิบัติที่ยากที่สุด ก่อนทำงานต้องปรึกษาหมู่ และสมณะ เมื่อรู้ตัวว่าผิดแล้ว ต้องบอกต่อหมู่ ต้องแก้ไขในความเห็นผิดนั้น

คติประจำใจ เคร่งครัดที่ตนผ่อนปรนอื่น

เป้าหมาย ตั้งใจอยู่กับชาวอโศกให้ได้นานที่สุด แม้เหนื่อย และทุกข์จนน้ำตานองหน้า

ข้อคิดฝากหมู่กลุ่ม แม้น้ำเน่ายังกลั่นเป็นเม็ดฝนที่ใสเย็นได้ แม้มหาโจร ยังมีสิทธิ์ เป็นอรหันต์ได้ แม้คนบ้า ยังเป็นภิกษุณีอันเลิศได้ อย่าดูถูกเพื่อน รอคอย และให้อภัยกันเถอะ คนเรามีกรรมอันต่างกัน ความไม่ดีของตนต่างหากต้องเอาออกก่อน จงตั้งใจทำเพื่อประโยชน์ตน และประโยชน์ท่าน ให้ถึงพร้อม ด้วยความไม่ประมาทเถอะ