รินถ้อยร้อยธรรม... ชุดทับทิม

ลำธารชีวิต

“ชีวิต” ควรจะเป็นของเรา และเราควรจะเป็น ผู้จัดการกับ”ชีวิต”
ปล่อยตัวไปกับสายธารที่ไหล เหมือนปล่อยใจไปกับยถากรรม
แต่เมื่อไม่รู้จัก”ชีวิต” เราก็จัดการกับมันไม่ได้

รู้จักใช้

จงรู้จัก “ชีวิต” ให้ดีที่สุด แล้วจงใช้ “ชีวิต” ให้มีประโยชน์สูง - ประหยัดสุด

คิดสักนิด

พึงรู้จักการกิน เมื่อกิน ว่าเรากินเอาอะไร
พึงรู้จักการใช้ เมื่อใช้สอย ว่าเราจะให้เกิดอะไร เป็นประโยชน์คุ้มกันหรือไม่
พึงรู้จักการนอน เมื่อเรานอน ให้กำหนดประมาณเวลาหลับ เวลาตื่น
พึงคิดเสมอ เราเกิดมาก็แค่เดินทางไปสู่หลุมฝังศพ เราจะดีมีคุณค่า อยู่ที่การงานที่เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่นเสมอ

สั่งสมอะไร ?

“ชีวิต” คือการเกิดมาเพื่อ "หัดกระทำ"

ผู้กระทำดี ฝึกดี หัดดี ก็จะได้ดีไป

ผู้กระทำชั่ว ฝึกแต่ตามใจกิเลส หัดแต่สิ่งไปสู่ทางต่ำ ก็จะได้แต่ชั่ว ได้แต่กิเลส ได้แต่ความต่ำไป

แม้ภายนอกของผู้นั้น จะมีเงินร่ำรวย จะมียศล้นฟ้า จะมีความงามสุดโลก จะมีเสียงไพเราะสุดใจ หรือจะมียอดสมบัติใดๆอีก อีกก็ตาม ที่ไม่ใช่คุณสมบัติแห่งมโนธรรม ก็จะไม่ใช่”ความดีแท้สูงแท้” ที่ชีวิตเกิดมาเพื่อจะได้เลย” (๒๐ ธ.ค.๑๙)

เอกลักษณ์มนุษย์

การจะได้ชื่อว่า “มนุษย์” นั้น จะต้องทำงาน

อยู่เฉยๆ ไม่ทำงานหรือเกียจคร้าน
ไม่ใช่เอกลักษณ์ของมนุษย์จริงๆ

ทำงานเป็น

การทำงานที่มีคุณยิ่งใหญ่ คือ
ทำงานให้ได้ทั้งประโยชน์ตน และประโยชน์ท่านไปพร้อมๆกัน

ประโยชน์ตนก็คือ ตนได้ละล้างกิเลสลง
ประโยชน์ท่านก็คือ ได้สร้างสรร สารสัจจะ

คนมีค่า

คนที่สร้างที่ก่อให้แก่ตนเองนั้น คือ คนที่ยังไม่มี”ค่า” เลย
คนจะเริ่มมีค่า ก็ต่อเมื่อ สร้างก่อเพื่อผู้อื่น ให้แก่ผู้อื่นได้จริงๆ

ยิ่งสร้างก่อให้แก่ผู้อื่นที่ไม่ใช่”ญาติ” “ค่า”ยิ่งสูงยิ่งแพง
หรือยิ่งก่อยิ่งสร้างเพื่อสังคม เพื่อคนอื่นๆที่เป็นหมู่ ยิ่งใหญ่ ยิ่งมาก

ก็ยิ่งเป็นค่าแพงเป็นค่าสูงยิ่งๆขึ้นๆ อย่างแท้จริง

(๙ ต.ค.๒๐)

เรื่องใหญ่

เรื่องใหญ่เรื่องยากที่สุด ที่ผู้ชนะเกือบรอบโลกทำไม่ได้ ก็คือ “การเป็นผู้แพ้”
ถ้าเขาทำได้ เขาก็จะคือ “ผู้ชนะรอบโลก” อย่างแท้จริง (๙ ต.ค.๒๐)

อย่างนี้สิแน่ !

อย่าอ่อนข้อให้กับความผิด แต่จงอ่อนน้อมให้กับคนดี

เก็บเจ้าพ่อ !

คนผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ผู้เล็กได้ยิ่งสุด

แพ้

คนที่อ่อนแอมากที่สุด ก็คือ “คนที่แพ้ตนเองบ่อยที่สุด” (๑ ม.ค.๒๑)

หลอกตัวเอง

คนที่ไม่เก่งที่สุด ก็คือ “คนที่โกหกตัวเองเก่งที่สุด” (๑ ม.ค.๒๑)

สวยจริง

ตาคมว่าสวย ปากคมว่าเก่ง ก็ยังไม่ใช่คุณสมบัติที่ประเสริฐเลิศยอด เท่าใจคม หรือ “ใจที่ตัดใจได้เก่ง” (๒ ก.พ. ๒๑)

เร็ว…เลว

ความเร็วนั่นแหละที่พาให้ใจเลว และแล้ว สิ่งอื่นๆ ก็เลวลงๆตามต่อไป ช้าลงเสียบ้าง แล้วท่านจะดีขึ้นๆ โดยเฉพาะ "ปัญญา" จะค่อยๆ เจริญก้าวไปอย่างแท้จริง

เหนือคน

คนผู้รวยทรัพย์สินเงินทอง แล้วได้รับการเคารพนับถือบูชา

คนผู้สูงด้วยยศถาบรรดาศักดิ์ แล้วได้รับการเคารพนับถือบูชา

คนผู้มากด้วยสรรเสริญเยินยอ แล้วได้รับการเคารพนับถือบูชา จะประเสริฐอะไร… ?

คนที่แม้จะจน ก็ได้รับการเคารพนับถือบูชา

คนที่ไม่มียศเลย แล้วได้รับแต่คำนินทาเสียด้วยซ้ำ แต่ก็มีคนเคารพนับถือบูชา

คนผู้ไม่ใยดีโลกียสุขเลย ทว่าได้รับการเคารพนับถือบูชา นั่นต่างหากประเสริฐกว่า…!
(๓๐ ก.ค. ๒๓)

รวยนิรันดร

แจกน้ำใจ ไม่มีวันจน

คลื่นชีวิต

มีน้ำก็ต้องมีคลื่น เกิดเป็นคนก็ต้องมีอุปสรรค ผู้วิ่งหนีอุปสรรคนั้น ไม่ใช่ผู้ชนะเลยในโลก ! ผู้หันหน้าเข้าหาอุปสรรค แล้วพยายามสุขุมจนฉลาดรู้ ในการกระทำกับอุปสรรคนั้นๆ ให้เกิด”ผลดี”ขึ้นเรื่อยๆให้ได้ นั่นแหละ คือผู้เจริญ และถ้าผ่านอุปสรรคใดๆได้อย่างเจริญยิ่ง นั่นคือ ผู้ชนะที่น่าภาคภูมิที่สุด

ดอกไม้มนุษย์

เราต้องทำชีวิตให้สดชื่น เบิกบาน ดุจดังดอกไม้ หากเราไม่เบิกบาน เราก็สู้ดอกไม้ไม่ได้ ชีวิตของเราควรมีคุณค่ามากกว่าดอกไม้

สิ่งที่สังคมขาดแคลน

แม้เราจะไม่ได้ความจริงใจจากใคร ก็ขอให้เราจริงใจให้จริงให้ได้เถิด สังคมก็ชื่อว่า… ยังมี”ความจริง” (สัจธรรม) อยู่บ้างในโลก ( ๑๑ ต.ค. ๒๕)

สังคมดีใจ

สังคมใดที่มีคนดีใจเพราะ “ได้ให้” มากกว่ามีคนดีใจเพราะ “ได้รับ” สังคมนั้น ย่อมสุขและแน่นแฟ้นยิ่งกว่า สังคมที่มีคนตรงข้ามดังกล่าวนี้

สังคมเจริญ

ความเจริญของสังคมนั้นอยู่ที่สมาชิกทุกคน ต่างก็มีเมตตาต่อกัน เกื้อกูลกัน ขยันหมั่นเพียร บริบูรณ์สุขสบายกันได้ถ้วนหน้า นี่แหละ คือ ความเจริญแท้จริงของสังคมมนุษยชาติ

ช่วยสังคม

การแก้ไขตนเอง คือ…การช่วยสังคมที่ดีที่สุด