ชีวิตนี้มีปัญหา ๒ - สมณะโพธิรักษ์ - (ฉบับ ๑๔๗)
(ต่อจากฉบับที่ ๑๔๖)

พุทธมี "สรณะ" เป็น "ที่พึ่ง" สูงสุด คือ "พระรัตนตรัย" มิใช่มี "สรณะ" เป็น "ที่พึ่ง" สูงสุด คือ "พระเจ้า" คอยบันดล บันดาล แต่"พระรัตนตรัย"นั้น คือ "กรรม" ดังที่ได้อธิบาย คือ "การกระทำ ของตนๆ" ที่สั่งสม "สิ่งดีสิ่งที่สูงสุด" และ สั่งสม การดับ"ต้นเหตุ" (สมุทัยอาริยสัจ) ที่ทำให้เกิด "สิ่งไม่ดีสิ่งต่ำ" จนสูญสิ้น อย่างถูกตัวถูกตน ของภาวะนั้น แม้จะเป็น นามธรรม ละเอียด ลึกล้ำปานใด ก็สามารถ ตามเข้าไปถึง "ตัวตน" (อัตตา) ของภาวะนั้นๆ แล้วละล้าง ได้สิ้นเกลี้ยง สะอาด สนิท เรียกว่า "นิพพาน" นี่คือ "พุทธ"

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นเจ้าของ "ความจริง" (สัจจะ) ดังกล่าวมาทั้งหมด เท่าที่ได้สาธยาย จนถึงบรรทัดนี้ ไม่ว่า จะเป็น "ความจริง" ของจิตวิญญาณ หรือ "ความจริง" ของนิพพาน แม้ "ความจริง" ของสภาพ ที่เรียกกันว่า "พระเจ้า" ซึ่งหมายถึง ๑. ความเป็นจิตวิญญาณบริสุทธิ์ ๒. จิตวิญญาณของผู้สร้าง ๓. จิตวิญญาณ ของผู้ประทาน หรือผู้ให้แก่มวลมนุษย์ และ สรรพสิ่ง อันเป็นคุณลักษณะ ๓ ของพระเจ้า ก็สามารถเรียนรู้ และเข้าถึง "ความจริง" ทั้งหลายนั้นได้ ชนิดที่ "ตนเองเข้าไปเป็นเช่นนั้นเอง" ที่เรียกกันว่า "ตถตา" นั่นแหละ อย่างเป็น สัจจะกันทีเดียว

พุทธเรียนรู้โดยการหยั่งเข้าไปสัมผัสแตะต้อง ถูกตัวถูกตน สภาวะแห่ง "ความจริง" (สัจจะ) นั้นๆ แม้จะเป็น "นามธรรม" ที่ลึกล้ำ ที่เรียกว่า "จิตวิญญาณ" ก็เข้าไปพิสูจน์ "ความจริง" กันอย่าง ถึงที่สุด จึงสามารถ "รู้จักรู้จริงรู้แจ้ง" ในความเป็น "จิต.. เจตสิก.. รูป.. นิพพาน"

[มีต่อฉบับหน้า]

หนังสือพิมพ์ เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๔๗ ตุลาคม ๒๕๔๕