[ฝันร้ายเมื่อเที่ยงคืน] [เพลงเมตตาอลิกะ] [การป้องกันตนมิให้เป็นโรคมะเร็ง] [ชีวิตนั้น... มิใช่ของฉันหรือ?]
[เวียนตาย เวียนเกิด]

เพลงเมตตาอลิกะ

“สัตว์ทั้งหลายอย่าเบียดเบียนกันเลย
ฉันรักพวกเธอ เอ็นดูพวกเธอ..........”
“เธอทำอะไรอยู่?”
“ฉันกำลังแผ่เมตตา”

“เวลากิน เธอแผ่หรือเปล่า?”
“แผ่”
“ตอนเคี้ยวเนื้อเพื่อนล่ะ?”
“แผ่”

“โอ ฉันยอมแพ้เธอ เธอเก่งกว่าฉัน”
แม้แต่ขณะกัดกินเนื้อเพื่อน
เธอยังมีกะใจแผ่เมตตา
ฉันทำไม่ได้ ฉันจึงต้องเลิกกิน

ฉันทนไม่ได้ ถ้าเนื้อเพื่อนอัดอยู่เต็มปาก
เศษเอ็นติดอยู่ซอกฟันยั้วเยี้ย
ฉันทำมีได้ ฉันจึงเลิกกิน
ฉันอดขมขื่นไม่ได้ หมดกะใจแผ่เมตตา

ถ้าหากเรอกลิ่นเนื้อเพื่อนของฉัน
ฉันเจ็บปวดทุกครั้ง จนแผ่เมตตาไม่ได้
ขณะที่ฉันบอกให้คนอื่นรักกัน สงสารกัน
เพราะต่างก็รักชีวิตของตัวเองทั้งสิ้น

แต่เมื่อเช้า ปากฉันยังไม่จางกลิ่นคาวๆของเพื่อน
เธอเก่งจริงๆ ฉันต้องขอยกนิ้ว
เพราะฉันทำไม่ได้
กลิ่นเหม็นศพเพื่อนระเหยออกจากปาก

เธอก็ยังมีสมาธิมั่นคง ที่จะแผ่เมตตา
เธอเยือกเย็นได้ทุกครั้งแม้จะกินเนื้อเขา
แต่ก็สอนเมตตากันได้
ใครเล่าจะเก่งกว่าเธอ

จะหนักแน่น สงบนิ่งยิ่งกว่าเธอ
ที่สามารถทนกินเนื้อเพื่อนได้
แต่ก็ยังมีกะใจแผ่เมตตาให้อย่างสงบและแสนจะเบิกบาน
เธอนั้นจะต้องมีธรรมะชั้นสูง

เห็นอนัตตาธรรมชัดแจ้ง
ไม่มีสัตว์ ไม่มีเรา ไม่มีเขา
เห็นทุกสิ่งไม่มีตัวตน
แม้เสียงร้องของเพื่อนจะตื่นตระหนก

จะพลัดพรากญาติมิตร
จะร้องเจ็บปวดรวดร้าวขวัญหาย
จะเลือดรินหลั่งไหลนองกระจาย
แต่เธอก็ยังเห็นไม่มีเขา ไม่มีเรา

ธรรมะของเธอคงสูง
จนเห็นทุกอย่างไหลตามกระแส
จนวางจิตวางใจได้หมดจด ไม่ทุกข์ร้อน
เห็นอนิจจังแตกสลาย

เห็นทุกขังแตกกระจายแหลกเหลว
เห็นอนัตตาสิ้นฤทธิ์ในบัดดล
เธอจึงกินเนื้อเพื่อนได้อย่างเฉย
ฉันทึ่งใจทุกครั้งที่เห็นเธออ้าปากกัดกินเนื้อเพื่อน

เธอค้อมหัวด้วยความสำรวม
ทอดตาลงปลงเนื้อเพื่อนด้วยความสุภาพ
ไม่มีแววเศร้าหมองในดวงตาแม้แต่น้อย
เธอช่างเก่งเสียนี่กระไร

ที่สามารถตัดรอบเป็นปัจจุบันธรรม
ตัดอย่างไม่แยแส “ปัญหา” ฟุ้งเฟื่องแต่ “ปัญญา”
รู้แม้ “ปัจจยาการ” แต่ไม่ยักรู้ว่า มันมีการ “ฆ่า”
จะมีที่มาชั่วช้า ต่ำทรามแค่ไหน

เอาเดี๋ยวนี้ ตรงนี้
เป็นชิ้นๆ อยู่ต่อหน้า ไม่ได้ฆ่า ไม่ได้เจตนาเป็นพอ
จิตของเธอมั่นคงกว่าฉันนัก
เพราะทุกครั้งที่ฉันกิน

ฉันก็มักจะเห็นที่มาแห่งความปวดร้าว
ได้ยินเสียงโหยหวนของเพื่อนฉัน
ฉันจึงทนไม่ได้ ถ้าจะกิน
หัวใจของฉันฟุ้งซ่านคิดหนัก

จิตใจมันดื้อไม่ยอมเชื่อ
พูดเท่าไหร่ๆว่า มันเกิดมาเพื่อเป็นอาหารของเรา
เวรกรรมของหัวใจฉัน ที่ไม่ยอมคล้อยตาม
แต่หัวใจของเธอซิแน่

ตัดปัญหาพวกนี้ได้สิ้นเกลี้ยง
มีอะไรก็กินๆไปไม่ต้องคิด
ไม่ถือตัว ถือตน ถือคน ถือสัตว์
กัดฉีกกินพลาง แผ่เมตตาไปพลาง

ไม่โศก ไม่เศร้า ไม่ละอาย ไม่กลัว
เธอนี่ช่างเก่งเสียจริง !

ละอองร้าว
๔ เม.ย. ๒๑