๔. นกเขาเอย ขันตั้งแต่เช้าจนเย็น

ปีใหม่ ไม่มีอะไรดีไปกว่านึกถึงปีเก่า ปีที่แล้วการปฏิบัติธรรมไม่กระเตื้องกว่าปีก่อนโน้นเลย

เผลอเดี๋ยวเดียวหมดไปอีกปีหนึ่งแล้ว หมดไปด้วยการพูดเพื่อประโยชน์ท่าน มากกว่าการปฏิบัติ เพื่อประโยชน์ตน

ถามตัวเองเสมอๆ "หยุดพูดเสียทีไม่ดีหรือ" อายุจะขึ้นเลขห้าแล้ว น่าจะหันมาตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติธรรม เพื่อเลื่อนชั้นตัวเอง

มั่นใจได้ยังไงว่าจะอยู่จนถึงเลขห้า แน่ใจยังไงว่า จะไม่เจ็บไม่ป่วย เมื่อสองเดือนก่อน อยู่ดีๆ แขนซ้ายประท้วง ยกไม่ขึ้นเสียเฉยๆ อย่างนั้นแหละ

แต่เขายังชวนยังเชิญอยู่เรื่อยๆไม่หยุด แล้วเราจะหยุดได้ยังไง จะอ้างเหตุผลอะไร ในการเลิกพูด จะเป็นการเห็นแก่ตัวไหม จะบ่ายเบี่ยง ให้ไปชวนคนอื่น ก็ไม่สำเร็จ เพราะเขาสนใจ เป็นคนๆไป

คงจะต้องพูดจนกว่าจะไม่เป็นที่สนใจ หรือจนกว่าจะพูดครบที่ ซึ่งก็ไม่แน่ บางแห่งเชิญซ้ำ ก็ปฏิเสธไปตามความเป็นจริงว่า "จ๊ะกันกับที่อื่น ต้องขอไปที่อื่น ซึ่งไม่เคยไปเลย" ผู้เชิญ ก็ไม่ใคร่พอใจ อ้างว่าถึงจะซ้ำที่ ก็ไม่ซ้ำหัวข้อ ที่จะพูดนี่

คนพูดกับคนเชิญ มักจะไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แต่การนัดแนะ ก็ไม่ใคร่พลาด ที่พลาด มักเป็นฝ่ายเชิญ

กำหนดพูดที่ลำปาง เราแจ้งไปว่า จะลงรถไฟที่เชียงใหม่ เขากลับไปรับที่ลำปาง เพราะคิดเอาเองว่า เราน่าจะลงที่นั่น

บอกว่าจะไปกับรถไฟขบวนหาดใหญ่ เขานึกว่าเราพูดผิด ก็ไปรับขบวนกรุงเทพฯ เสียนี่

พูดมาหลายครั้ง เพิ่งจะพลาดครั้งเดียว รับปากไว้แล้วลืม จดไว้แต่ไม่ดู อ้างว่าจำได้ แล้วก็จำวันผิด บ่นกันพึม ผู้ติดต่อเชิญ เป็นอาจารย์เก่าแก่เสียด้วย เคยสอนมา ตั้งแต่เป็น นักเรียนนายร้อย

การไปพูด บางครั้งก็สนุก แต่บางครั้งก็น่าสยอง ตอนเล็กๆ แม่ร้องกล่อมว่า "นกเขาเอย ขันแต่เช้าจนเย็น" นกเขาเจ้ากรรม ขันได้ขันดี เช้าตลอดเย็น ตอนนี้บางครั้ง เรากรรมยิ่งกว่านก เสียอีก พูดแต่เช้ายันค่ำ จนถึงเวลานอน