คุยนิดคิดหน่อย 'บรรณาธิการ

ตามกระแสข่าวผู้ครองอำนาจไล่บี้ข้าราชการประจำ ใจหนึ่งก็สะใจน่าไล่บี้ครับ ก็ส่วนหนึ่งไม่สมควรเป็น ข้าราชการ ในพระองค์เลย เอาแต่เช้าชามเย็นชาม มึงมั่งกูมั่ง สอพลอ รับใช้อำนาจ ยิ่งกว่าจะใส่ใจ บริการประชาชน

แต่อีกใจหนึ่งก็น่าเห็นใจ เพราะอำนาจรัฐ ในบ้านเมืองเราผันเปลี่ยนขั้วผสมขั้วกันง่ายนัก ปรับเปลี่ยนทีไร ก็ระส่ำไปหมด ขั้วใครขั้วมัน ทาสใครทาสมัน

ปรัชญาเฉโกที่ว่าข้าราชการมีหน้าที่ต้องสนองนโยบาย (ตัณหา) ผู้ครองอำนาจรัฐ เข้าทีครับ ถ้าผู้ครองอำนาจรัฐ เป็นอาริย ชน...พ้นปุถุชน

ขอถามใจข้าราชการซักนิดเหอะ ถ้าทำราชการตามอำนาจหน้าที่ ตามตัวบทกฎหมาย โดยยึดประชาชน เป็นเป้าหมาย รับบริการจนมีประชาชนเป็นฐาน เป็นปราการมั่นคง จะมีช่องทางให้อำนาจเฉโกกดขี่ได้ไหมครับ และหากพลาดท่า เสียทีฐานที่มั่น ถูกตีแตก จะยอมเจ็บยอมตายคาฐานคา หน้าที่ "ราชการ" ได้ไหมครับ

บรรพวีรชนยอมพลีชีวิตเลือดเนื้อสร้างชาติรักษาแผ่นดินมาจนกระดูกกองเป็นภูเขาเลากา แล้วอนุชน จะยอมเจ็บปวดบ้าง ไม่ได้หรือไง ให้สมศักดิ์สมศรีกับ ข้า+ราช+การ น่ะซีครับ

มีลูกล่อลูกชน ไล่บี้แล้วก็แจกอมยิ้มล่อใจ ประยุกต์กฎเกณฑ์พิจารณาความดีความชอบ ข้าราชการให้สอดคล้อง กับยุค "วัตถุนิยม เงินนิยาม" เอาขั้นเงินเดือน เงิน โบนัสปลายปี ยศตำแหน่ง เป็นตัวขับเคลื่อน ให้ข้าราชการมีกำลังใจ ทำหน้าที่ของตัวเอง อ้างอิงงานบริหารบุคคลขององค์กรเอกชน เป็นแนวทาง ส่วนหนึ่งก็ต้องร้องอ๋อ ใช่แล้ว ใช่เลย แบบนี้แหละๆ ข้าราชการถึงจะคึกคักเหมือนกินยาบ้า

ช้าก่อนพ่อทูนหัว ปรัชญา อุดมการณ์ของราชการนั้น มันน่าจะต่างกับ องค์กรธุรกิจ เอกชนนะครับ ราชการนั้นเพื่อ "ให้ บริการ เสมอหน้า" มิใช่เพื่อ "หากำไร" ไปแบ่งปันกันรวยแบ่งปันกันเร้น ข้าราชการได้รับเงินเดือน สวัสดิการจิปาถะ ทั้งของตัวเอง ครอบครัว และบุรพการี บำนาญตลอดชีพ อีกทั้งยศตำแหน่ง เครื่องราชที่ติดตัวไปจนตาย จะว่ายศตำแหน่งเครื่องราชไม่สำคัญ ก็เห็นพอได้เลื่อนได้รับ ก็เลี้ยงฉลองก็เอิกเกริก ให้ชาวบ้านเดือดร้อน อยู่เรื่อยนี่ครับ รึ ไม่จริง

จะว่าไม่พอกินไม่พอใช้ ก็ลาออกไปหางานอื่นทำซิ คนอยากเป็นมีอีกเยอะแยะ เอ้า นี่ไงใบลา ขนาดให้ออกก่อนเกษียณ แจกอมยิ้มล่อใจ ยังไม่ค่อยจะไปกันน่ะ ประชาชนเห็นว่า ที่ได้กันอยู่นั้นเกินพอแล้ว เหตุที่ข้าราชการ ท้อแท้ถอดใจน่ะ เพราะคนเอางานเอาการ แต่ไม่เอาใจพวก บ้าอำนาจ ต้องดักดานตะหาก หันไปดูเพื่อนร่วมชาติ ส่วนใหญ่ ของแผ่นดินซี ปากกัดตีนถีบ หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน ยังหาวันกินวัน แทบ ไม่มีที่ซุกหัว หยาดเหงื่อแรงงาน และศักดิ์ศรี ความเป็นมนุษย์ ของพวกเขา ถูกฉ้อฉลไปอยู่ในมือใครบ้างครับ เกินอยู่เกินกิน จนท่วมหัว ปิดหูปิดตาแล้ว ยังไม่พออีกหรือไงเอ่ย

เงินตราฉ้อฉลของผู้เรืองอำนาจและของข้าราชการ รวยลัดรวยเละที่ฝังซ่อนอยู่ในถ้ำ "จงรักภักดี" จอมปลอมนั้น รวมกัน เป็นกองทุนชำระหนี้แผ่นดินได้เกินพอเสียอีกครับ

ไม่มีใครเปิดปากถ้ำได้หรอกครับ นอกจากตัวท่านเอง

อย่าไปรอ “ขุมทองโกโบริ" ของขุนสาก กับ กองผ้าป่าช่วยชาติ ของหลวงตา มหาบัวเลยครับ

คุยนิดคิดหน่อย (เราคิดอะไร ฉบับ ๑๓๐ พ.ค. ๔๔ หน้า ๖ )