ไกลแสนไกลจากถิ่นฐาน
นานสุดนานคนรักรอคอย
เพียงเพราะหลงเศษเงินเล็กน้อย
ปล่อยให้นายโง่เขลาบัญชา
เราต่างจากบ้านมาเพื่อฆ่ากัน
ชัยชนะบนความตายนั้นเป็นของใคร
เราได้อะไรจากสงคราม
ในนิยามความยิ่งใหญ่
ไฉนต้องแลกมาด้วยเลือด
โลภและรุนแรงแฝงอยู่ใจดวงใด
ไฉนไม่คิดฆ่ามัน มันคือต้นเหตุสงคราม
กลับเถิดพี่น้อง
กลับสู่อ้อมกอดเปี่ยมรักของผองเรา
รักเท่านั้นยั่งยืนร่มเย็นนิรันดร์
ไว้อาลัยการตายไปของมนุษยธรรมในคนบางเหล่า
บอกก่อน จากกลุ่ม
เป็นเรื่องดีอย่างยิ่ง ที่คนตะวันตกส่วนใหญ่ซึ่งเชื่อในวัตถุและสุขสัมผัส
กระทั่งเห็นว่าชีวิตมีแต่ที่นี่ชาตินี้ ได้เกิดความเห็นใหม่ขึ้นมาบ้างว่า
มนุษย์ไม่เกิดตายเพียงชาติเดียว ชีวิตยังมีความสืบต่อ สิ่งใดเคยทำไว้ยังคงต้องกลับมาทำอีก
และมนุษย์เป็นนิรันดร์
จริงอยู่ความเชื่อนี้ ไม่ใช่สัจจะไปทั้งหมด
เมื่อตรวจจับด้วยคำสอนของปราชญ์เอก แต่กระนั้นได้ทำให้ผู้คนหันออกจากวัตถุนิยม
สุขสัมผัสทางกาย มาแสวงหาสุขสงัดทางใจและนิยมรู้สึกด้านจิตวิญญาณ
ซึ่งก่อให้เกิดการอยู่ร่วมโดยดีมากขึ้น
คงดีมากขึ้นไปอีกหากความเชื่อนั้นได้รับการต่อยอด
กระทั่งเกิดการแสวงหาใหม่ ที่ไม่ใช่แสวงหาใครหรือใดๆ แต่เป็นแสวงหาตนเอง!
แสวงหาตนเองเพื่อมีสิทธิ์เลือกเกิดอีก หรือตายลับนิรันดร์
ใช่หรือไม่
เราต่างเสียเวลากันหลายภพชาติ
ในการตามหาใครคนนั้น ใครคนนั้นที่ตนจะจมใจไปในทะเลใคร่ของเขาทั้งชีวิต
และ อีกหลายชีวิตหลายภพชาติ ใครคนนั้นที่ตนต้องสะสางบาดหมางปางบรรพ์
ใครคนนั้นที่ตนต้องการให้เขารู้บ้างว่าเราไม่ธรรมดา ไม่ใช่รองเท้าบาจาที่จะซื้อเหยียบกันได้ง่ายๆ
ฯลฯ
หากเราเข้าใจชัด หรือเชื่อว่า ชีวิตสามารถดับสูญได้
สามารถทำชาติสุดท้ายให้เกิดขึ้นได้ และเพียงดับสูญ ความเหงา ความแค้น
ความต่ำต้อย หรือ โศกเศร้าอันมาแต่ แก่ เจ็บ ตาย พลัดพราก จะกลายเป็นเพียงตำนานอวิชชา
เป็นบทเรียนความหลังครั้งใจยังเยาว์
หากเชื่อเช่นนี้เราคงไม่หลงแสวงหาใครยิ่งไปกว่าตน
เพราะพบเจอตน จึงเข้าใจตน เห็นโทษนิสัยในตน เห็นเยื่อใยต่อคน ต่อ
โลก ต่อความเป็นความมีต่างๆที่ร้อยรัดวิญญาณ แล้วการรื้อสางจะตามมาเหมือนนักโทษผู้หน่ายหนักพันธนาการ
ย่อมไม่ละเลยบรรลุเสรี
กระนั้นในการแสวงหาตน ไม่หมายว่าต้องหลบลี้หนีหน้าผู้คน
เพราะผู้คนนั้นแหละที่สะท้อนให้เราเห็นตน เห็นเยื่อใย ทั้งปมใดๆ
หรือโทษนิสัยในตนเองชัดขึ้น
สำคัญว่า
เมื่อเจอแล้ว จะเคลียร์ใจอย่างไร
บริหารสัมพันธภาพไปสู่ทิศทางไหน?
