นัยปก

การเมืองอาริยะ หรือการเมืองบุญนิยม

ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องเศร้าสยองขวัญเช่นนี้ จะเกิดขึ้นได้ในสังคมมนุษย์ เมื่อครอบครัวหนึ่งในจังหวัดอุบลฯ มีลูกติดยาบ้า แม้พ่อแม่จะดุด่าห้ามปรามอย่างไร ก็ไม่สามารถทำให้ลูกชายหยุดเสพได้

อยู่มาวันหนึ่งพ่อต้องออกไปทำธุระนอกบ้าน โดยไม่ได้เฉลียวใจว่า ทำไมลูกลุกมานั่งลับมีดแต่เช้า อยู่ใต้ถุนบ้าน เมื่อพ่อกลับมาที่บ้าน หลังจากเสร็จธุระแล้ว ปรากฏว่าลูกได้ฆ่าแม่ กลายเป็นศพไปแล้ว นอกจากนี้ยังแยกส่วนอวัยวะ ไปรวมกันไว้เป็นกองๆ แขนขาอยู่กองหนึ่ง มีการผ่าท้อง แยกลำไส้เอาไว้อีกกองหนึ่ง ขณะที่เขาชำแหละ ซากศพของแม่อยู่นั้น เขาก็บ่นพึมพำออกมาว่า ทำไมวัววันนี้ไม่มีเขา! ...

จากคอลัมน์ฝ่าเปลวแดดของ น.ส.พ. เดลินิวส์ ฉบับประจำวันที่ ๑๖ มีนาคม ๒๕๔๔ คุณดาว ประกายพรึก ได้เจาะลึก ขบวนการค้ายาเสพย์ติด ซึ่งเป็นข้อมูลที่ได้จาก อาจารย์ สังศิต พิริยะรังสรรค์ และอาจารย์ ผาสุก พงษ์ไพจิตร แห่งจุฬาฯ ได้ศึกษาโครงข่ายการค้ายาว่า ไม่พ้นคน ๕ กลุ่ม ๑. ข้าราชการที่อยู่ในกระบวนการ ยุติธรรม หรือปราบปรามโดยตรง เช่น ตำรวจ อัยการ ๒. ข้าราชการทั่วไป ที่เกี่ยวข้องกับ การปกครองและทหาร ๓. กลไกรัฐระดับท้องถิ่น เช่น กำนัน ผู้ใหญ่บ้าน ๔. กลุ่มการเมืองเช่น ส.จ. ส.ส. นักการเมืองระดับชาติ หัวคะแนนการเมือง ๕. เจ้าของบ่อน ผู้ทรงอิทธิพล

ใครเป็นใครรัฐบาลแต่ละชุดไม่รู้เชียวหรือ บัญชีดำไม่มีหรือ!!! แต่ที่ชั่วร้ายก็เพราะ รัฐบาลบางยุค เอาคนที่มีชื่อติดบัญชีดำ หน่วยปราบปรามยาเสพย์ติดของสหรัฐ มาเป็น รัฐมนตรีของตัวเอง ทั้งหมดนี้คือทิศทางของการเมือง ในระบบทุนนิยม ที่มีแต่จะหลอกล่อ มอมเมาให้หนักหน้ากันขึ้นไปเรื่อยๆ ถ้าตัวเล็กๆ เมาก็ทำลายทำร้ายในระดับเล็กๆ ระดับครอบครัว แต่ถ้าตัวใหญ่ๆ เมา ก็จะมีผลทำลายทำร้ายได้ ในระดับสังคมประเทศชาติ

สิ่งเมาทั้งหลายในโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นเมายาบ้า เมาไวอากร้า เมาเงินทอง เมาอำนาจยศถาบรรดาศักดิ์ หรือเมาในนานาสารพัด โลกียสุขก็ตาม ล้วนแล้วแต่ นำไปสู่การเอารัดเอาเปรียบ เบียดเบียนซึ่งกันและกัน ซึ่งทิศทางประชาธิปไตย ภายใต้ระบบทุนนิยมร้อยทั้งร้อย ล้วนดำเนินไปในวังวน แห่งความเมาโลกียะเหล่านี้ ไม่พ้นไปจาก ลาภ ยศ สรรเสริญ และโลกียสุข

ตราบใดที่ยังไม่มีสัมมาทิฐิ ผู้นั้นก็ย่อมไม่สามารถค้นพบแนวคิดใหม่ วิถีชีวิตใหม่ ซึ่งเป็นความเห็นดีงาม ในการลดละ รสโลกีย์ ที่ชวนให้หลงติดหลงเมา ในความเมาทั้งหลาย และเมื่อใดที่ได้มีการปฏิบัติ ถูกต้องเป็นสัมมา ตามฐานานุฐานะ จนถึงระดับ โลกุตรธรรม สามารถมีอำนาจในตน จนอยู่เหนือ ลาภ ยศ สรรเสริญ และโลกียสุข ได้ถึง พลังแห่งวิมุติ ที่มั่นคง ยั่งยืน และถาวร ถ้ามีคนที่เข้าสู่ ภูมิโลกุตรธรรมเหล่านี้ มาช่วยกันทำงานการเมือง ที่เป็นประชาธิปไตย ก็ย่อมจะก่อให้เกิด การเมืองอาริยะ หรือการเมืองบุญนิยมได้จริง

และประชาธิปไตย ระบบบุญนิยมนี้ ย่อมมั่นใจได้ว่า เป็นประโยชน์ต่อมวลมนุษยชาติ (พหุชนหิตายะ) แน่ ก่อสุขให้ มวลมนุษยชาติ (พหุชนสุขายะ) แท้ และเป็นการเมือง ที่ช่วยเหลือ อุ้มชูโลก (โลกานุกัมปายะ) ได้จริงๆ

‘จริงจัง ตามพ่อ‘

(เราคิดอะไร ฉบับ ๑๒๙ เม.ย. ๔๔ หน้า ๓)