เพลงชีวิต หมายเลข ๑

ไม่มีใคร ที่มองไม่เห็นหมู่แมกไม้ ระริกลมอยู่เริงร่า
ไม่มีใคร ที่ไม่เห็นนกนานาเหลิงกระเจิงใจอยู่ในป่าดก
และ ก็มีอยู่มาก ที่คนอิจฉาแม้กระทั่งนกน้อย และไม้เล่นลมเหล่านั้น
"ความอิสระ" นั่นแหละ คือ ต้นเหตุแห่ง "จิตขี้อิจฉา" นั้น

จะคิดไยให้ยาวความไปเล่า
ก็เรานั่นแหละนก ก็นกนั่นแหละ คือ แมกไม้…
ดนตรีของโลกนั้นกล่อมครางอยู่ด้วยสรรพเสียงต่างๆ
แต่ทุกบทเพลงนั้นจะต้อง "จบ" ในตัวของมันเอง

เมื่อเสี้ยวแห่งเวลาใดที่เกิด "บทจบ" ของเพลง

เมื่อนั้น คือ ความหยุด
คือ ความหมด
คือ ความไม่มีสรรพเสียงแห่งรสเศร้าฤารสสุข
คือ ความว่างสนิท ในช่วงนั้น ๆ

นั่นแหละ คือ "ความอิสระ" หนึ่งของโลก

เมื่อนกเริงไพรได้อย่างไร้ขอบข่าย
เมื่อไม้เล่นลมอย่างไม่อนาทรกับโลก
เมื่อโลกไม่สร้างบทเพลงขึ้นมาอีก ในช่วงแห่งเวลาใดเวลาหนึ่ง

เมื่อนั้นแหละคือ "ความอิสระ" แท้จริง

ก็ใครเล่าผูกท่านไว้กับสิ่งใดๆ ในโลก
นอกจากท่านเองผูกตัวเองไว้กับสิ่งที่ตัวเองยังหลงยินดี
ทิ้งความยินดี ทิ้งความหลงดีนั้น เสียสิ!

ท่านจะเป็นแมกไม้ ที่ไม่กังวลโลก
ท่านจะเป็นนกน้อยปีกแข็ง ที่จะโผบินไปไหนก็ได้ ในโลกกว้าง
ท่านจะอิ่มเพลงของโลก จนแม้จะมีเพลงใดๆ อีกในโลกก็ได้
แล้วท่านจะไม่ต้องการอะไรอีกเลย

แต่ ท่านจะคือ ผู้ "ยิ่งกว่าสุข" ที่สุด ที่โลกมีได้ยาก.

๑๙ เมษายน ๒๕๑๔