“เสียสละ” นั้น เป็นความดี
“เอาเปรียบ” นั้น เป็นความเลว
บัณฑิตทั้งหลาย หรือ ผู้มีปัญญา
ต่างก็รู้จริง เข้าใจได้
แต่เพราะจิตของบัณฑิตนั้นๆ ยังอ่อน
อำนาจจิตยังไม่มี จิตยังไม่แข็งพอ
สู้อำนาจของกิเลสไม่ได้
จึงยังต้อง “เอาเปรียบ”อยู่
ยัง“เสียสละ” ไม่ได้

ถ้าผู้ยัง “เอาเปรียบ”นั้น ยอมรับตรงๆ ว่า
ตนยังเลว ตนยังไม่สามารถทำดีนั้นๆได้
อาจจะเพราะตนยังจำยอม
เนื่องด้วยวิบากเป็นที่สุด
แม้กำลังจิตตนนั้น
จะสามารถเสียสละได้แล้วจริง ก็ตาม
ผู้นั้น ก็ยังไม่ชื่อว่า โจร

แต่ถ้า ผู้ยัง “เอาเปรียบ” นั้น ใช้ปัญญา
ประดิษฐ์กิริยาบ้าง ประดิษฐ์วาจาบ้าง
เสแสร้งกลบเกลื่อน “ความเอาเปรียบ” นั้นๆ ของตน
และแล้ว ไม่ยอมรับผิด ไม่ยอมรับความจริง
ในความไม่สมบูรณ์ของตน ก็กิริยานั้นๆ วาจานั้นๆ
นั่นแหละ คือ ท่าทีที่เรียกว่า
ความเป็น “จอมโจรบัณฑิต”
ที่มีบทบาทย้อนแย้ง ไม่เรียบร้อยสันติลงได้
และ เป็น “ปัญหา” ที่ไม่ลงตัวอยู่ในสังคม