[ฝันร้ายเมื่อเที่ยงคืน] [เพลงเมตตาอลิกะ] [การป้องกันตนมิให้เป็นโรคมะเร็ง] [ชีวิตนั้น... มิใช่ของฉันหรือ?]
[เวียนตาย เวียนเกิด]

ชีวิตนั้น... มิใช่ของฉันหรือ?

ฉันเป็นลูกแม่ช่อน แม่ช่อนมีลูกดก ฉันจึงมีพี่น้องมากมาย แม่บอกว่าพวกฉันเกิดตอนน้ำมาก ใน

กอผักบุ้งใหญ่ริมทุ่ง ตอนเล็กเล็ก พวกฉันมีตัวเป็นสีแดง ลอยเล่นน้ำกันเป็นแพสวยงามมาก ส่วนแม่จะอยู่ใกล้ๆ คอยว่ายเวียนวน
ระวังภัยให้พวกฉัน แม่มีร่างกายแข็งแรง ปราดเปรียว ว่ายน้ำไวและสามารถมุดดำดินได้อย่างรวดเร็ว เมื่อมีอะไรทำให้พวกฉันตกใจ
แม่จะพุ่งปร๊าดกระโดดฮุบทันที เสียงลำตัวของแม่กระทบน้ำดังโครมจอกแหนแหวก แตกกระจายเป็นวงใหญ่
ดูแม่ช่างแข็งแรงเก่งงกล้าเสียจริงๆ พวกอันธพาลถ้าได้เจอแม่ จะพากันหนีไปไม่เหลียวหลังเลยทีเดียว

ดูแม่ช่างรักและห่วงพวกฉันเหลือเกิน แม่เคยขอร้องพวกฉันว่า อย่าไปเล่นบนผิวน้ำให้นานนัก
แต่ความไร้เดียงสาทำให้พวกฉันไม่เชื่อแม่ ก็ยอดไม้ใบหญ้าอีกทั้งท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ มันน่าเพลิดเพลินกว่าโคลนตมเป็นไหนๆ
ขณะนั้นพวกฉันยังไม่เข้าใจในคำขอร้องตักเตือนของแม่ ไม่รู้เลยว่ามันจะก่อให้เกิดอันตรายต่อแม่อย่างใหญ่หลวง

เช้าวันหนึ่ง ขณะที่พวกฉันพากันขึ้นมาเล่นบนผิวน้ำ ดูแสงเงินแสงทองจับขอบฟ้า และวิ่งไล่หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
พลันก็มีสิ่งหนึ่งหย่อนลงมาท่ามกลางพวกฉัน เสียงดังต๋อม ความตกใจทำให้พวกฉันวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน
และแล้วก็เหมือนครั้งก่อนเช่นเคย “โครม !” น้ำแตกกระจาย พวกฉันพากันถอนใจ คิดว่า ก็เท่านี้เอง.. แม่ฉันเก่งอีกแล้ว แต่....ที่ไหนได้
แม่ฉันเป็นอะไรไป แม่ดิ้นบิดตัวไปมา....และกำลังลอยขึ้นจากน้ำ “แม่..แม่”พวกฉันตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจ พรวด !
ร่างของแม่ที่สะบัดหลุดจากสิ่งลึกลับ จมหายไปใต้น้ำ พวกฉันพากันไปที่ร่างของแม่ แม่ฟุบตัวนิ่ง
เลือดสีแดงไหลออกมาจากมุมปากข้างหนึ่งปนไปกับน้ำเป็นทางยาว “แม่..แม่....แม่เป็นอะไร” ถึงแม้ไม่มีเสียงตอบจากแม่
แต่ดวงตาของแม่ก็บ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส “โอ้...แม่จ๋า เพราะความซุกซนของลูกแท้ๆ
แม่จึงต้องได้รับทุกข์ทรมานเช่นนี้”

จากนั้นแม่ก็ไม่สามารถพาพวกฉันไปหาอาหารกินดังเช่นทุกวันได้ แม่ต้องฟุบตัวนอนกบดานอยู่กับที่ เพราะพิษของบาดแผล
พวกฉันไม่รู้จะไปไหน ก็เลยต้องเล่นอยู่ใกล้แม่ นานๆ จึงจะขึ้นไปเล่นบนผิวน้ำ พวกฉันต้องหากินกันตามมีตามเกิด น้องเล็กๆ
ที่อ่อนแอ สู้กับธรรมชาติไม่ไหว ก็ต้องล้มตายลงตัวแล้วตัวเล่า ร่างกายของแม่ที่เคยกำยำ สีดำมะเมื่อม เป็นที่น่าเกรงขามก็ซูบผอม
ซีดเซียวลง เพราะอาหารไม่ได้ตกถึงท้องแม่เลย

แม่รู้ว่าพวกฉันอยู่กันอย่างอดๆอยากๆมาหลายวัน ด้วยความรัก ห่วงใจในพวกฉัน ถึงแม้แม่จะยังไม่หายดี
แม่ก็ยังแข็งใจทนว่ายอย่างสะเปะสะปะ พาพวกฉันไปหากิน แม้แม่จะหิวแสนหิวอย่างไร เมื่อแม่เจออาหาร แม่ก็จะไม่รีบกิน
แต่แม่อุตส่าห์บดเคี้วยด้วยปากที่ยังไม่หายสนิทแล้วก็พ่นออกมาให้พวกฉันกินกันอย่างเอร็ดอร่อย

ต่อมา เมื่อร่างกายของแม่เริ่มแข็งแรง แม่ก็พาพวกฉันอพยพออกไปจากถิ่นกำเนิดนี้ เพราะแม่คิดว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยเสียแล้ว
แม่พาพวกฉันลอยไปตามน้ำเรื่อยๆ แหม ! น้ำก็แสนลึกและไหลเชี่ยว แม่พาพวกฉันว่ายน้ำลัดเลาะมา
จนได้พบทำเลแห่งใหม่เป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่ ลึกเข้าไปในชายทุ่ง มีผักตบชวาหนาแน่นไปหมด แม่บอกว่าที่นี่อุดมสมบูรณ์ดี
และคงจะปลอดภัยสำหรับพวกเรา จากนั้นเราก็ได้อาศัยอยู่นี่นี่เป็นปกติสุขตลอดมา

จนกระทั่งย่างเข้าหน้าแล้ง น้ำก็เริ่มลดน้อยลง ฉันสังเกตเห็นแม่กระวนกระวาย เป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
ฉันบอกให้แม่พาพวกฉันไปหากินในน้ำลึกก็ได้ แต่เพราะพวกฉันยังเล็กเกินไป แม่จึงไม่กล้าพาไป น้ำน้อยอย่างนี้ทำให้แม่หากินลำบาก
ต้องคอยหลบซ่อนในกอผักตบชวา แม่บอกให้พวกฉันทนไปหน่อย ไม่ช้าน้ำก็จะมาอีก

และแล้วค่อนดึกในคืนหนึ่ง พวกเราก็ต้องตกใจ เมื่อมีไฟดวงใหญ่ส่องมายังพวกเรา แม่สะดุ้ง และขยับตัวอย่างลุกลี้ลุกลน
ทันใดนั้นเอง ส้วบ ! เสียงของเหล็กแหลมกระทบลำตัวของแม่อย่างถนัดถนี่ แม่ดิ้นพราดๆ
ขดตัวโค้งไปกับเหล็กที่ปักคาร่างด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส “ลูกแม่” เสียงหวีดร้องของแม่ ในคราวนั้น ยังก้องอยู่ในหูของฉัน
จากนั้น เขาก็งัดร่างของแม่ฉันขึ้นไปจากน้ำ หัวใจของฉันเหมือนจะหยุดเต้น

เขาเอาแม่ฉันไปไหน ?

แม่ฉันทำอะไรหรือ ?

คืนนั้น ถ้าหากแม่จะหนีเอาตัวรอด ก็คงทำให้แม่รอดพ้นอันตรายได้ แต่เพราะห่วงพวกฉัน ชีวิตของแม่จึงต้องเซ่นสังเวยให้กับความรัก
ความผูกพันในลูกแท้ๆ

เมื่อขาดแม่ พวกฉันก็หมดที่พึ่งพา ถูกเขาข่มเหงรังแกเรื่อยมา จนต้องกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศ

คนละทาง เดี๋ยวนี้ฉันมีชีวิตอยู่อย่างเลื่อนลอย ไร้จุดหมายปลายทาง ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นฉันยังจำได้..ยำได้ไม่ลืมเลย
ร่างของแม่บิดโค้งไปกับเหล็กด้วยความเจ็บปวด เสียงร้องของแม่ และเสียงร้องไห้ระงมของพวกฉัน

เมื่อไรหนอ มนุษย์จะเลิกไล่ล่าพวกฉันเสียที พวกฉันต่างก็รักชีวิต อยากมีชีวิตอยู่ยืนนานเช่นเดียวกับมนุษย์ พวกฉันไม่เคยไปรบกวน หรือ สร้างความเดือดร้อนให้ใครมิใช่หรือ ? แล้วทำไมพวกฉัน จึงต้องได้รับความทุกข์ทรมาน ตลอดมาเช่นนี้ด้วยเล่า ?