ขณะที่ประชาชนกำลังเคลื่อนที่ ไปบนถนนราชดำเนินอย่างช้าๆ นั้น พอหัวขบวนของผู้ชุมนุม เดินทางไปถึงสะพานผ่านฟ้า ตำรวจก็เอาลวดหนามมากั้น พร้อมทั้งตั้งแถวยืนขวาง ทุกคนแต่งชุด ปราบจราจล ครบครัน มีทั้งปืน โล่ และกระบอง ผมยืนบนหลังคารถตู้ พูดผ่านเครื่องขยายเสียง ขอให้ประชาชน หยุดตรงเชิงสะพานผ่านฟ้า และอย่าได้ไปยั่วยุตำรวจ เราชุมนุมอย่างสันติ ตำรวจกั้นตรงไหน เราก็หยุดตรงนั้น อย่าฝ่าฝืน

ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่า กองหน้าของเรา ไปถึงก่อนหัวขบวนเกือบครึ่งชั่วโมง แล้วก็เกิดการขว้างปา ด้วยก้อนอิฐ กับตำรวจ ตำรวจฉีดน้ำเน่าเข้าใส่ ประชาชนโกรธ เมื่อผมไปถึง จึงควบคุม สถานการณ์ไว้ได้

กรรมการสมาพันธ์ประชาธิปไตย ได้หารือกัน ไม่สามารถจะแบ่งประชาชนเป็นกลุ่มๆ ลัดเลาะไปหน้าทำเนียบได้ เพราะทหารตำรวจ ได้ไปปิดกั้นไว้หมด จึงเปิดการปราศรัย ที่เชิงสะพาน ผ่านฟ้า โดยใช้รถตู้เป็นเวทีเช่นเคย ส่วนท้ายขบวน ก็มีการเคลื่อนรถเวทีใหญ่ตามมา เปิดการปราศรัยที่ อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ตามเดิม

สักพักใหญ่ๆ ก็ได้ยินเสียงระเบิดตูมตามขึ้น ซึ่งเป็นระเบิดขวด และมีแสงเพลิง พร้อมควันไฟ พวยพุ่งขึ้นมา

ผมตะโกนผ่านเครื่องขยายเสียง “เจ้าหน้าที่ทหารตำรวจครับ ที่มีการเผา และการปาระเบิดนั้น ไม่ใช่พวกเรา ไม่ใช่ผู้มาร่วมชุมนุม เรามาอย่างสันติ ไม่ได้พกอะไรมา เป็นการกระทำของมือที่ ๓ ขอให้ตำรวจจัดการโดยเด็ดขาด และพวกเรา อย่าข้ามสะพานผ่านฟ้า ไปสมทบด้วยเป็นอันขาด”

ผู้สื่อข่าวต่างประเทศ รายงานภายหลังว่า มีชายกลุ่มหนึ่ง แต่งกายเหมือนๆกัน ล้วงสิ่งของจากอกเสื้อ ปาเข้าไป มีการเผารถดับเพลิง เผาอาคาร ชุลมุนวุ่นวายไปหมด เพื่อสร้างสถานการณ์ ให้ดูเป็นว่า เกิดการจลาจล จะได้ใช้กำลังเข้าปราบผู้ชุมนุม

การเผาสถานีตำรวจนครบาลนางเลิ้ง ก็ไม่สมเหตุผลเลย เพราะอยู่ห่างจาก แนวเผชิญหน้ากัน คือ ห่างจากสะพานผ่านฟ้า ออกไปอีก มีผู้กลับมาเล่าให้ผมฟัง ในคืนนั้นว่า เขาเผากัน อย่างคนมีฝีมือ ซึ่งเคยได้รับการฝึกมาแล้ว ลำพังผู้ร่วมชุมนุมอย่างพวกเรา ทำไม่ได้หรอก ไฟไม่มีจุด น้ำมันไม่มีเผา จะไปเผาได้อย่างไร สถานีตำรวจนางเลิ้ง ก็ไม่ใช่อาคารร้าง มีตำรวจอยู่เวรยามมากมาย อาวุธกระสุนพร้อม แต่ตำรวจไม่ต่อสู้เลย

ผมปราศรัยกับผู้ชุมนุมว่า อย่ายั่วยุตำรวจ อย่าข้ามสะพานผ่านฟ้าไป และอย่าไปสนใจ กับเสียงระเบิด ตลอดจน การเผาผลาญอาคารต่างๆ

ถ้าใครยืนอยู่บนหลังคารถ หรือขึ้นไปยืนบนป้อมพระกาฬ เชิงสะพานผ่านฟ้า จะเห็นได้ชัดว่า ทหาร ตำรวจ รวมกำลังกันอยู่ซีกกรมโยธาธิการ มีรถดับเพลิง รถบรรทุกอาหาร อาวุธกระสุนพร้อมพรั่ง ส่วนอีกซีกหนึ่ง มีแต่คนมือเปล่า แน่นไปหมด

ต่อมา ทหารตำรวจ ได้ยิงปืนกราดเข้าไปยังฝูงชน ผู้ร่วมชุมนุม รีบหมอบลงกับพื้น กระสุนที่ยิงออกมานั้น เป็นกระสุนจริง และบางนัด เป็นกระสุนส่องวิถีด้วย ไม่ได้ยิงขึ้นฟ้าทั้งหมด แต่ยิงจริงๆ ตามแนวราบเสียเป็นส่วนใหญ่ ใครไม่หลบให้ดี เป็นได้เลือด

ผมหมอบบนหลังคารถตู้ ซึ่งเป็นเป้าที่ค่อนข้างเด่น นึกปลอบใจตัวเองว่า ลำโพงบนหลังคารถตู้ คงช่วยเบี่ยงเบน แนวกระสุนได้บ้าง หรือปะทะปะทัง ให้หนักเป็นเบาบ้าง เมื่อเสียงปืนสงบลง เราก็เปิดการปราศรัยต่อ

ประชาชนบริเวณสะพานผ่านฟ้า เมื่อถูกกราดยิง ก็เครียดขึ้นทุกที โชคดีมีผู้กล้าหาญ ไปช่วยกัน แก้สถานการณ์ พูดไป ร้องไป เล่นกีต้าร์ไป สลับกันระหว่าง แอ๊ด คาราบาว และหัวหน้าวงซูซู หลายเพลงที่ถูกใจมาก ประชาชนเกือบทั้งหมด ร่วมร้องเพลงด้วยกัน ผู้ที่จำเนื้อเพลงไม่ได้ ก็ปรบมือบ้าง ใช้ขวดพลาสติกเปล่าๆ เคาะพื้นบ้าง เข้ากันดีเหลือเกิน

เป็นการชุมนุมที่แปลกที่สุดในโลก เหมือนชุมนุมอยู่ในสนามรบ อีกฝ่ายหนึ่ง จะยิงเมื่อไรก็ยิงไป เพราะเราต่อสู้อย่างอหิงสา พอยิงเสร็จ เราก็โงหัวขึ้นมาฟังการปราศรัย หรือฟังเพลงต่อ

ตอนดึก ขณะที่เราชุมนุมกันอยู่นั้น รัฐบาลได้ประกาศข่าวด่วนพิเศษ ให้ประชาชนทั้งประเทศทราบ เป็นระยะๆ

เวลาประมาณห้าทุ่มครึ่ง โทรทัศน์รวมการเฉพาะกิจ ได้ประกาศว่า “เมื่อเวลาประมาณ ๒๒.๐๐ น. จากการชุมนุม โดย พลตรีจำลอง ศรีเมือง ได้ก่อความรุนแรงทางการเมือง โดยผลักดันให้ผู้ชุมนุม ไปกระทบกระทั่ง กับเจ้าหน้าที่…”

เวลาประมาณสองยาม ประกาศว่า “เมื่อเวลา ๒๔.๐๐ น. พลตรีจำลอง ศรีเมือง ได้ปลุกระดม ให้ประชาชนบางส่วน เข้ายึดสถานีตำรวจดับเพลิงภูเขาทอง และได้ทำลายทรัพย์สิน ของทางราชการ หลายรายการ ทางราชการมีความจำเป็น ต้องดำเนินการอย่างเด็ดขาด เพื่อมิให้เสียหายมากไปกว่านี้ จึงขอให้พี่น้องประชาชนทั่วไป ซึ่งมิได้เห็นด้วยกับวิธีการอันรุนแรง ของพลตรีจำลอง ศรีเมือง ได้เข้าใจ ในความจำเป็นของทางราชการ ในครั้งนี้ด้วย”

ต่อมาในเวลาสองยามครึ่ง พลเอกสุจินดา ก็ประกาศภาวะฉุกเฉิน ในเขตท้องที่ กรุงเทพมหานคร และปริมณฑล

และเวลาตีหนึ่งครึ่ง ได้มีประกาศตามออกมา อีกฉบับหนึ่ง เป็นประกาศของ กระทรวงมหาดไทย ห้ามชุมนุม ตั้งแต่ ๑๐ คนขึ้นไป

เวลาประมาณตีสาม โทรทัศน์รวมการเฉพาะกิจ ประกาศ “ขณะนี้พลตรีจำลอง ศรีเมือง และผู้ก่อการจลาจล ได้เผาทำลายยานพาหนะ ของทางราชการและประชาชน ไม่น้อยกว่า ๑๐ คัน และมีเจ้าหน้าที่ บาดเจ็บจำนวนหนึ่ง นอกจากนั้น ยังได้เผา สถานีตำรวจดับเพลิงภูเขาทอง กองกำกับการ สวัสดิภาพเด็กและเยาวชน และเข้ายึดสถานีตำรวจ นครบาลนางเลิ้ง ปล่อยผู้ต้องหา ทำลายทรัพย์สินของทางราชการ และมีแนวโน้ม จะทำลายสถานที่ราชการอื่นๆ ต่อไป”

ต่อจากนั้นอีก ๕ นาทีได้ประกาศว่า “กลุ่มก่อการจลาจล ภายใต้การนำของ พลตรีจำลอง ศรีเมือง ที่เข้ายึด กองกำกับการสวัสดิภาพเด็กและเยาวชน โดยเจ้าหน้าที่ตำรวจมิได้ต่อสู้ ได้เข้ายึดอาวุธ บังคับให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ ถอดเครื่องแบบ กราบขอชีวิต ต่อผู้ก่อการจลาจล”

ตั้งแต่ตอนกลางคืน จนถึงเช้ามืด ซึ่งผมและผู้ร่วมชุมนุม อยู่ด้วยกันที่เชิงสะพานผ่านฟ้า ตลอดเวลานั้น นับการกราดยิงของทหารตำรวจ ได้ถึง ๔ ครั้ง บางครั้ง ยิงติดต่อกันนานมาก ไม่ได้ยิงทีละนัด แต่ยิงแบบปืนกล จากปืนเอ็ม ๑๖ ร้อยๆ กระบอก จนสงสัยว่า ขนลูกปืนไปทั้งหมด กี่คันรถ ทหารชั้นผู้น้อย เล่าให้ฟังภายหลังว่า ขนอาวุธกระสุนไปเพียบ มากกว่าการซ้อมรบ ครั้งใหญ่ๆ หลายเท่านัก!

มีอยู่ระยะหนึ่ง ทหารตำรวจ ที่เชิงสะพานผ่านฟ้า หน้ากรมโยธาธิการ พร้อมใจกันหายไปหมด ผมรีบตะโกนบอกผู้ชุมนุม ผ่านเครื่องขยายเสียงว่า “อย่าตามไป อย่าข้ามสะพานผ่านฟ้าไป จะตกหลุมพรางของเขา อย่าไปครับ ที่นั่นอันตราย เราอยู่ด้วยกันตรงนี้”

ผู้ที่ขึ้นไปช่วยพูดสลับกับผมนั้น นอกจากจะเป็นกรรมการ สมาพันธ์ประชาธิปไตย เช่น หมอสันต์ หมอเหวง และ คุณปริญญา แล้วก็มี ส.ส.ไชยวัฒน์ สินสุวงศ์ และ มหาประสิทธิ์ ครองเพชร ส.ส.ไชยวัฒน์นั้น เสียงแหบ เนื่องจากพูดตามจุดต่างๆ ติดต่อกันมานาน ส่วนมหาประสิทธิ์ เสียงยังใส ช่วยได้มาก พูดได้ชัดถ้อยชัดคำ เสียงดังฟังชัด ท่านเตือนสติผู้ร่วมชุมนุม ได้ดีเยี่ยม เพราะท่านเป็นมหาเก่า ลูกศิษย์หลวงพ่อ วัดปากน้ำภาษีเจริญ

เมื่อเราถูกกราดยิงหลายครั้ง บางคนเกิดความโมโห รถคันใหญ่ที่ติดลำโพงเป็นตับ หลายสิบลำโพง ซึ่งใช้ประจำเวทีปราศรัย ที่อนุสาวรีย์ ประชาธิปไตย เคลื่อนที่ไปยังสะพานผ่านฟ้า ไปทางด้าน ที่รถผมจอดอยู่ เครื่องขยายเสียงดังมาก กลบเครื่องขยายเสียงรถตู้หมด เคลื่อนที่ไปพลาง ก็ประกาศไปพลาง “บุกครับ บุก เราจะมาหยุดอย่างนี้ไม่ได้ การชุมนุมคราวที่แล้ว เราก็มาหยุดอย่างนี้ ไม่ได้ผลอะไร”

ผมรีบตะโกน พูดผ่านเครื่องขยายเสียงของรถตู้ “รถใหญ่ครับ รถลำโพงครับ ผมพลตรีจำลอง ศรีเมือง พูด อย่าชวนประชาชนบุก ขอให้หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ ถ้าเราบุกข้ามไป จะเป็นอันตราย และเราจะแพ้ ขอให้แล่นรถเดินหน้า เข้ามาข้างๆ รถตู้คันนี้ เพื่อพูดส่งเสียง ไปยังทหารตำรวจฟากโน้นว่า อย่าทำร้ายประชาชน”

“รถลำโพงครับ รถของท่าน เครื่องขยายเสียงดังมาก มาช่วยกันหน่อย” โชคดี โฆษกประจำรถ เชื่อผม

เมื่อแล่นมาเทียบใกล้ๆ รถตู้แล้ว ผมก็ขอให้รถคันนั้น เป็นเวทีปราศรัยแทน คราวนี้เราได้นักพูด ซึ่งเป็นผู้นำนักศึกษา ติดมากับรถคันใหญ่ หลายคนพูดเก่งทั้งนั้น ผมขอให้มหาประสิทธิ์ ไปช่วยพูด ที่คันนั้นด้วย

บนรถคันใหญ่นั้น ข้างหน้ารถ มีลำโพงติดเรียงราย หลายแถวเป็นแผงกั้น ผู้ปราศรัยบนรถคันใหญ่ กล้ามาก ทีแรกๆ เมื่อทหารตำรวจยิงมา ยังยืนพูดเฉย ครั้งต่อมา ลำโพงที่กั้นเป็นแผง ถูกยิงกระจุยหมด เศษเหล็กที่ฉีกออกไป ยังไปทำอันตรายคนที่อยู่ข้างๆ ผู้ปราศรัย จึงระมัดระวังมากขึ้น เมื่อได้ยินเสียงปืน ที่ทหารตำรวจยิงเข้ามา รีบก้มลงหมอบ กับพื้นรถทันที

พอตะวันขึ้น รถใหญ่ก็หมดสภาพ ใช้เป็นรถปราศรัยไม่ได้ ลำโพงรถ ถูกยิงเสียหายหมด จึงต้องกลับมาใช้รถตู้ ดังเดิม

ผู้ร่วมชุมนุมทั้งชายและหญิง กล้าหาญจริงๆ แม้จะถูกยิงกราดถึง ๔ ครั้ง ๔ หน ก็ไม่ถอย นั่งและยืนประจัญหน้า อยู่ตรงนั้นตลอดคืน คงมีความรู้สึกเหมือนกับที่ผมรู้สึก คือ แปลกมาก ไม่เพลียเลย อยู่ได้อย่างไรตลอดคืน ไม่ได้งีบแม้นาทีเดียว ปกติผมเป็นคนที่อดนอน ไม่ใคร่ได้เลย แล้วคืนนั้น ไม่ได้อยู่เฉยๆเสียด้วย ทั้งพูด ทั้งหมอบหลบกระสุนปืน

เมื่อตอนกลางคืน ผมต้องทะเลาะกับ หนุ่มใหญ่คนหนึ่ง ที่พยายามเอาตัวเอง มาบังกระสุนให้ผม ขณะที่ผมหมอบบนหลังคารถ เป็นเป้านิ่งอย่างดี ถ้าแกถูกยิงเพราะผม ผมก็ต้องทุกข์ ไปกับแกด้วย ผมยอมเสียมารยาท ใช้ทั้งมือทั้งเท้าเขี่ยออกไป แล้วขอโทษภายหลัง

ในเวทีที่เสี่ยงตายทุกขณะ ผมได้เห็นน้ำใจของใครๆ หลายคน ซึ่งผมจะไม่มีวันลืมเลย

เมื่อถูกกราดยิงตอนสว่างอีกที ขืนอยู่บนหลังคารถตู้ จะเป็นเป้าที่เห็นได้ชัดมาก ผมกับไชยวัฒน์ ก็เหวี่ยงตัวลงไป หมอบกับพื้นถนนข้างรถตู้ ผมค่อยๆคลาน รอดวิถีกระสุน ไปโทรศัพท์ เรียนให้ผู้ใหญ่ ที่ผมเคารพทราบ คลานผ่านไป ก็มีคนให้เสื้อลายๆตัวหนึ่ง ใส่ทับเสื้อม่อฮ่อม เป็นการพรางตัว นักข่าวหญิงคนหนึ่งตกใจ นึกว่าผมถูกยิง พยายามคลานเข้าไป ยื้อยุดฉุดแขนผม พร้อมกับถาม “ถูกยิงหรือ ถูกยิงหรือเปล่า” พอบอกว่า เปล่า แกค่อยเบาใจ ไม่คลานตามไป

เสียงปืนสงบ ผมก็ลุกขึ้นเดินต่อ ไปประชุมกับกรรมการสมาพันธ์ประชาธิปไตย ซึ่งเดิมนัด จะประชุมที่ อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย และรีบโทรศัพท์ แจ้งสถานการณ์ ให้ผู้ใหญ่หลายท่าน ซึ่งอยู่นอกเหตุการณ์ได้ทราบ

เมื่อเสียงปืนเงียบลง ทหารก็ส่งผู้แทนมาเจรจา ตามคำบอกเล่าของ ส.ส.ไชยวัฒน์ เพื่อให้ย้ายไป สนามหลวง

“เช้าวันที่ ๑๘ พ.ค. ทหาร ๒ คน ที่มาเจรจากับผมก็คือ พันเอกนพดล และอีกคน นามสกุล กรานเลิศ เขาก็พูดจาดี ผมก็ขอบคุณเขา ที่กรุณาต่อประชาชน หลังจากนั้น ก็ไม่ได้มีการคุยกันอีกเลย ก็ทราบว่า หลังจากนั้น หน่วยนี้ก็เปลี่ยนไป มีหน่วยใหม่มา มันพอดีหมดกะ หมดเวรมั้ง” ไชยวัฒน์ ตั้งข้อสังเกตต่อว่า “เขาอาจจะได้รับมาจากผู้ใหญ่ ให้มารับข้อเสนออันนี้ แต่เขาอาจจะไม่รู้ว่า สนามหลวงนั้น ถูกล้อมไว้หมดแล้ว ตอนที่ผมออกไปดูพื้นที่ ช่วงสี่แยกคอกวัว ก็มีทหารอากาศอยู่ ทางซ้ายมือก็มีทหารเรือ ตำรวจอยู่ทางด้านขวามือ ฟากโรงเรียนสตรีวิทย์ อีกด้าน ก็ยันไว้กับทหารบก ต้นมะขามต้นหนึ่ง มีทหาร ๓-๔ นาย มีอาวุธครบมือ ยืนล้อมไว้หมด เพราะฉะนั้น มันปฏิบัติไม่ได้”

ครูประทีป คุณปริญญา หมอสันต์ คุณสมศักดิ์ คุณจิตราวดี และผม อยู่ครบหมด ทุกคนปลอดภัย ขาดแต่หมอเหวงคนเดียว ตอนหลังทราบว่าปลอดภัย ทุกคนก็ดีใจ ครูประทีปเล่าว่า ซีกทางด้าน อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ตอนแรกน่ากลัวมาก ทหารบุกเข้ามาทุกทาง แต่ปรากฏว่า ไม่ได้กราดยิงเข้ามาเลย

แปดโมงกว่าๆ ผมได้โทรศัพท์ไปหา พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ องคมนตรี โดยใช้โทรศัพท์มือถือ เพื่อเรียนให้ท่าน ทราบสถานการณ์ที่เป็นจริง เกรงว่าท่านจะเข้าใจผิด เพราะวิทยุและโทรทัศน์ บิดเบือนข่าว อยู่ตลอดเวลา

“ป๋าครับ ผมพลตรีจำลอง ศรีเมือง ขอนุญาตรบกวนป๋า” ผมรีบรายงานตัว

“ตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ จำลอง” ท่านถามด้วยความเป็นห่วง

“ผมอยู่กลางถนนราชดำเนินครับ” ผมตอบทันที

“ป๋าครับ มีมือที่สามมาก่อความวุ่นวาย ประชาชนชุมนุมอย่างสันติ ตั้งแต่กลางคืน จนถึงเช้ามืด ทหารยิงเข้าใส่ประชาชน ถึง ๔ ครั้ง สุดแท้แต่ป๋าจะกรุณา ไม่อย่างนั้น วันนี้คงใช้กำลังบุกเราแน่ เพราะเขาล้อม ทุกด้านหมดแล้ว” ผมรายงานสถานการณ์ย่อยๆ พร้อมกับขอให้ท่าน ช่วยประชาชน

“ตอนนี้มีคนอยู่เท่าไหร่” ท่านถาม

“ประมาณ ๗ หมื่นครับ เมื่อคืนนี้ ร้องเพลงสรรเสริญพระบารมี ยังไม่ทันจบ ทหารก็ยิงกราด เข้าใส่ประชาชน คงมีผู้เสียชีวิต แต่ผมไม่ทราบจำนวน ที่ผมเห็นด้วยตาตนเองนั้น บาดเจ็บ ๔ คนครับ

ป๋าครับ ป๋าช่วยดำเนินการ สุดแท้แต่ป๋า จะเห็นสมควรครับ”

ประมาณ ๙ นาฬิกา เมื่อพวกเราเริ่มหิว อาหารก็มา มาตามมีตามเกิด มีอะไรเราก็แบ่งปัน ของกินได้ เรากินทั้งนั้น ผมต้องปีนขึ้นไปบนหลังคารถตู้ เพื่อแบ่งปันของที่มีผู้นำไปให้ มีสารพัด ตั้งแต่ลูกอม ไปจนถึงผลไม้ ขนม และอาหารทุกชนิด นอกจากนี้ ยังมีแม้กระทั่ง ดอกกุหลาบเป็นหอบๆ ผมทราบทีหลังว่า ทหารปิดกั้นการส่งเสบียงให้เรา อย่างเข้มงวด แต่ประชาชนฉลาด หาทางส่งเข้ามาจนได้

ผู้เข้าแถวรับการแบ่งปันหลายคน ส่งเงินให้ด้วย มีตั้งแต่เหรียญห้าบาท จนถึงธนบัตรใบละ ๕๐๐ บาท ผมนั้น มือหนึ่งแบ่งปันข้าวของ อีกมือหนึ่งรับเงินใส่ถุง สนุกดีแท้ เหมือนอยู่ท่ามกลาง วงศาคณาญาติ ที่เห็นใจกัน เป็นมิตรกันในยามยาก บางท่าน รับประทานมาบ้างแล้ว ก็นึกถึงคนอื่น ไม่ขอรับแบ่งทั้งข้าว ขนม และผลไม้ ขอเพียงกุหลาบดอกเดียว ก็ชื่นใจ และผู้ชุมนุม ยังได้นำดอกกุหลาบ ไปมอบให้ทหารอีก

เดิมทีเดียว เมื่อมีคนขนดอกกุหลาบมาให้ ผมคิดในใจว่า เปลี่ยนเป็นข้าวต้มมัด หรือปาท่องโก๋ โรตี เสียก็จะดี เพิ่งมาทราบความสำคัญ ของดอกไม้ตอนหลัง ภายในเวลาชั่วโมงกว่าๆ อะไรๆ ก็แจกหมด ผมดีใจ ที่เห็นพวกเราบริเวณนั้น อิ่มกันทุกคน

ผมและผู้ชุมนุมอีกมากมาย อยู่แนวหน้ามาตลอดคืน ผมอยู่บนหลังคารถ มองเห็นอะไรๆ ได้ดีกว่า เห็นคนเจ็บ ถูกหามผ่านไปสี่คน บางคนหัวแตกเลือดไหล บางคนถูกยิงที่แขนนิดหน่อย ผู้ที่บาดเจ็บสาหัส อาจจะมีตายบ้าง แต่ผมไม่เห็น เพียงแต่ฟังบอกมา

ผู้ที่บาดเจ็บส่วนใหญ่ เป็นเพราะไม่เชื่อกัน ข้ามสะพานผ่านฟ้าไป จึงถูกตีถูกยิง เจ็บกลับมา โชคดีที่เรามีเครื่องขยายเสียงใช้ ได้อาศัยประกาศเตือนกัน อยู่ตลอดเวลา มิฉะนั้น คงจะบาดเจ็บหลายคน

อ่านต่อ ๑๔ นองเลือดหลังถูกจับ