เสียงเพลง "คนสร้างชาติ" ของ แอ๊ด คาราบาว ดังลั่น "ค่ายยุวพุทธฯ" ซึ่งอยู่ในบริเวณเขต "พุทธสถาน" ของ ชาวไร้ธุลีหมอง จ.นครปฐม ทำให้เยาวชน อนาคต ของ ชาติจำนวน ๔-๕ ร้อยคน ที่มาตั้งใจฝึกอบรมจริยธรรมที่นี่ ต่างก็ตื่นตัว และ ผละจากฐานงานอื่น หรือ เรื่องอื่นทันที เพราะ นั่นคือเสียงเพลงแห่งการนัดหมาย ให้มาพบกัน ที่ศาลาส่วนกลาง โดยพร้อมเพรียงกัน...

"เอ้า ...ได้เวลารวมตัวกันที่ศาลาแล้วล่ะ... ลูกฟ้าลั่น" ผาภูอยู่ในชุดผู้เตรียมตัวบวช (ปะ) พูด กับลูกชายพร้อมยกมือขึ้น ลูบหัวลูกด้วย ความเอ็นดู

"เมื่อไหร่พ่อจะได้บวชเป็นสมณะครับ" ฟ้าลั่นเงยหน้าขึ้นถาม ผู้เป็นพ่อ ด้วย ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วย ความปีติยินดี ที่ได้เห็นผาภูสวมชุด ของ ผู้เตรียมบวชอันสง่างาม

"อ๋อ...อีกประมาณ ๑ ปีมั้ง... เพราะ ยังต้องผ่าน ขั้นตอนการเป็นนาค อีก ๔ เดือน และ เป็นสามเณรอีก ๔ เดือน สำหรับเป็นปะ ก็ใช้เวลา ๔ เดือนเช่นกันลูก"

ผู้ตัดใจละทิ้งโลกียสุข และ เครือญาติอันเป็นที่รัก มุ่งหน้าศึกษา และ ปฏิบัติธรรมให้สูงยิ่งขึ้น ตอบคำถามลูกชายด้วย ใบหน้ายิ้มแย้ม พลางดุนหลังให้ไปรวมตัว กับเพื่อนๆ ตามเสียงเพลงที่กระตุ้นเตือนมาเป็นรอบที่สอง ทำให้ฟ้าลั่นจำใจต้องจากไปในบัดดล

"เป็นไงบ้างครับ... ไปผ่อนคลาย และ รับโอโซน มาจากทะเลอันดามัน... รู้สึกว่าหน้าตาสดใสดีขึ้นนะครับ..." ผาภูหันหน้ามาทักทาย สองสาว และ อดีตภรรยา ที่เดินเข้ามาหาในขณะที่ฟ้าลั่นวิ่งจากไป

"โถคุณปะ พูดเป็นเล่นไปได้...หน้าดำเป็นนิโกรน่ะไม่ว่า...ใช่มั้ยคะ?" รักบุญเผลอตัวยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง ด้วย ความเคยชิน ตามนิสัยผู้หญิง ที่รักสวยรักงาม

ผาภูไม่ได้ตอบ เพียงแต่ยิ้มๆ ด้วย อาการสำรวม ขณะเดียวกันที่ เขตศีลชิงเล่าขึ้นว่า "ออกทะเลคราวนี้...รู้สึกสนุกมากเลยค่ะ คุณปะ และ โชคดีที่ได้มีโอกาสเห็นปลาวาฬด้วย ...ก้อยเองในสมัยก่อนๆ ก็เคยไปเที่ยวทะเล แต่ก็ไม่เคยเจอมาก่อนเลยค่ะ..."

"ก้อยกับน้ำฟ้า... เขาไปฝึกเป็น กัปตัน เรือประมง กันเสียเพลิดเพลินเชียว... ทิ้งให้พี่เมาคลื่น อยู่คนเดียวแทบแย่... บังเอิญเจ้าปลาตัวใหญ่ คู่นั้นโผล่ขึ้นมา เลยเกิดความตื่นเต้น จนหายเมาไปโดยไม่รู้ตัว...." รักบุญเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟังอย่างยิ้มๆ

"เอ่อ...ผมดีใจด้วย นะครับ ที่บุญขวัญเค้าตัดสินใจไปเข้าเรียนระดับมัธยม กับ ร.ร.สัมมาสิกขา ของ พวกเรา..." ปะผาภูเปลี่ยนเรื่องพูด หลังจากที่ยืนฟังสามสาวผลัดกันเล่าเหตุการณ์ท่องทะลให้ฟังอย่างสนุกสนาน

"พี่ก็ยังนึกทึ่งๆ แกอยู่เหมือนกันค่ะ...ไม่คาดคิดว่าบุญขวัญจะกล้าไปสู้ กับการฝึกหัดที่ไม่ใช่ธรรมดาอย่างนักเรียนชาวไร้ธุลีหมองค่ะ..." รักบุญพูดพลางหันหน้าไปมองทางห้องน้ำหญิง...ซึ่งลูกสาว ของ เธอกำลังก้าวออกมาจากประตูห้องน้ำ และ หันมาโบกมือไหวๆ ให้ทุกคน ก่อนที่จะรีบวิ่งไปรวมตัว กับเพื่อนๆ อย่างรวดเร็ว เพราะ เสียงเพลงแห่งการกระตุ้นเตือนได้ใกล้จะจบลงนั้นเอง

ทุกคนต่างก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน เมื่อมองเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนเอาจริงเคร่งครัด ของ เด็กสาว...ซึ่งต่าง กับภาพ ของ บุญขวัญ เมื่อก่อนหน้านี้ ที่เคยเป็นเด็กเอา แต่ใจ และ ค่อนข้างสำรวยอีกต่างหาก อะไรหนอ...ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงไปได้ถึงขนาดนี้นะ แต่อย่างไรก็ดี...มันก็เป็นนิมิตหมายใหม่ ของ เด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง ที่พยายามเดินทางไปสู่ความเจริญ ของ จิตวิญญาณ ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องน่าอนุโมทนายิ่งนัก

"แต่พี่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ว่า...ลูกขวัญจะอดทนต่อการทดสอบคัดเลือกผ่านไปได้ หรือ ไม่ เพราะ รู้สึกว่าทางสัมมาสิกขาศีรษะฯ ค่อนข้างจะฝึกกันอย่างจริงจังเข้มงวดมากอยู่นะคะ..." รักบุญปรารภขึ้นมาลอยๆ ด้วย ความเป็นห่วงลูกสาว

"แต่ก้อยว่า...บุญขวัญแกต้องผ่านการทดสอบได้แน่ๆ ... แกมีลูกอึดนะคะ หากว่าจิตมุ่งที่จะเอาชนะแล้ว คงจะไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ หรอกค่ะ..." เขตศีลพูดด้วย น้ำเสียงที่หนักแน่นเหมือนดั่งมั่นใจเต็มร้อย

"ตกลงว่า...ทุกคนยังคงอยู่ช่วยงานอบรมฯกันก่อนใช่มั้ยครับ? บังเอิญพอดีตอนนี้ผมต้องขอตัวไปพบสมณะก่อนนะครับ มีโอกาสค่อยคุยกันใหม่...ขออนุโมทนาด้วย ครับที่ตั้งใจอยู่กอบโกยบุญกันที่นี่...ขออภัยนะครับ...เจริญธรรมครับผม..."

ปะผาภูพูดพลางขยับตัวพร้อม กับยกมือขึ้นไหว้ลาทุกคนด้วย อาการนอบน้อมถ่อมตน ใบหน้ายิ้มแย้มเบิกบาน

"ขอให้เจริญในธรรมมากยิ่งๆ ขึ้นนะคะ..." เหล่าสหธรรมมิกสตรีกล่าวขึ้นพร้อมกันยัง กับนัดทันที พร้อม กับพนมมือไหว้ตอบอย่างนอบน้อมเช่นกัน

มันเป็นความเคารพที่มีต่อกัน ซึ่งแสดงกายกรรมออกมาด้วย จิตที่อ่อนโยนนุ่มนวลแท้ๆ จึงดูอ่อนน้อม จริงใจ จนสามารถสัมผัสได้ว่า "ไม่ใช่" การแสดงแค่เพียงเป็นมารยาท ของ สังคมเท่านั้น แต่มันเป็นเอกลักษณ์ ของ ชาวไร้ธุลีหมอง ทุกคนทั่วประเทศ... จนมีผู้คนกล่าวกันว่า... "แค่เห็นท่ากราบท่าไหว้ ก็จะรู้ได้ทันทีว่า พวกนี้ชาวไร้ธุลีหมองแน่ๆ " แต่ยังมีคนเคยกล่าวตู่ว่า... "พวกนี้ไม่กราบไหว้พระพุทธรูป" แต่ที่จริงแล้วชาวไร้ธุลีหมองนั้นกราบพระพุทธรูปด้วย ท่าเบญจางคประดิษฐ์ ได้งดงามยิ่งนัก ซึ่งต่าง กับคนทั่วไปที่กราบพระ "แบบปิ้งข้าวเกรียบ" โดยการพลิกฝ่ามือแผล็บๆ อยู่ กับพื้นดิน มิหนำซ้ำบางคนกราบ "ปิ้งข้าวเกรียบอยู่กลางอากาศด้วยซ้ำ"

"ที่นี่ เปิดรับคนงานหนึ่งล้านตำแหน่ง" รักบุญปอกเปลือกฟักทองไปพลางคิดถึงคำพูด ของ พระโพธิสัตว์ ที่ท่านมักจะเอ่ยขึ้นมาบ่อย ฟังๆ ดูเหมือนท่านพูดเล่นๆ แต่มันเป็นเรื่องจริง

หากเป็น แต่ว่าใครเล่า?...จะกล้าหาญชาญชัยสวมหัวใจผู้เสียสละมาสมัครงานที่นี่เล่า... เพราะ ว่าบริษัทนี้มีเงินเดือนให้ "ศูนย์บาท" เท่ากันหมด ตั้ง แต่ผู้จัดการยันถึงหางแถว และ ยังต้องมีคุณสมบัติที่ต้องผ่านการคัดเลือกก่อนอีกด้วย เช่น...ต้องถือศีล ๘ กินอาหารมังสวิรัติ ไม่มีอบายมุขโดยเด็ดขาด มันเป็นกฎที่ต้อง..."เอ็นสะท้าน" จึงสามารถผ่านเข้ามาได้ ไม่ใช่เรื่องธรรมดา ของ ชาวโลกเลย... แต่มันเป็นเรื่อง ของ เหล่า"อาริยชนแท้ๆ "... แต่แปลกที่นี่มีคนมาอยู่ด้วย กันเป็นจำนวนร้อย

เคยมีคนคิดว่า ชนชาวไร้ธุลีหมองมีระบบจัดตั้งที่เหนียวแน่นเป็นระเบียบเรียบร้อย ตามที่นักรู้นักคิดทางโลกนั้นคิดเขียนขึ้นมา เพื่อเป็น "กรอบจัดตั้งในสังคม"... แต่ว่าความเป็นจริงนั้น...มันเป็นเรื่องที่ยิ่งกว่านั้นอีก เพราะ มันเป็นเรื่อง ของ การ" จัดตั้ง ตัวเอง ทางจิตวิญญาณ" เป็นเรื่องลึกซึ้งที่ทุกคนต่างก็พร้อมใจกันประพฤติตน โดยมิได้ถูกหลอกล่อด้วย โลกียสุข หรือ โดนขู่เข็ญบังคับจากอำนาจใดๆ ของ ใครทั้งสิ้น...เพียง แต่การได้สดับฟังธรรมะจากสัตบุรุษผู้รู้แจ้งรู้จริง สามารถนำคำสั่งสอน ของ องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาเผยแผ่...โดยได้ไขความลึกให้ตื้นขึ้น หรือ จับ ของ ที่คว่ำอยู่ให้หงายขึ้น ให้เห็นอย่างชนิดจะๆ จนชัดเจนไร้ความสงสัยใดๆ ...ที่สำคัญนั้นคือ...ท่านเองก็ปฏิบัติตนตามที่ท่านสอนอยู่ อย่างเสมอต้นเสมอปลาย...จนเชื่อได้ว่า ท่านคือ"นักเป็น"จริงๆ ด้วย หาได้เป็นเช่นแค่ "นักปราชญ์" ที่ได้แค่รู้ แค่คิด แล้วนำมาพูดมาเขียนสั่งสอนผู้อื่นอยู่ฉอดๆ แต่ผู้สอนกลับมีพฤติกรรมที่ขัดแย้งคำสอน ของ ตัวเอง เห็นอยู่โทนโท่ เป็นดังตัวอย่างที่เห็นอยู่ในสังคมจนเกลื่อนกลาดดาษดื่น

เพราะ ชาวไร้ธุลีหมองลดละกิเลส จนเบาบางลงได้จริงๆ จึงบังเกิดหมู่กลุ่มมาหล่อหลอมรวมกันอยู่อย่างมั่นคงแข็งแรง เสมือนดั่งน้ำย่อมไหลมาเข้าหากัน และ เป็นเนื้อเดียวกันอย่างแนบแน่น เรียกว่าเป็นมิตรดี สหายดี สังคมสิ่งแวดล้อมดี ของ กัน และ กันแท้ๆ ..ทุกคนต่างมาพิสูจน์คำสอน ของ พระพุทธองค์ว่า... มรรคผลมีได้ เป็นได้ เข้าถึงได้ทุกยุคทุกสมัยอย่างที่ว่าจริง หรือ เปล่า...

"อานนท์...ตราบใดที่ยังมีผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบในคำสั่งสอน ของ เราตถาคต โลกนี้ย่อมไม่ว่างเว้นจากพระอรหันต์..." นักปฏิบัติธรรมกลุ่มนี้ จึงเชื่อว่า..."อาริยะบุคคล" มีตัวตนจริงๆ แม้ในยุค ๒๐๐๐ นี่ก็เป็นเรื่องพิสูจน์ได้

ที่ ร.ร.สัมมาสิกขาศีรษะฯ...เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลารูปร่างบึกบึน ในชุดสีน้ำเงินเข้มซึ่งเป็นยูนิฟอร์ม ของ นักเรียนที่นี่ เขากำลังยกขวานขึ้นผ่าไม้ฟืนอย่างขยันขันแข็ง ร่วม กับเพื่อนๆ รุ่นเดียวกันที่ใต้ร่มไผ่หน้าโรงครัวกลาง...

วันเวลา ๕ ปีเศษที่ฟ้าลั่นมาเป็นนักเรียนที่นี่ ทำให้หนุ่มน้อยดูแข็งแกร่ง เข้มไปจากเดิมมาก คงเป็น เพราะ ความลำบากตรากตรำ กับการเรียนแบบ"หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน"อยู่ทุกวัน จึงทำให้ร่างกาย ของ ฟ้าลั่นเติบโตขึ้นอย่างน่าทึ่ง และ มีสมรรถภาพสูง ดูๆ ไม่น่าเชื่อว่าอายุแค่ ๑๘ เท่านั้น

"พี่ฟ้าลั่นคะ..."เสียงใสๆ ดังขึ้นด้านหลังทำให้เด็กหนุ่มยกขวานค้าง และ หันมามองด้านหลังทันที...บุญขวัญนั่นเอง เธออยู่ในชุดนักเรียนหญิง นุ่งผ้าถุง และ สวมเสื้อแขนยาวปิดคอมิดชิดสีน้ำเงินเข้มทั้งชุดเช่นเดียวกัน... ๕ ปีที่เธอมาอยู่ในระบบ ของ ร.ร.ชาวไร้ธุลีหมองนั้น ทำให้สาวน้อยเปลี่ยนตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง คงเห็นแค่แววตาคู่สวยเท่านั้นที่คมเข้มอยู่เช่นเดิม

แล้วเธอก็ออกเดินจากไปอย่างหน้าตาไม่ค่อยเบิกบาน และ ก็ลืมธรรมเนียมที่ดี นั่นคือการ..."ไปลา มาไหว้ ของ ชาวไร้ธุลีหมอง" ที่ควรปฏิบัติด้วย