|
81.
ศรัทธาใดที่เราแน่ใจแล้ว ก็จง"มั่น"ให้มาก
ปัญญาใดที่เรายังไม่ได้เพิ่ม ก็จง"มี" ให้ได้
ความหลุดพ้น -ว่าง-เบา-สบาย -ปลอดโปร่งใดๆ
ที่เรามีแล้ว ก็จง"รู้"ให้ชัด
และเมื่อขัดข้อง ไม่ว่าง -ไม่เบา -ไม่สบาย -ไม่ปลอดโปร่ง
ณ เมื่อใด ก็อย่าเผลอใจ-อย่าห่างใจ จงจัดการเปลี่ยนจิต ปรับใจให้เร็วพลัน
เราก็จะใกล้พระพุทธเจ้า เข้าไปทุกทีๆ
(12 ก.ย. 2520)
-  กลับไปที่หัวเรื่อง
82. อาตมาสิ้นสงสัยสนิทแล้ว
ในที่ๆอาตมาอยู่ และในที่ๆ อาตมาเป็น! มาเถิดคุณ
จงมาอยู่และมาเป็น อย่างอาตมา
(12 ก.ย. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
83.
ผู้ "รู้" ก็จริง "เป็นได้" ก็จริงเท่านั้น
ที่จะยืนยันได้ในนิพพาน และเที่ยงแท้ในนิพพาน
คุณล่ะ!
ปรารถนา "นิพพาน" บ้างหรือเปล่า?
(12 ก.ย. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
84.
ผู้รู้แจ้งใน "ความไม่มีทุกข์" เพราะว่าตนในขณะนั้น
"จิต" ไม่มีโลภะ-โทสะ-โมหะ ได้แท้ๆ ไม่ว่าจะเป็นกิเลส
หยาบ-กลาง-ละเอียด ก็ไม่มีจริงๆ! และเห็น"จิต"ตนจริงๆ
อยู่ทีเดียวว่า "ตนไม่มีทุกข์" และตนก็ไม่ได้หลงเสวย"โลกีย์สุข" อยู่จริงๆด้วย แม้ขณะนั้นๆ เราจะกำลังทำงานทำการ มีสัมผัสยุ่งอยู่ ปานใดๆก็ตาม ผู้นั้นแหละคือ ผู้กำลังมี "อารมณ์นิพพาน" อยู่ในขณะนั้นๆเทียว จงรักษา อารมณ์เช่นนั้น ให้มีให้มั่นคงถาวรเถิด นั่นคือ
การปฏิบัติธรรม ที่กำลังมีผลสูงสุด เป็นปัจจุบันจริงๆแท้ๆ ถ้ามีอารมณ์โลภะ-โทสะ-โมหะ แซมขึ้นมาแว๊บใด
ให้รีบรู้ให้ทัน แล้วรีบ"สลัดออก" ให้เร็วทันที ทุกเมื่อให้ได้
หากทำได้ดั่งนี้ตลอดไป ก็เป็นอันหวังไว้ซึ่ง "อรหันต์"
แน่แท้
(13 ก.ย. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
85.
จงรู้จัก "ชีวิต" ให้ดีที่สุด แล้วจงใช้ "ชีวิต"
ให้มีประโยชน์สูง -ประหยัดสุด
(25 ก.ย. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
86.
จง "รู้ตัว"ให้ได้ เมื่อจิตเราหวั่นไหวด้วย"ปีติ"
แรงไป หรือจิตเราสะเทือน ด้วย"ความไม่พอใจ" แม้อ่อนเบาปานใดก็ตาม
แล้วรีบใช้ปัญญาโลกุตระ แก้ไขจิตให้สู่ สภาพดีที่สุดให้ได้ ทุกโอกาส
นั้นคือ ผู้กำลังเดินทางเข้าหานิพพาน
(9 ต.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
87.
"คน" ผู้มีความสุขที่สุด ก็คือผู้ที่รู้ว่าตัวเอง กำลังเป็นผู้"ให้" หรือ "เสียสละ"
แก่ผู้อื่น ได้จริงที่สุด
(9 ต.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
88.
คนที่สร้างที่ก่อให้แก่ตนเองนั้นคือ คนที่ยังไม่มี"ค่า" เลย คนจะเริ่มมี"ค่า" ก็ต่อเมื่อ สร้าง-ก่อ เพื่อผู้อื่นได้จริงๆ
ยิ่งสร้าง-ก่อ ให้แก่ผู้อื่น ที่ไม่ใช่ญาติ "ค่า"ยิ่งสูงยิ่งแพง
หรือยิ่งก่อยิ่งสร้างเพื่อสังคม เพื่อคนอื่นๆ ที่เป็นหมู่ยิ่งใหญ่ยิ่งมาก
ก็ยิ่งเป็นค่าแพง เป็นค่าสูงยิ่งๆขึ้น อย่างแท้จริง
(9 ต.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
89.
เรื่องใหญ่เรื่องยากที่สุด ที่ผู้ชนะเกือบรอบโลกทำไม่ได้ ก็คือ
"การเป็นผู้แพ้" ถ้าเขาทำได้ เขาก็จะคือ "ผู้ชนะรอบโลก"
อย่างแท้จริง
(9 ต.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
90.
คนผู้สุขที่สุด และจะเป็นผู้มี"ค่า" มีความประเสริฐแท้
ก็คือ ผู้ได้"ให้" ได้"เสียสละ" เท่านั้น
แม้ได้ให้-ได้เสียสละแค่ "วัตถุทรัพย์สิน" ก็สุขจริง
แต่อาจจะมี "ค่า"เป็นลบ หรือยังไม่มี "ค่า"
ถูกแท้ถูกจริงก็ได้ ต้องพิจารณา วัตถุทรัพย์สินที่จะเสียสละ กับผู้จะได้รับให้ดีๆเถิด ว่าเหมาะสมหรือไม่? ยิ่งกว่านั้น ได้ให้-ได้เสียสละ "แรงกาย"
ได้ให้-ได้เสียสละ "แรงสมอง" ก็ยิ่งแสนสุข แต่ก็อาจจะมี
"ค่า"เป็นลบ หรือยังไม่มี "ค่า" ถูกแท้ถูกจริงอีกก็ได้
ต้องพิจารณา "แรงกายแรงสมอง" ของเรา ที่จะเสียสละลงไปนั้นๆ
ให้เหมาะสมดีงามยิ่งแท้ ให้ได้อีก และยิ่งกว่านั้นขึ้นไปอีก ผู้ให้ได้-เสียสละได้
แม้กระทั่ง เรางด"โทสะ" หรือลด"ความชัง"
เลิก"อารมณ์ไม่พอใจ" ของเราที่มีต่อคนผู้นั้น ต่อสิ่งๆ
นั้น ต่อรูป-รส-กลิ่น-เสียง-สัมผัสนั้นๆ ได้แท้ ก็นั่นแหละยิ่งเป็น
"วูปสโม สุโข" ความสุขอันประณีต สุขุมสงบยิ่งแท้ ทั้งมี"ค่า"แท้ ประเสริฐแท้ และยิ่งๆกว่านั้นขึ้นไปๆอีก
ผู้เสียสละได้ จนกระทั่ง เรางด "ราคะ" หรือ "ความรัก"
เลิก"อารมณ์ปีติ"ของเรา ที่มีต่อคนผู้นั้น ต่อสิ่งๆนั้น ต่อรูป-รส-กลิ่น-เสียง-สัมผัสนั้นๆ ได้จริง ก็นั่นแหละ ยิ่งเป็น"วูปสโม
สุโข" ความสุขอันประณีต สุขุมสงบ เยี่ยมยิ่งจริงกว่า ขึ้นไปอีก
ทั้งมี"ค่า"แท้ ประเสริฐแท้ เยี่ยมขึ้นไปอีก และสุดท้าย ผู้ให้ได้
ผู้สละได้ แม้ความสงบที่ตนติด ความเฉยที่ตนเป็นตนมี มากเกินไป
ความว่างที่เรายึดว่า เราจะต้องเป็นต้องมี ก็ไม่ต้องมี ไม่ต้องเป็นเสีย ก็ได้จริงๆ
และท้ายสุดแห่งท้ายสุดจริงๆ เป็นผู้ให้ได้-เสียสละได้ แม้ความสุขอันประณีต สุขุมสุด ของตนแท้ๆ
ไม่ต้องหลงสะสม กระทั่งไม่ต้องหลงว่า นิพพานเป็นของตัวของตน เมื่อเรา
"ทำ" นิพพานเป็นแล้ว อย่างแท้จริง สุขุมสุดสนิทเนียน
ไม่ต้องห่วงนิพพาน ไม่ต้องสะสมนิพพาน แต่เป็นผู้แจกนิพพาน แก่มวลมนุษยชาติ อย่างขยันขันแข็ง และชาญฉลาด ไม่ประมาทอย่างที่สุด
ผู้นั้นแหละคือ ผู้ "ปรมัง สุขัง" คือ ผู้ถึงแล้วซึ่งสภาพ
"ยิ่งกว่าสุข" ทั้งหา "ค่า" บ่มิได้ สุดยอดแห่งความประเสริฐ
(9 ต.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
91.
เรื่องใหญ่เรื่องยากที่สุดที่ "ผู้เกือบจะบรรลุผลสำเร็จสุดยอด"
ทำไม่ได้อยู่ก็คือ เขาไม่รู้ "ผลสำเร็จ" นั้นจริง!
ทั้งๆที่เขาทำมันได้แล้ว อย่างไม่ยากเย็นเลย เสียด้วยซ้ำ
(9 ต.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
92. จงรู้ผลที่เรา "ได้" แล้วของตนให้จริง แล้วจงหาบทปฏิบัติให้แก่ตน เพิ่มสูงขึ้นให้ได้
เราจึงจะไม่เซ็ง หรือจะไม่ถดถอยจาก "ธรรม" จะไม่ตกต่ำจาก
"ธรรม"
(9 ต.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
93.
ผู้ "รู้"ก็จริง "เป็นได้"ก็จริงเท่านั้น ที่จะยืนยันได้ในนิพพาน
และเที่ยงแท้ในนิพพาน
คุณล่ะ!
รู้จัก "นิพพาน" บ้างหรือยัง?
และ "เป็นได้" บ้างแล้วหรือยัง? หรือแน่ใจใน "นิพพาน"
แล้วอย่างไร? ปานใด?
(10 ต.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
94.
"ความไม่สบาย" นั้นแหละ ที่ทำให้เรารู้อย่างจริงแท้ว่า เราสบายได้จริงหรือไม่?
(23 ต.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
95. จงอ่าน "บุญบารมี"
ที่เราฝึกเพียรปฏิบัติ ให้เห็นจริงเสมอ แล้วเพิ่มบุญใหม่ บารมีในจุดใหม่อีก ให้ได้เสมอๆด้วย เราจึงจะเป็นผู้เจริญอย่างแท้จริง
(19 ธ.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
96.
ผู้สบายแล้ว คือผู้ไปก็ได้
มาก็ได้ ไม่ต้องไปก็ได้ ไม่ต้องมาก็ได้ นั่นคือ ผู้ได้ชื่อว่า
ผู้หยุดสนิท จึงเป็นอยู่ด้วย การเพียร-การพัก ที่มีปัญญาอันไม่เห็นแก่ตัวแท้
(19 ธ.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
97.
"ความลังเล"
คือ ความทุกข์ และเป็นอุปสรรค ในการก้าวหน้าทางธรรม จงทำความมั่นใจ
ความแน่ใจ ด้วยปัญญาให้แจ้งชัด เด็ดเดี่ยวให้ได้ ความสบายจะเกิดทันที
แล้วความเจริญในธรรม จะตามมา
(19 ธ.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
98.
รู้ "ธรรมะ" ที่จะทำให้เกิดแก่ตน เป็นระดับชั้นให้ได้
แล้วทำให้สำเร็จ และต้องรู้ส่วนที่สำเร็จ ก็ให้"แล้วรู้แล้ว"
แล้วก็พากเพียรส่วนต่อ อันเป็นคุณเบื้องสูง ขึ้นไปเสมอๆ
(19 ธ.ค. 2520)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
99.
คนที่ไม่เก่งที่สุด ก็คือ "คนที่โกหกตัวเองเก่งที่สุด"
(1 ม.ค. 2521)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
100.
ผู้รู้จัก "พระ" แท้ และเป็นผู้แกะรอยพระจริง
นั่นแหละคือ ผู้กำลังเดินสู่สุคติแล้วแน่นอน
(1 ม.ค. 2521)
- กลับไปที่หัวเรื่อง
|
