เคยท่องเที่ยว ล่าพระอริยะ จนอายุหมดไปกว่าครึ่ง จึงได้มาวัดนี้ มาแล้วก็สมใจ สะใจ ทั้งพระและฆราวาส ปฏิบัติธรรมได้เคร่งที่สุด สมเหตุสมผล มากที่สุดแห่งหนึ่ง ถ้าปฏิบัติตามได้ ชีวิตที่เหลือ จะมีสาระแก่นสาร มีเป้าหมายชัดเจน เกิดประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน มุ่งไปสู่การขจัด ความเห็นแก่ตัว ดีทั้งชาตินี้ และชาติหน้า

ฆราวาสที่มาก่อน มาพร้อมๆกัน และมาทีหลัง หลายต่อหลายคน ค่อยๆเลือน เลือนหายไป ในขณะที่ คนใหม่ๆ มามากขึ้น คนที่จากไปนั้น น่าคิด น่าศึกษา อยากจะถาม ใจคุณดูก่อน เมื่อรู้ว่า สังคมเล็กๆแห่งนี้ เป็นสังคมที่ดีที่สุด แห่งหนึ่ง ทำไมจึงไม่อยู่ คำตอบ คงจะมีต่างๆกัน แต่ที่ซ้ำๆกัน ก็คงจะไม่หนีเหตุผลที่ว่า "ดีแต่ทำไม่ได้ ที่อื่นอร่อยกว่า, สนุกกว่า, มีชีวิตชีวามากกว่า"

ก็ไหนว่าจะพากเพียรปฏิบัติธรรม แม้น้ำตาจะนองหน้า นี่น้ำตาไม่เคยร่วงเลยสักเม็ด ก็ทนไม่ได้เสียแล้ว ชีวิตช่างเปราะบาง ต้องการ การทะนุถนอม เอาอกเอาใจ เสียนี่กระไร บางคน เพียงพระท่านเทศน์ ไม่ถูกหูคำเดียว ก็เผ่นเสียแล้ว

ไปเถิด ไปที่ชอบที่ชอบ ไปสนุกสนานอย่างเดิมๆเถิด แต่อย่าลืมถามตัวเองว่า "วันคืนล่วงไปๆ บัดนี้เรากำลัง ทำอะไรอยู่"

บางครั้งความเห็นแก่ตัว ก็แวบเข้ามา ไปกันมากๆก็ดี วัดจะได้มีที่ว่างมากขึ้น สงบขึ้น เดี๋ยวนี้ บางเสาร์ บางอาทิตย์ แออัดยัดเยียด เกินไปเสียแล้ว หากเห็นแก่ตัวมากๆ อาจจะถึงขั้น สนับสนุนเอาเสียด้วย ไปเถอะ วัดนี้ไม่ดีเลย ยิ่งอยู่ยิ่งแย่ กินน้อยลง ลำบากมากขึ้น อยู่อีกไม่กี่ปี ก็จะตายแล้ว อย่ามัวมาอดๆ อยากๆ อยู่เลย

ช่วยคนอื่นไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ต้องช่วยตัวเองให้ได้ ต้องพยายามบังคับให้ได้ เพราะชีวิตนี้เป็นของเรา มีหรือที่ปฏิบัติธรรมให้ได้ผล โดยไม่ต้อง ละลด ถ้าเช่นนั้น พระพุทธองค์ ไม่ต้องออกบวชก็ได้ บุตรเศรษฐี มหาเศรษฐี ที่ออกบวชตาม ไม่ต้องละทิ้ง บ้านช่องเรือนชานก็ได้ ไม่ต้องไปกินน้อยใช้น้อย ให้ลำบากลำบน

การมีคุณธรรมนั้นไม่ยาก แต่การรักษาคุณธรรมนั้นยากยิ่งกว่า การถือศีลเคร่ง เหมือนเดินอยู่บนคมมีด เผลอเมื่อใด เป็นหล่นทันที ต้องคอย ระวังเนื้อ ระวังตัว ว่าเราไม่เหมือน เมื่อก่อนแล้วนะ เราได้ตัดสินใจ มุ่งมั่นเดินตามรอย พระพุทธองค์ วันคืนล่วงไปๆ เราเดินตาม ไปได้แค่ไหนแล้ว