เพลงชีวิต หมายเลข ๘

คนธรรมดาๆ นั้น ต้องการความเร็ว
คนธรรมดาๆ นั้น
ยิ่งสร้างความเร็วให้แก่ความต้องการ

ดังนั้น ความต้องการยิ่งมีมากเท่าใด
ความเร็วก็ยิ่งจะถูกสร้าง
ถูกกระทำให้มีขึ้นมากเท่านั้น
ความต้องการ คืออะไรก็ได้ สำหรับคน

ตั้งแต่สิ่งที่ใหญ่ที่สุด
ไปหาสิ่งที่เล็ก จนไม่มีรูป
ตั้งแต่สิ่งที่ยังไม่มีเลย ไปจนมี ไม่รู้จบ
หรือ ไม่มีอัตราที่จะนำมาวัดขนาด

ตราบใดยังมี ความต้องการ มาให้แก่ตน
ตราบนั้นยังคือ ความมี ความเป็น
และความไม่ตาย !

โลกนี้ มีความตาย นั้นหนึ่ง
โลกนี้ มีความเป็น นั้น ก็อีกหนึ่ง
โลกนี้จึง ตายแล้วเกิด-เกิดแล้วตาย
อย่างไม่รู้จบ

แต่ถ้าใครยอมอยู่กับ
"ความตายแล้วเกิด" อย่างไม่รู้จบ
ผู้นั้นก็ โง่ดักดาน

เพราะแท้ที่จริงนั้น มันมีความจบ
แท้ที่จริง มันมีความสูญ
มันมีความตายสนิท
แท้ที่จริง ความเป็น หรือ ความมี
ที่นิรันดรนั้น มันไม่มี
การตายแล้วสูญจากสิ่งที่มีนั้น
มันมีได้ เป็นได้
และสนิทกว่าต่างหาก

เมื่อใด คนรู้จัก ความอิ่ม
หลังจากกินข้าวแล้วเพียง "พอดี"
เมื่อนั้น คนนั้นจะหยุดกิน !
เขาจะไม่ทำการกินต่อไปอีก
เมื่อเขาเห็นแจ้งความอิ่ม ความพอดี

แต่...คนโลภ คนตะกละ
แม้จะอิ่มเขาก็ยังจะเพิ่มพลังเข้าไปอีก
เพื่อจะกินให้ได้มากที่สุด
เท่าที่ความต้องการของเขามันยังไม่จบ

พลังงานของเขาที่เกิดขึ้น
จึงเป็นพลังงานเพื่อตัวเขาเองเท่านั้น
นั่นแหละ คือ "มิจฉาทิฏฐิ"
อันบาปมหันต์ของโลก

ความอิ่ม จึงคือ ความจบ รอบที่หนึ่ง
คือ ความสูญ
หรือ คือ ความตาย ขั้นง่ายที่สุด
ที่คนควรจะทำความรู้ ให้เกิดแก่ตน

และ ยังมีความตาย ขั้นสุดท้ายที่สูงที่สุด
ซึ่งอริยชนผู้สูงสุดท่านแจ้งแท้แก่จิต
นั่นคือ
"ไม่มีความตายใดๆ
อีกแล้วในตัวของท่าน"
เพราะ "ไม่มีความเกิดใดๆ อีกเลย
เพื่อตัวของท่าน"

๔ พฤศจิกายน ๒๕๑๔