ชีวิตนี้มีปัญหา ๒
- สมณะโพธิรักษ์ -

(ตอนท้ายของฉบับที่ ๑๕๗)

ถ้ามีแต่ชื่อว่า ข้าพเจ้านับถือศาสนาพุทธ หรือฉันเป็นพุทธ ทว่าใน"ความประพฤติ"หรือใน "พฤติกรรม" ของคนผู้นี้ ไม่มีแม้ "จรณะข้อที่ ๑" คนนั้นก็ไม่ใช่ผู้มีศาสนาหรือมีศีลมีธรรม ตามทฤษฎี หรือตามแบบพุทธ หรือ ตามเนื้อหา เนื้อแท้ ของพุทธเลย ตั้งแต่ข้อแรก คือ "ศีล"แท้ๆ ก็ไม่ตั้งใจที่จะสมาทาน แม้แต่ข้อเดียว ดังนั้น "จรณะ" (ความประพฤติ) ข้อต่อๆไปก็ไม่ต้องพูดถึง
[มีต่อฉบับหน้า]

(ต่อจากฉบับที่ ๑๕๗)

หากใครที่ถือว่า ตนเป็นพุทธ แต่ไม่มี"ความประพฤติ"(จรณะ) แม้แค่จรณะข้อ ๑ คือ เป็นคนมี"ศีล" หรือ เป็นคนบรรลุผล ของศีล (ศีลสัมปทา) หรือแม้แต่จะสมาทานศีล แล้วก็ประพฤติตน ระมัดระวัง ไม่ให้ตน ผิดศีล ที่ตนสมาทานนั้นๆอยู่ (เป็นผู้ "สังวรศีล") ก็ไม่ได้ทำเลย คนผู้นี้ก็สักแต่ ว่า มีสลากแปะไว้ว่า ตนเป็นพุทธ เท่านั้น โดยความจริง ยังไม่มีความเป็นพุทธเลย เพราะแค่ "จรณะ" ข้อ ๑ ก็ยังไม่มี แล้วมันจะนับเอาตรงไหนกัน ที่เป็น"พุทธ"..?

ดังนั้น คนเป็น"พุทธ" หรือคนมี"พุทธ" จึงไม่ใช่หมายความว่า เราศรัทธาเชื่อศาสนาพุทธ เราเชิดชูบูชา ศาสนาพุทธ หรือเรานับตนเองว่าเป็นพุทธ จะเพราะสืบทอดมาตามตระกูล หรือพอใจหรือสมัครใจ ที่จะเป็นคนชื่อ ว่าพุทธศาสนิกชน แม้แต่คนที่ได้ศึกษามีความรอบรู้ในศาสนาพุทธมาอย่างสูงส่ง เป็นต้น แต่ยังไม่มี"ความประพฤติ" (จรณะ) เข้าหลัก เข้าเกณฑ์ของ "จรณะ ๑๕" สักข้อเดียว คนผู้เป็นได้อยู่แค่ ที่กล่าวมาแล้ว เป็นต้นนั้น ก็ไม่ใช่"คนเป็นพุทธ-คนมีพุทธ" เป็นเพียงคนมี "ยี่ห้อ" (มีชื่อแปะอยู่) ว่า "พุทธ" เท่านั้น

แม้คนผู้นั้นจะไหว้พระสุดศรัทธา จะสวดมนต์ ประจำ มีพระเครื่องห้อยคอมากมาย หรือใส่บาตร เป็นประจำ ไปวัดเป็นประจำ ฟังเทศน์ เป็นประจำ หรือประพฤติตามพิธีกรรมทางศาสนา เคร่งจารีต เป็นผู้เคร่งครัดตามประเพณีส่วนใหญ่ เป็นต้น ก็ล้วน ยังนับไม่ได้ว่า "คนเป็นพุทธ-คนมีพุทธ" แล้ว

คนที่จะนับว่า "เป็นพุทธ-มีพุทธ"กันได้จริงๆ ก็คือ "คนผู้มีเนื้อแท้เนื้อธรรมของพุทธขั้นโลกุตระ" พระพุทธเจ้า จึงจะนับว่า "สาวกสงฺโฆ" คือต้องเป็น"อาริยบุคคล ๔"หรือ"อาริยสงฆ์"นั่นเอง หรือตามที่เคย กล่าวถึงมาแล้วว่า ต้องเป็น"สมณะ ๑-๒-๓-๔" ได้แก่ โสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี อรหันต์

[มีต่อฉบับหน้า]

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๕๘ กันยายน ๒๕๔๖)