๑๕. ผมไม่มีอนาคต

“ชีวิตนี้ ต้องการอะไร ?” ผมเช่นเดียวกับหลายๆ ท่าน

มักจะมีคำถามนี้เกิดขึ้นกับตัวเองเสมอๆ

เมื่อเล็กๆไม่คิดอะไร เรียนไปเล่นไป ขอให้มีข้าวกิน มีขนมกิน มีเพื่อนเล่นที่ถูกใจ มีครูใจดี แม่อย่าตีบ่อยๆ

โตขึ้นมาหน่อย อยากเรียนต่อโรงเรียนมัธยมมีชื่อ อยากเป็นนักเรียนนายร้อยห้อยกระบี่โก้ เรียนจบแล้ว มีงานทำทันที

อยากแต่งงานกับคนสวยๆ มีความรู้ และคิดเหมือนๆ กัน

อยากไปเรียนปริญญาโทต่อที่เมืองนอก อยากไปรบที่ลาว และเวียดนาม เหมือนเพื่อนๆ อยากมีที่ดิน มีบ้าน มีรถ ตั้งแต่เป็นนายทหารหนุ่มๆ และอยากได้รับ เลื่อนยศสูงๆขึ้นไป

เป็นโดยที่ไม่ได้อยากมาก่อน ก็ตอนปี ๒๕๒๘ สมัครรับเลือกตั้งเป็นผู้ว่าฯ เพราะเห็นว่า จำเป็น และเป็นหน้าที่ พอใกล้จะครบ ๔ ปี ใครๆหลายคน อยากให้อยู่เป็นผู้ว่าฯต่อ ประกอบกับได้ เริ่มงานไว้หลายอย่าง งานกำลังก้าวไปดี เป็นที่พออกพอใจ ของชาวกรุงเทพฯ ผมเห็นมีความจำเป็น และเป็นหน้าที่อีก ที่จะต้องสานงานเดิม และเริ่มงานใหม่

นับเป็นเวลาหลายปีติดต่อกันมา จนกระทั่งขณะที่กำลังหาเสียง เป็นผู้ว่าฯรอบ ๒ อยู่นี้ ผมถามตัวเอง เกือบทุกวัน

“อยากเป็นอะไร บอกหน่อยได้ไหม”

คำตอบเหมือนเดิมทุกครั้ง ยืนยันไม่เปลี่ยนแปลง พูดไปหลายคนไม่เชื่อ และไม่มีทางที่จะเชื่อ โดยเฉพาะ ผู้ที่ไม่รู้ว่า ผมเป็นใคร มาจากไหน

ส่วนมากปักใจว่า ผมอยากจะเป็นใหญ่ ใหญ่กว่าที่เป็นอยู่ เพราะทำอะไร ดูๆไปก็มุ่งไป สู่ความยิ่งใหญ่ ทั้งสิ้น

ไม่มีใครเชื่อว่า ถ้าแม้นผมเลือกได้โดยไม่ติดอะไร ผมอยากจะกลับ ไปสู่ความเป็น”จำลอง” อยู่กระท่อม กว้าง ๗ คืบ ยาว ๑๒ คืบ เพลิดเพลินกับธรรมชาติ ตั้งหน้าตั้งตา ปฏิบัติธรรม เพื่อลดกิเลสต่อไป

ผมไม่มีอนาคต

*จบ*