(๑)

เมื่อใด "พุทธ" ปรากฏตนขึ้น
ปฏิกิริยาแตกตื่น
และ สั่นสะเทือนหวั่นไหว
อันประดุจดังแผ่นดินไหว
ย่อมเกิดขึ้น ในโลกแห่งศาสนา

(๒)

เมื่อใด "พุทธ แท้ๆ
ได้ประกาศก้ององอาจกล้าขึ้น
ปฏิกิริยาแตกตื่น
และ สั่นสะเทือนหวั่นไหว
อันประดุจดังแผ่นดินไหว
ย่อมเกิดขึ้น
ในโลกแห่งพุทธศาสนิกชน

(๓)

เมื่อใด "พุทธ" แสดงปาฏิหาริย์แท้ๆ ขึ้น
ปฏิกิริยาแตกตื่น
และ สั่นสะเทือนหวั่นไหว
อันประดุจดังแผ่นดินไหว
ย่อมเกิดขึ้น ในโลกแห่งศาสนา
และพุทธศาสนิกชน

(๔)

เมื่อใด "พุทธ" แท้ ๆ กระทบจิต
แล้วจับจิต จับใจ มนุษย์ เทวดา นั้นๆ
อาการ "ตรึง" ชะงักงัน… "ซ่าซ่าน" ซาบซึ้ง
ย่อมเกิดขึ้น ในผู้นั้น ๆ

(๕)

เมื่อใด "พุทธ" แท้ๆ กระทบจิต
แล้วบาดจิต บาดใจ อมนุษย์ มาร ยักษ์
อาการ "ฉงน" ร้อนเร่า…
"ดิ้น" ดาลเดือดทุรนทุราย
ย่อมเกิดขึ้น ในผู้นั้น ๆ

(๖)

เมื่อใด "พุทธ" แท้ ๆ กระทบจิต
แล้วผ่าแตก แบ่ง "ขาวกับดำ"
ออกจากกันได้
ไปจนกระทั่ง แม้แต่…
แยก "สะอาด กับ ธุลีด่างที่ซ่อนแฝง"
ออกจากกันได้
ย่อมเกิดสุขสันติขึ้น ในผู้นั้นๆ
และ ในโลกแล้ว

(๗)

เมื่อใด "พุทธ" แท้ ๆ กระทบจิต
แล้วแตกแยก "ธรรม กับ อธรรม"
ออกชัดแท้
"ความแตกแยก"
อันถึงสัจธรรมสุดท้าย
ย่อมเกิดจริง เป็นจริง

(๘)

เมื่อใด "พุทธ" แท้ ๆ
กำลังทำการผ่าตัด
ผ่าแตก ผ่าแยก อยู่
ปฏิกิริยาแตกตื่น
และ สั่นสะเทือนหวั่นไหว
อันประดุจดังแผ่นดินไหว
ย่อมเกิดขึ้น
ในโลกแห่งพุทธศาสนิกชน

(๙)

เมื่อใด "พุทธ" แท้ ๆ เกิดได้เต็มตัว
และยืนได้เต็มรูปแข็งแรง
อาการ "โตเร็ว" อย่างน่าฉงน…
"เปล่งปลั่ง" แตกเนื้อแยกนวล
ย่อมเกิดขึ้น
ในโลกแห่งมนุษย์ เทวดาทั่วจักรวาล

(๑๐)

เมื่อใด "พุทธ" แท้ ๆ เกิดแล้วสมบูรณ์
ปฏิกิริยา เบิกบานแจ่มใส-รู้-ตื่น
อันประดุจดังแผ่นดินสงบ สันติ ร่าเริง
ย่อมเกิดขึ้น ในโลกแห่งมนุษยชาติ

(๑๑)

เมื่อใด "พุทธ" แท้ๆ
แผ่บุญฤทธิ์ อยู่ในชนกลุ่มใดๆ
ความ "แตก"ต่าง จะ"แยก" ให้เห็นได้
ว่า "แตกแยก"
จากชนกลุ่มที่มีแต่บาป นั้นๆ
ย่อมเกิด "ความแตกแยก"
อันประเสริฐขึ้นแล้วหนอ !

(๑๒)

เมื่อใด "ศาสนิกชน" ใด
รู้ยิ่งใน "เกิด" ไม่หลงใหลกับความ "เกิด"
และรู้ยิ่งใน "ตาย" ดับสนิท
ทั้งทำ "ตาย" ดับสนิทเองได้ ในตนจริง
ย่อมรู้เห็นจะแจ้งในความ "แตก" ต่าง
"แยก" ได้ชัดเชิง

(๑๓)

และอีกทั้งยังสามารถจับ
ความ "เกิด" และ ความ "ตาย"
ที่เป็น "ความแตกแยก" กันแล้วจริง นั้น
มาใช้ร่วมกัน
มาเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ได้
อย่างราบรื่นเรียบร้อยสันติ
โคจรอยู่ ในมหาจักรวาลเดียวกัน

(๑๔)

หรือ ต่างคน ต่างเกิด ต่างตาย
ต่างคน ต่างอยู่ อย่างรู้เกิด รู้ตาย
หยุดถือสากันสนิท !
ปล่อยวางสะเด็ด !
แต่ก็ยังเห็นแจ้งใน
"ความแตกแยก" นั้น
ซึ่งแน่นอน ! ก็ยังมีอยู่
ด้วยน้ำใจที่เกื้อกูล
เข้าใจกันจริง ๆ เป็นปกติ

(๑๕)

เมื่อใด "พุทธ" แท้ ๆ ใด
เป็น "พุทธ" แน่แล้วจริง
เมื่อนั้น ก็จะเห็นแจ้ง "ความแตกแยก"
ทั้งที่เป็น ความแตกแยก
ทั้งที่เป็น เอกภาพ

โอ ! "ความแตกแยก"
อันแสนประเสริฐ เป็นสุทธิสัจจะ
ได้เกิดขึ้นแล้ว และ ดำเนินไปอยู่
ด้วยประการฉะนี้

๑๔ พฤศจิกายน ๒๕๒๒