 |
ชีวิตจำลอง |
๑๕. ผมไม่มีอนาคต
“ชีวิตนี้ ต้องการอะไร ?” ผมเช่นเดียวกับหลายๆ ท่าน
มักจะมีคำถามนี้ เกิดขึ้นกับตัวเองเสมอๆ
เมื่อเล็กๆ ไม่คิดอะไร เรียนไปเล่นไป ขอให้มีข้าวกิน มีขนมกิน มีเพื่อนเล่นที่ถูกใจ มีครูใจดี แม่อย่าตีบ่อยๆ
โตขึ้นมาหน่อย อยากเรียนต่อโรงเรียนมัธยมมีชื่อ อยากเป็นนักเรียนนายร้อย ห้อยกระบี่โก้ เรียนจบแล้ว มีงานทำทันที
อยากแต่งงานกับคนสวยๆ มีความรู้ และคิดเหมือนๆ กัน
อยากไปเรียนปริญญาโทต่อ ที่เมืองนอก อยากไปรบที่ลาว และเวียดนาม เหมือนเพื่อนๆ อยากมีที่ดิน มีบ้าน มีรถ ตั้งแต่เป็นนายทหารหนุ่มๆ และอยากได้รับเลื่อนยศ สูงๆขึ้นไป
เป็นโดยที่ไม่ได้อยากมาก่อน ก็ตอนปี ๒๕๒๘ สมัครรับเลือกตั้งเป็นผู้ว่าฯ เพราะเห็นว่าจำเป็น และเป็นหน้าที่ พอใกล้จะครบ ๔ ปี ใครๆหลายคน อยากให้อยู่เป็นผู้ว่าฯต่อ ประกอบกับได้ เริ่มงานไว้หลายอย่าง งานกำลังก้าวไปดี เป็นที่พออกพอใจ ของชาวกรุงเทพฯ ผมเห็นมีความจำเป็น และเป็นหน้าที่อีก ที่จะต้องสานงานเดิม และเริ่มงานใหม่
นับเป็นเวลาหลายปี ติดต่อกันมา จนกระทั่ง ขณะที่กำลังหาเสียง เป็นผู้ว่าฯรอบ ๒ อยู่นี้ ผมถามตัวเองเกือบทุกวัน
“อยากเป็นอะไร บอกหน่อยได้ไหม”
คำตอบ เหมือนเดิมทุกครั้ง ยืนยันไม่เปลี่ยนแปลง พูดไปหลายคนไม่เชื่อ และไม่มีทางที่จะเชื่อ โดยเฉพาะ ผู้ที่ไม่รู้ว่า ผมเป็นใคร มาจากไหน
ส่วนมากปักใจว่า ผมอยากจะเป็นใหญ่ ใหญ่กว่าที่เป็นอยู่ เพราะทำอะไร ดูๆไป ก็มุ่งไปสู่ความยิ่งใหญ่ ทั้งสิ้น
ไม่มีใครเชื่อว่า ถ้าแม้นผมเลือกได้ โดยไม่ติดอะไร ผมอยากจะกลับไปสู่ความเป็น”จำลอง” อยู่กระท่อม กว้าง ๗ คืบ ยาว ๑๒ คืบ เพลิดเพลินกับธรรมชาติ ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติธรรม เพื่อลดกิเลสต่อไป
ผมไม่มีอนาคต
*จบ*
อ่าน... ร่วมกันสู้