- ป.ปรีดา -

ใจดี มีเล่ห์

สัปดาห์หนึ่งที่คุณพ่อดิฉันมีธุระเดินทางเข้ากรุงเทพฯ แวะเยี่ยมน้องๆและคุณแม่ ตอนกลับบ้าน ธัญญบุรี คุณพ่อนั่งรถเมล์เล็ก(รถสีเขียว) สาย ๑๒ ขณะที่ขึ้นไปสังเกตเห็น เด็กหนุ่มสองคนนั่งอยู่ เบาะด้านหลังสุด ดูจะใจดีมากๆ ช่วยจูงแขน พยุงคุณพ่อไปนั่ง น้ำใจช่างงามอะไรเช่นนี้ ที่ช่วยเอื้อเฟื้อ ผู้สูงวัย โดยหนุ่มสองนายนั่งขนาบซ้าย-ขวาของคุณพ่อ นั่งชิดมากๆ เลย พอดีวันอาทิตย์นั้นคนแน่นรถ มากๆ จึงนั่งไปเรื่อยๆ สักพักคุณพ่อเกิดความรู้สึกว่าเหมือนมือ หรืออะไรสักอย่างมาอยู่บริเวณ กระเป๋ากางเกง แต่ก็วางใจ พอรถใกล้ถึงป้ายตรงข้ามโรงพยาบาลเด็ก จะเตรียมตัวลง เมื่อรถจอด ก็ลงตรงนั้น เดินไปอีกระยะเพื่อต่อรถไปรังสิต กลับบ้าน

กลับถึงบ้านคุณพ่อตรวจดูที่กระเป๋ากางเกง เงินหายไป ๒๐๐ บาท จึงรีบโทรหาคุณแม่และลูกๆ เล่าเรื่องนี้ให้ทุกคนฟัง เพื่อเป็นอุทาหรณ์ โดยปกติที่บ้านหากใครจะไปไหนมาไหนก็คอยเตือน คอยบอก ให้ระวังตัวกันอยู่แล้ว คุณแม่ถามคุณพ่อทางโทรศัพท์ว่าเขาเอาเงินไปหมดเลยหรือ คุณพ่อตอบว่า ไม่หรอก ได้แบ่งเก็บหลายที่ ไม่เช่นนั้นคงแย่ ก็เคยบอกกันแล้วว่าให้ระวังแล้วเป็นยังไงล่ะ เจอดีจนได้ เพราะหลงเชื่อว่าเด็กหนุ่มที่ทำทีเอื้อเฟื้อพยุงช่วยหาที่นั่งในรถเมล์ให้จะใช้ไม้นี้มาเล่นงาน ถือว่าทำบุญ ก็แล้วกันนะพ่อ

ภัยเกิดขึ้นได้เสมอ เงินทองของนอกกาย ไม่เจ็บตัวก็ดีแล้ว หลายคนเจอภัยทั้งเจ็บตัวและเสียทรัพย์ งานนี้ใครจะรับผิดชอบที่ปล่อยให้มิจฉาชีพผุดขึ้นราวดอกเห็ด ไม่กลัวบาป แม้กฎหมายบ้านเมือง ก็ไม่สน หากเป็นเรื่องใหญ่ คงได้ประโคมข่าวกันในหน้าหนังสือพิมพ์แล้ว เรื่องเล็กๆ แบบนี้ ต่างคน จึงต้องระมัดระวังตัวเอาเอง บางครั้งปฏิเสธก็ได้ว่า ไม่เป็นไร พ่อหนุ่ม เดี๋ยวลุงหาที่นั่งเอง แล้วก็เลือกนั่ง ในที่ปลอดภัย ไม่ต้องให้ใครมานั่งขนาบข้างเช่นนี้อีก
ข้อมูลจาก นง-องค์อเนก

หากท่านผู้ใดมีประสบการณ์จริงจากชีวิต สามารถส่งมายังคอลัมน์นี้ หรือส่งมายัง e-mail ข้างต้นได้