การที่เราจะยอมรับว่าผิดเสียเอง....ข้าพเจ้ารู้ว่าเป็นสิ่งยากมาก แค่อ้าปากจะพูด ก็แทบหมดแรงแล้ว

กิเลสอัตตาลองได้ยึดมั่นเสียแล้ว ยากที่จะปลงวาง....ยอมตาย ไม่ยอมเสียหน้าก็ว่าได้

ดังเรื่องเล่าจากสามก๊ก....

เมื่อครั้งที่ โจโฉ กับ เล่าปี่ หนีการตามฆ่า มาพักบ้านเพื่อนชาวนาคนหนึ่ง ซึ่งโจโฉสนิทสนมเป็นอย่างดี

ชาวนาให้การต้อนรับขุนนางทั้งสอง โดยให้นอนพักห้องรับรองอย่างดี

โจโฉและเล่าปี่ล้มตัวนอน ด้วยอ่อนเพลียจากการเดินทาง... หลับไปได้สักครู่ใหญ่ โจโฉพลันสะดุ้งตื่น ! คิดว่าเพื่อนชาวนาเล่นไม่ซื่อ เพราะ

ได้ยินเสียงลับมีดดังจากหลังบ้าน "มันจะฆ่าเรา" โจโฉคิด

โจโฉคว้ากระบี่ปราดออกไปหลังบ้าน ชิงลงมือฆ่าเสียก่อน...เขาฟันชาย-หญิง ในครัวหลังบ้านตายหมด

เล่าปี่วิ่งตามมา เห็นสภาพการฆ่า ถึงกับร้องออกมาอย่างโศกเศร้าเสียใจ

"ท่านฆ่าคนผิดเสียแล้ว พวกเขาลับมีดเพื่อเชือดไก่ต่างหากเล่า" เล่าปี่พูด

โจโฉอึ้งอยู่สักพัก แล้วบอกชวนเล่าปี่รีบหนีไปเสียจากที่นี่ ก่อนใครจะมาพบเห็นความผิดตน

ระหว่างทางที่หนีมา โจโฉกับเล่าปี่ได้พบกับเพื่อนชาวนาคนนั้นพอดี

"นี่ท่านทั้งสองจะรีบไปไหน อยู่กินข้าวกับข้าก่อน ข้าให้คนที่บ้านเชือดไก่ปรุงอาหารเลี้ยงพวกท่านในเช้านี้ และนี่....ข้าไปซื้อเหล้าอย่างดีมาให้พวกท่านดื่ม"

เล่าปี่ทำหน้าสลดใจ....อยากจะบอกความจริงให้ชาวนาได้รู้ แต่ยังมิทันอ้าปาก โจโฉชักกระบี่เชือดคอชาวนาเสียแล้ว

"นี่ท่าน.....ไยโหดเหี้ยมปานฉะนี้" เล่าปี่พูด

"ข้าทรยศคนทั้งโลกได้ แต่จะไม่ยอมให้ใครทรยศข้า"

เล่าปี่จึงขอแยกทางกับโจโฉ เพราะแนวความคิดที่ต่างกัน มิอาจร่วมเส้นทางเดียวกันได้

ดังจะเห็นว่า โจโฉยอมกระทำความผิดซ้ำสอง แต่ไม่ยอมรับผิด ยอมฆ่าเพื่อนผู้มีพระคุณ เพื่อรักษา หน้าตนไว้ สัจจธรรมจึงหันหลังให้ชายผู้นี้ เขา...คือคนบาป ในวรรณกรรม สามก๊ก

เมื่อเกิดข้อโต้เถียงระหว่างคนสองคน.....ต่างมีเหตุผลทั้งคู่ เถียงคอเป็นเอ็นว่า ใครผิด-ถูก สุดท้าย ยอมกัน ไม่ได้ จึงแตกแยก และอาจรุนแรงตามมา

โดยความเป็นจริง ใครถูก ใครผิด ไม่ใช่สิ่งสำคัญ แต่คนที่ยอมลดทิฐิได้ วางอัตตาได้ เพื่อให้เกิด ความสมาน สามัคคี นี้ต่างหากสัจจะสำคัญยิ่ง

สัจธรรมจึงอยู่ข้างคนยอมก่อนเสมอ